Ὑπόμνημα ἐπὶ δυσνοήτων χωρίων, διαφθορά, κοσμικὴ παράνοια, πλάνη, σύγχυσις, ἀδιαφορία & κοινωνικοπολιτικὸν χάος
Ὑπὸ τοῦ Ἀκαδημαϊκοῦ & Καθηγητοῦ Δρ. Ἀλεξίου Παναγοπούλου, (Phd Δρ. Νομικῶν & Πολιτικῶν Ἐπιστημῶν, Phd Δρ. Βιοηθικῆς, Phd Δρ. Θεολογίας, Post Doc Δικαίου, Habil.,-Διπλωματούχου Ὑφηγητοῦ, Καθηγητοῦ Νομικῆς Δ. Δικαίου Fpsp, & Ἀκαδημαϊκοῦ MCA).
(4ον)
Μία ἄποψη Γάλλου δημοσιογράφου ποὺ πρὶν τὸ 1977 εἶχε γράψει στὴν ἑβδομαδιαία ἐφημερίδα: «Πρωΐα», ὅτι τὸ θέμα τῆς ἀνέγερσης τοῦ Ναοῦ τοῦ Σολομώντα θὰ εἶναι σημεῖο ἀντιλεγόμενο ὄχι μόνο μεταξὺ τῶν Ἑβραίων, ἀλλὰ καὶ τῶν ὑπολοίπων λαῶν. Ἐπίσης, θὰ εἶναι σημεῖο ἀντιλεγόμενο καὶ μεταξὺ τῶν Ραββίνων ὡς θεολόγων μὲ τὶς ἐνδεχόμενες διαφορετικὲς μεταξύ τους ἑρμηνευτικὲς τοποθετήσεις. Οἱ Ραββῖνοι λένε ὅτι ὁ Ναὸς θὰ κτιστεῖ ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸ Μεσσία τους, ἐνῷ κάποιοι ἄλλοι ἰσχυρίζονται ὅτι θὰ κτισθεῖ πρὶν τὴν ἐμφάνισή του. Ὁ Ραββῖνος τῆς Ἱερουσαλὴμ Σαμουὴλ Νάθαν, ὅταν ἐρωτήθηκε, εἶπε: «τὸ ζήτημα τοῦτο θὰ ρυθμίση ὁ ἴδιος ὁ ἐρχόμενος Μεσσίας»[65]. Ἐπίσης, ὡς σημεῖο τῶν καιρῶν ἦταν τὰ λόγια ποὺ ὁ Ἀρχιραββῖνος τῆς Ἰσραηλινῆς στρατιᾶς τῶν «ἓξ ἡμερῶν» πολέμου, δήλωνε τότε: «κατελάβομεν τὴν Πόλιν τοῦ Θεοῦ, εἰσερχόμεθα εἰς τὴν μεσσιανικὴν ἐποχὴν διὰ τὸν Ἰουδαϊκὸν λαὸν»[66].
Ὁ Ναὸς θὰ κτιστεῖ στὸν καιρὸ ποὺ ὁ Κύριος θὰ ἐπιτρέψει νὰ γίνει αὐτὸ τὸ σημεῖο, ὅταν πλέον ἡ ἀποστασία καὶ ἡ ἐμφάνιση τοῦ ἀντι-χρίστου θὰ ἔχουν φτάσει στὸ ὥριμο σημεῖο τῆς πλήρους ἀποστασίας τοῦ κόσμου. Αὐτὸ σημαίνει ὅτι ὁ Ναὸς θὰ γίνει πρὶν τὴν ἐμφάνισή του ἢ ἀπὸ τὸν ἴδιο[67]. Ἔγιναν προσπάθειες ἀνοικοδόμησης τοῦ Ναοῦ αὐτοῦ καὶ στὸ παρελθόν, ἀλλὰ παρότι εἶχαν πάρει ἄδεια ἀπὸ τὴν τότε κρατοῦσα ἐξουσία, ὅπως ἐπὶ Ἰουλιανοῦ τοῦ Παραβάτη, ἐντούτοις ὅταν ξεκίνησαν οἱ ἐργασίες ὑπερφυσικὲς καὶ παράδοξες φλόγες ἔβγαιναν ἀπ’ τὸ ἔδαφος καὶ φόνευαν τοὺς ἐργάτες, ὥστε νὰ ἀναγκαστοῦν νὰ ἐγκαταλείψουν αὐτὴ τὴν προσπάθεια, ὅπως μᾶς μνημονεύει σχετικὰ τόσο ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος[68], ὅσο καὶ ὁ ἱστορικὸς Εὐσέβιος Καισαρείας.
Ἀπὸ ὀρθόδοξης δογματικῆς ἑρμηνευτικῆς προσέγγισης ὁ ἀντὶ-χριστὸς εἶναι πρόσωπο καὶ ὄχι ἰδέα ἢ σύστημα. Οἱ ἰδέες καὶ τὰ ἀντίχριστα συστήματα ποὺ ἐμφανίστηκαν χαρακτηρίζονται ὡς προδρομικὲς καταστάσεις ποὺ θὰ προετοιμάσουν τὸ δρόμο γιὰ τὸν κυρίως ἀντὶ-χριστὸ ὡς πρόσωπο καὶ ὡς ἀρχηγέτη, παγκόσμιο ἡγέτη τῆς ἠλεκτρονικῆς διακυβέρνησης. Τὸ πρόσωπο τοῦ ἀντι-χρίστου προσδιορίζεται ἐπακριβῶς μέσα ἀπ’ τὰ λόγια τοῦ Κυρίου: «ἐγὼ ἐλήλυθα ἐν τῷ ὀνόματι τοῦ Πατρός μου, καὶ οὐ λαμβάνετέ με, ἐὰν ἄλλος ἔλθῃ ἐν τῷ ὀνόματι τῷ ἰδίῳ, ἐκεῖνον λήψεσθε»[69]. Τὸ σχετικὸ χωρίο τῆς ἐπιστολῆς τοῦ Ἰωάννου[70] μᾶς τὸ ἐπιβεβαιώνει κατόπιν ἡ ἐπιστολὴ τοῦ Παύλου[71] καὶ σὲ ἀντιπαράθεση ὡς ἀντιπροσωπευτικὰ τοῦ χωρίου τῆς Ἀποκάλυψης[72] ποὺ μιλᾶ γιὰ τὸν ἀριθμό, γιὰ τὸ σύμβολο τοῦ θηρίου καὶ τοῦ σφραγίσματος τῶν ὀπαδῶν του, στὸ μέτωπο ἢ στὸ δεξιὸ χέρι.
Ἡ ἀναφορὰ στὸ ἡγετικὸ καὶ πολιτικὸ πρόσωπο τοῦ παγκόσμιου ἡγέτη ἢ γιὰ ἄλλους ἀντι-χρίστους γίνεται καὶ μέσα ἀπ’ τὸ προφητικὸ βιβλίο τοῦ Δανιήλ: «θὰ ἀναβῆ καὶ θὰ ἰσχύση ἐν ὀλίγῳ ἔθνει»[73], τὸ ὁποῖο χωρίο προσδιορίζει ὅτι θὰ εἶναι ἀπ’ τὸ «Ἑβραϊκὸ Κράτος»[74] καὶ ποὺ «θὰ ὑπεραρθῆ ὑπὲρ πάντα Θεόν», ὁ ὁποῖος θὰ πολεμήσει τὸ Λεῖμμα, ἐκείνους τοὺς Χριστιανοὺς ποὺ θὰ τὸν ἀποκαλύψουν, γι’ αὐτὸ καὶ τότε θὰ ἔχουμε νέους μάρτυρες ἀπὸ τὸν διωγμὸ ποὺ θὰ κάνει.. Ὅπου θὰ ἐπικρατήσει θὰ «ἀπαγορεύση τὴν ἁγίαν προσφορὰν (δηλ. ἀκόμα καὶ τὴ Θείαν Λειτουργίαν). Θὰ καταλάβη, καὶ θὰ ὑποτάξη πολλὰ κράτη καὶ «γῆν διελεῖ ἐν δώροις καὶ βασιλεὺς ὑψωθήσεται καὶ λαλήσει ὑπέρογκα μέχρις οὐ συντελεσθῇ ἡ ὀργή, εἰς γὰρ συντέλειαν γίνεται»[75]. Τέλος ἡ παγκόσμια διακυβέρνησή του καὶ ἡ βασιλεία του θὰ καταργηθεῖ, θὰ συντριβεῖ ἀπ’ τὸν ἀρχάγγελο Μιχαὴλ[76] καὶ τὴν φοβερὴ ἐμφάνιση τοῦ δίκαιου Κριτοῦ. Ὁ Δανιὴλ κάνει λόγο καὶ γιὰ «θλίψη», γιὰ μεγάλη θλίψη, ἡ ὁποία δὲν ξαναέγινε στὸν κόσμο, μετὰ ἀπ’ αὐτὰ τὰ σημεῖα καὶ τοῦ ἀντι-χρίστου, ἀκολουθεῖ ἡ ἀνάσταση τῶν νεκρῶν[77]. Πρὶν ἀπ’ αὐτὰ τὰ σημεῖα ὁ κόσμος τῆς ἐπιστήμης θὰ ἔχει κάνει μεγάλες ἐπιστημονικὲς ἀνακαλύψεις καὶ θὰ ἔχει ἀποκτήσει τεράστια γνώση, ἀφάνταστη γιὰ τοὺς ἀνθρώπους ποὺ ἔζησαν πρὶν λίγους αἰῶνες.
Ὅλα αὐτὰ τὰ σημεῖα καὶ γεγονότα θὰ συμβοῦν τὴν ἐποχὴ ἐκείνη, κατὰ τὴν ὁποία τὶς τύχες τῆς ἀνθρωπότητας θὰ κρατοῦν δύο μεγάλοι συνασπισμοὶ γεωπολιτικῶν καὶ γεωστρατηγικῶν δυνάμεων. Οἱ ὁποῖοι δὲν μνημονεύονται ἀπ’ τὸν προφήτη Δανιήλ, ἀλλὰ ἀναφέρονται ἀόριστα, ὡς κράτος τοῦ Νότου, καὶ ὡς κράτος τοῦ Βορρᾶ[78]. Κάποιοι γέροντες πιθανολογοῦν νὰ εἶναι ἡ Ἀμερικὴ μὲ τὴν Ρωσία. Γιὰ τὸν ἀντὶ-χριστὸ ὡς πρόσωπο ἔγραψαν πολλοὶ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, μεταξὺ αὐτῶν ὁ Ἱππόλυτος, ὁ Ἐφραίμ, ὁ Κύριλλος Ἱεροσολύμων, ὁ Χρυσόστομος, ὁ Δαμασκηνὸς κ.ἄ. Μάλιστα, ὁ Δαμασκηνὸς χαρακτηριστικὰ σημειώνει: «ὅτι γὰρ Θεὸν ἑαυτὸν ἀποκαλέσει, ὁ Ἄγγελος τὸν Δανιὴλ διδάσκων οὕτω φησίν. Ἐπὶ Θεοὺς τῶν πατέρων αὐτοῦ οὐ συνήσει».
Ἡ παγκόσμια ἠλεκτρονικὴ διακυβέρνηση καὶ βασιλεία, θὰ εἶναι μία βασιλεία καὶ ἐξουσία βραχυτάτη, συνολικὰ θὰ διαρκέσει μόνο γιὰ (7) ἑπτὰ ἔτη: «τρία καὶ ἥμισυ ἔτη θὰ ἐμφανισθῆ ὡς ὁ ἅγιος μὲ ὑποκρισίαν μεγάλην καὶ ἄλλα τόσο ἔτη ὡς αἱμοβόρος τύραννος, ὁ ὁποῖος θὰ συνθλίψη τὴν ἐν ἁμαρτίᾳ, ἀπιστίᾳ καὶ ἀποστασίᾳ εὑρισκομένην ἀνθρωπότητα»[79]. Λίγο πρὶν τὴν ἐμφάνιση τοῦ ἀντι-χρίστου, σύμφωνα μὲ τὴ γνώμη τῶν Πατέρων, θὰ ἐμφανιστοῦν οἱ δύο μεγάλοι προφῆτες. Αὐτοὺς τοὺς δύο προφῆτες τῶν ἐσχάτων, τοὺς ὁποίους μνημονεύει ἡ Ἀποκάλυψη[80] τοῦ Ἰωάννη καὶ οἱ ὁποῖοι θὰ κηρύξουν στὸν κόσμο καὶ θὰ ἀποκαλύψουν τὴν Ἀλήθεια, γιὰ τὸ ποιὸς πράγματι εἶναι ὁ ἀντὶ-χριστός. Ὥστε νὰ μετανοήσουν ὅσοι θὰ ἀκούσουν τὸ ἐλεγκτικὸ κήρυγμά τους. Αὐτοὶ οἱ δύο προφῆτες σύμφωνα καὶ μὲ τὴν ἐκκλησιαστικὴ παράδοση καὶ ὑμνογραφία εἶναι ὁ προφήτης Ἠλίας ὡς «ὁ δεύτερος πρόδρομος τῆς Παρουσίας Χριστοῦ», ὅπως ψάλλει στὸ τροπάριό του ἡ Ἐκκλησία καὶ ὁ δεύτερος ὁ δίκαιος Ἐνώχ.
Στὴν νέα ἐποχὴ οἱ δύο προφῆτες δὲν θὰ εἶναι ἀπ’ τὶς παρατάξεις εὐσεβῶν χριστιανῶν ἢ μοναχῶν ἢ κληρικῶν, ἀλλὰ θὰ ἐμφανιστοῦν προσωπικὰ καὶ μόνοι αὐτοὶ οἱ ἴδιοι οἱ δύο προφῆτες, ὅπως ἄσημα ἐμφανίστηκε ἐπὶ Βαυαροκρατίας ὁ μοναχὸς Παπουλάκος. Ὅπως ὑποστηρίζουν σχετικὰ ὁ Ἀρέθας καὶ ὁ Ἀνδρέας Καισαρείας, ὁ Ἱππόλυτος Ρώμης, ὁ Ἐφραὶμ ὁ Σύρος, ὁ Κύριλλος Ἱεροσολύμων, ὁ Ἰω. Χρυσόστομος, ὁ Ἰω. Δαμασκηνός, κ.ἄ., ὅτι ὁ ἀντὶ-χριστὸς θὰ καταφέρει νὰ ξεγελάσει «τελείως τὸν ἀποχαλινωμένον τότε κόσμον, ἰδίως τὴν ἔξαλλον νεότητα, ἡ ὁποία θὰ ξετρελλαθῆ μαζί του», γι’ αὐτὸ καὶ οἱ δύο προφῆτες ἀφοῦ θὰ ἐλέγξουν τὸν κόσμο, θὰ γίνουν πιστευτοὶ κυρίως ἀπὸ τοὺς «ἀσήμους καὶ ταπεινοὺς ἀνθρώπους» τὸ λεγόμενον Λεῖμμα. Καὶ ὄχι μόνον, δὲν θὰ πιστευθοῦν ἀπ’ τὸν κόσμον, ἰδίως τοὺς πλουσίους καὶ τοὺς ἰσχυροὺς τῆς γῆς, ἀλλ’ οὔτε καὶ ἀπὸ ἀρχιερεῖς, ἱερεῖς, θεολόγους καὶ ἐπιστήμονες (πλὴν φωτεινῶν ἐξαιρέσεων). Ὅλοι αὐτοὶ θὰ τοὺς ἐκλάβουν ὡς ἀνόητους ἢ ἀσήμαντους, λόγῳ τῆς ἀσήμου ἐμφανίσεώς των μὲ τὴ μορφὴ τοῦ τύπου Παπουλάκου[81] καὶ τοῦ σφοδροῦ ἐλέγχου ποὺ θὰ ἐξασκοῦν ἰδίως ἐναντίον τῶν ἐλεεινῶν ἀρχόντων τῆς Πολιτείας καὶ τῆς Ἐκκλησίας τῆς τότε ἐποχῆς, γιὰ νὰ τοὺς κατηγορήσουν «ὡς θορυβοποιοὺς καὶ μανιακοὺς»[82].
Ὡς παράδειγμα τῆς ἐμφάνισης τῶν δύο προφητῶν ποὺ ἔγινε σημεῖο ἀντιλεγόμενο γιὰ πολλοὺς εἶναι ὁ γνωστὸς ταπεινὸς μοναχὸς Παπουλάκος[83] (Χριστόφορος Παναγιωτόπουλος ἀπ’ τὰ Ἄρμπουρα Καλαβρύτων), ὁ ὁποῖος ἦταν στενὸς συνεργάτης τοῦ λόγιου διδασκάλου Κοσμᾶ Φλαμιάτου[84], προέδρου τῆς Ἑταιρείας Φιλορθοδόξων καὶ τοῦ ἀρχιμ. Ἰγνάτιου Λαμπρόπουλου κατόπιν ἡγουμένου Μ.Σπηλαίου. Οἱ τότε δικαστικὲς ἀρχὲς καὶ τὰ ἐκτελεστικὰ ὄργανα τοῦ Κράτους τῆς Βαυαροκρατίας εἶχαν κινηθεῖ εἰς βάρος τους μὲ τὴ κατηγορία τῆς «καθοσιώσεως». Τὰ κρατικὰ ὄργανα μὲ τὴ σύμφωνη γνώμη τῆς δύστυχης τότε Ἐκκλησιαστικῆς ἀρχῆς, ἔκαναν ἔρευνα παντοῦ ἀκόμα καὶ στὴν οἰκία τοῦ λόγιου Κων/νου Οἰκονόμου, πράξη ποὺ χαρακτηρίστηκε: «ὡς ἔσχατη ἠθικὴ σκληρότητα καὶ πολιτικὴ ἀσυνεσία, ἄδικη καὶ ἀναιδεστάτη προσβολή». Τότε μαζὶ μὲ τὰ μεγάλα αὐτὰ φωτεινὰ πνεύματα καὶ τοὺς διδασκάλους τοῦ Γένους, ἀρκετοὶ λαϊκοί, μοναχοὶ καὶ κληρικοὶ μὲ τὴ βία ρίχθηκαν στὶς φυλακὲς τῆς Πάτρας καὶ τοῦ Ρίου κι ἀλλοῦ. Φέρνοντας ὡς προηγούμενη ἱστορικὴ πρακτικὴ τὸ παράδειγμα τοῦ Παπουλάκου, ἀρκετοὶ θεωροῦν ὅτι καὶ ἡ τότε Ἐκκλησιαστικὴ καὶ Πολιτικὴ ἐξουσία πάλι θὰ συνεργαστοῦν καὶ πάλι θὰ σφάλλουν προκειμένου νὰ πετύχουν νὰ συλλάβουν καὶ φιμώσουν τοὺς δύο ἐνοχλητικοὺς προφῆτες ἢ νὰ τοὺς «ἐγκλείσουν εἰς φρενοκομεῖον» καὶ κατόπιν νὰ τοὺς ἐκτελέσουν, ὅπως ἡ Ἀποκάλυψη τοῦ Ἰωάννου μᾶς ἀναφέρει[85] στὸν τόπο, ὅπου ὁ Κύριος αὐτῶν Ἐσταυρώθη στὴν πλατεῖα ἔξω τῆς εἰσόδου τοῦ Ναοῦ Ἀναστάσεως τῶν Ἱεροσολύμων.
Δύο μελέτες ἀπὸ ὀρθόδοξη πλευρὰ εἶναι οἱ «θαυμασίες πραγματεῖες» ποὺ ἔγραψαν τόσο ὁ μακαριστὸς καθηγητὴς θεολογίας τοῦ Παν/μίου Ἀθηνῶν Ἀνδρέας Θεοδώρου: «ἡ περὶ Ἀντιχρίστου ἰδέα», καθὼς καὶ ὁ γράφων στὴ διατριβή του (βλέπε παραπομπές), ἀλλὰ καὶ ὁ θεολόγος καθηγητὴς γυμνασίου Ἀ. Δελήμπασης: «ἡ ἐποχὴ τοῦ Ἀντιχρίστου», οἱ ὁποῖοι παρουσιάζουν μὲ πολλὰ ἁγιογραφικὰ καὶ πατερικὰ χωρία τὴ λαοπλάνα «δαιμονικὴ παρουσία τοῦ πλάνου». Συνάμα ἕνα ἄλλο βιβλίο τοῦ ἁγιορείτη μοναχοῦ Χρυσοστόμου: «ἡ γενεαλογικὴ τάξις τῶν Ἑβραίων», καθὼς καὶ τὸ ἐξαίρετο βιβλίο τοῦ ἱδρυτοῦ τοῦ Ο.Τ., τοῦ ἀρχιμ. Χαράλαμπου Βασιλόπουλου: «ὁ Ἀντίχριστος», βιβλία ποὺ ἀξίζει νὰ τὰ μελετήσουμε καὶ κατόπιν νὰ τὰ συζητήσουμε στὶς συνομιλίες μας.
Τὸ ἐνδιαφέρον τοῦ Τύπου τῆς νέας ἐποχῆς ἀλλὰ καὶ τὸ ἐνδιαφέρον ἀρκετῶν σκηνοθετῶν σὲ Εὐρώπη καὶ Ἀμερικὴ παλιότερα ἦταν νὰ προβάλλουν κινηματογραφικὰ ἔργα γύρω ἀπ’ τὸ πρόσωπο τοῦ ἀντι-χρίστου. Τέτοιες ταινίες ἦταν «Προφήτης Α’ Β’ Γ’», γιὰ νὰ παρουσιάζουν μέσα ἀπ’ τὰ ἁγιογραφικὰ κείμενα ἕνα ὑπερφυσικὸ θαυματουργὸ παιδὶ μὲ «μαγνητικὴν δύναμιν[86], ποὺ μποροῦσε νὰ ξετρελλαίνει τὸν κόσμον κοντά του καὶ φέρει τὸν ἀριθμὸν 666». Ὡς παρεμφερὲς ἀναφέρουμε τὴν ταινία «Ἀντίχριστος Α’ καὶ Β’». Παράλληλα καὶ «τὸ φοβερὸν καὶ ἀποκαλυπτικὸν βιβλίον τοῦ οἰκονομολόγου κ.Ἰωάννου Ἀντωνόπουλου, μεταξὺ τῶν τρομακτικῶν πληροφοριῶν ποὺ ἔχει γύρω ἀπὸ τὴν δρᾶσιν τῶν σκοτεινῶν δυνάμεων, περιγράφει τὴν προετοιμασίαν καὶ ἐγκατάστασιν μιᾶς σιωνιστικῆς παγκοσμίου ὑπερκυβερνήσεως Σοβιετικοῦ περιεχομένου, ὑπὸ τὴν ἀρχηγίαν ἑνὸς εἰκοσαετοῦς νέου, μὲ ἔκτακτα χαρίσματα καὶ μὲ τὸ ὄνομα Ντάμιεν ἢ ἀντίχριστος»[87]. Πάντοτε ὑπάρχουν ἐπιφυλάξεις ὅσον ἀφορᾶ τὶς χρονολογίες ποὺ οἱ διάφοροι συγγραφεῖς προσεγγίζουν, γιατί τὴν ἡμέρα καὶ τὴν ὥρα ὁ ἴδιος ὁ Κύριος τὴν κράτησε γιὰ τὸν ἑαυτό του, ὥστε οὐδεὶς νὰ γνωρίζει τὸ πότε ἀκριβῶς θὰ ἔλθει γιὰ τὴν δευτέρα παρουσία Του.
Τὰ βιβλία ποὺ ἀποκαλύπτουν τὴν νέα ἐποχὴ τοῦ συγγραφέα Dr.D.C.Yermak: «Κρυπτοκρατία», «Σιωνισμός», «Τέρμα», κτλ., τὰ ὁποῖα διατίθενται ἀπ’ τὸν Ὀρθόδοξο Τύπο, Κάνιγγος 10, κι ἐνῷ τὰ παραπάνω βιβλία μᾶς διατραγῳδοῦν μὲ τὰ μελανώτερα χρώματα τὴ δράση τῶν σκοτεινῶν δυνάμεων, δὲν παύουν «νὰ βλέπουν κάποιαν ἔκτακτον σωτηρίαν, ἀπὸ τὸν κατήφορον τοῦ κόσμου, ὡς καὶ τὴν θανατηφόρον παγκόσμιον περίσφιξιν τῶν σκοτεινῶν δυνάμεων. Ἐντεῦθεν δὲν διαβλέπουν ὅτι πίσω ἀπ’ ὅλα αὐτά, εἶναι ὁ ἐρχόμενος ψευδομεσσίας τῶν Ἑβραίων ὁ Ἀντίχριστος»[88]. Θεωροῦμαι ὅτι καθίσταται ἀνίσχυρη ἡ ἀνθρώπινη ἀντίδραση στὴν ἐρχόμενη παγκόσμια ἠλεκτρονικὴ διακυβέρνηση καὶ ψηφιακὴ πραγματικότητα στὸ παγκόσμιο ὀργανωμένο κακὸ τῶν προδρόμων καὶ ὀργάνων τοῦ ἀντι-χρίστου, γι’ αὐτὸ μόνο ἡ ἐγρήγορση καὶ ἡ προσευχὴ θὰ μᾶς διασώσει ἀπ’ τὶς Πλάνες, καθότι «πλέον δὲν γίνεται τίποτε καὶ ὁ ἀμετανόητος κόσμος φαίνεται ἐγκατελήφθη εἰς χεῖρας τοῦ Σατανᾶ, λόγῳ τῆς θεληματικῆς ἀπομακρύνσεώς του, ἀπ’ τὸν Κύριον, δι’ αὐτὸ καὶ προλειαίνει μὲ ὅλα αὐτά, τὸν ἐρχομὸν τοῦ ἀντι-χρίστου καὶ τὴν Παρουσίαν τοῦ Κυρίου»[89].
Παρότι στὴ νέα ἐποχὴ «δὲν ἔχουν ἄδικον πολλοὶ» ποὺ σχολιάζουν τὴν ἔνταξη τῆς Ἑλλάδας στὴν ΕΟΚ ἢ ΕΚ, ὡς τὸ θηρίο μὲ τὰ δέκα κέρατα ποὺ ἀναφέρει ὁ Δανιήλ, ἀπ’ ὅπου θὰ βγεῖ «κέρας μικρόν», τὸ ὁποῖο θὰ ξεριζώσει τρία κέρατα. Πιθανὸν εἶναι ἀπ’ τὴν Ἀμερικὴ ἢ «ἐκ τῆς ΕΟΚ ἴσως ξεκινήση καὶ προβληθῆ καὶ τελικῶς θὰ ἐγκατασταθῆ εἰς τὸ Ἰσραὴλ ὡς παγκόσμιος κυβερνήτης»[90]. Παρὰ τὶς πιέσεις ποὺ δεχόταν ἡ ἑκάστοτε πολιτικὴ ἐξουσία τῆς Ἑλλάδας ἕως ἀρκετὰ καταπιεστικὲς μάλιστα ἔχει διατυπωθεῖ ἀπὸ παλιὰ ἡ ἄποψη ὅτι «ἡ ΕΟΚ εἶναι σατανοκίνητος, φαίνεται ἀπὸ τὰς πιέσεις ἐπὶ τῆς Ἑλλάδος, διὰ τὴν ἀναγνώρισιν τῆς ὁμοφυλοφιλίας, τῆς μοιχείας, τῶν ἐκτρώσεων, τῆς ἀπαλλαγῆς τῶν χιλιαστῶν τῆς ἐνόπλου θητείας, τοῦ αὐτομάτου διαζυγίου, τῆς ἀπαλείψεως ἀπὸ τὰς ταυτότητας τῆς λέξεως ὀρθόδοξος χριστιανὸς καὶ τὶς οἶδε πόσα ἕπονται ἀργότερα», ὅλα αὐτὰ τὰ σημεῖα ὡς γεγονότα καὶ καταστάσεις ἔρχονται σιγὰ σιγὰ νὰ προετοιμάσουν τὴν ἔλευση τοῦ ἀντι-χρίστου. Θὰ ἔλθει σὲ μία ἐποχή, ποὺ θὰ ἔχει ἀμβλυνθεῖ ὁλοσχερῶς κάθε συνείδηση καὶ κάθε ὀργανισμὸς στὴν ἀντίστασή του.
Σημειώσεις:
[65] Ἀρχιμ. Ἀρσενίου, Σημεῖα, 76. [66] Ἒνθ’ ἀνωτ. [67] Ἒνθ’ ἀνωτ. [68] Πρβλ. σχετικὰ καὶ Ἀλ. Παναγόπουλου, Ἐσχατολογικὲς Διαστάσεις τῆς Παιδαγωγίας κατὰ Ἰω. Χρυσόστομο, Διατριβή, Θεσσ. 2009. [69] Ἀρχιμ. Ἀρσενίου, Σημεῖα, 77. Βλ. Ἰω. 5, 43. [70] Α΄ Ἰω., 2, 18. [71] Β΄ Θεσσ., 2, 3-8. [72] Ἀποκ. 13. [73] Δανιὴλ 12, 22. [74] Ἀρχιμ. Ἀρσενίου, Σημεῖα, 77. [75] Δανιὴλ 11. Πρβλ. Β΄ Θεσσ., 2, 3-4. [76] Δανιὴλ 12, 1. [77] Δανιὴλ 12, 2-4. [78] Δανιὴλ 11, 11-15, 20 [79] Ἀρχιμ. Ἀρσενίου, Σημεῖα, 78. [80] Ἀποκ. 11, 3-4. [81] Βλ. Ἀλέξιου Παναγόπουλου, Κοσμᾶς Φλαμιάτος καὶ Παπουλάκος, Ἀθήνα 2008. [82] Ἀρχιμ. Ἀρσενίου, Σημεῖα, 80. [83] Βλ. Κωστῆ Μπαστιᾶ, Παπουλάκος!!! [84] Ἒνθ’ ἀνωτ., Κοσμᾶς Φλαμιάτος & Παπουλάκος.[85] Ἀποκ. 11, 3-7. [86] Ἀρχιμ. Ἀρσενίου, Σημεῖα, 80. [87] Ἰω. Ἀντωνόπουλου, Συνωμοσία καὶ Ἀγάπη, Ἀθῆναι, σελ. 331. [88] Ἀρχιμ. Ἀρσενίου, Σημεῖα, 81. [89] Ἀρχιμ. Ἀρσενίου, Σημεῖα, 81. [90] Ἀρχιμ. Ἀρσενίου, Σημεῖα, 82.