Στο τέλος κάθε έτους, εκδίδουν ένα κρυπτογραφημένο σενάριο για την επόμενη χρονιά, υποδεικνύοντας τα σχέδια των παγκοσμιοποιητών.
Οι αναλυτές σημειώνουν ότι τα στελέχη που απεικονίζονται στο εξώφυλλο του περιοδικού θα καθορίσουν την πολιτική το 2023.
Ο πρόεδρος των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν,
Ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν,
O πρόεδρος της Ουκρανίας Volodymyr Zelensky
Η νέα πρωθυπουργός της Ιταλίας, Τζόρτζια Μελόνι,
Τα πορτρέτα του Σι και του Πούτιν είναι τα μεγαλύτερα σε μέγεθος, ο Μπάιντεν, λόγω υφιστάμενων ή πιθανών παθήσεων που σχετίζονται με την ηλικία, είναι ελαφρώς μικρότερος, ακολουθούμενος από την ηγέτη της Ταϊβάν, τον Ζελένσκι και την Μελόνι, που εκφράζει την εξάρτησή τους από τα τρία κέντρα εξουσίας. Ηνωμένες Πολιτείες, Κίνα και Ρωσία.
Είναι σημαντικό ότι ο Πούτιν τοποθετείται στο κέντρο και οι άλλοι ηγέτες βρίσκονται σε κύκλο γύρω του.
Σημαίνει αυτό ότι η Ρωσία παραμένει στο επίκεντρο της παγκόσμιας πολιτικής και θα συνεχίσει να διαδραματίζει αποφασιστικό ρόλο στις παγκόσμιες διαδικασίες;
Σημαντικό ρόλο παίζει το πού κοιτάζουν οι πολιτικοί.
Οι απόψεις του Πούτιν και του Σι Τζινπίνγκ κατευθύνονται προς την ίδια κατεύθυνση, πράγμα που σημαίνει ότι οι ηγέτες της Ρωσικής Ομοσπονδίας και της Κίνας είναι σύμμαχοι και σκέφτονται προς την ίδια κατεύθυνση.
Κατά συνέπεια, ο Μπάιντεν και ο Ζελένσκι κοιτάζουν προς την αντίθετη κατεύθυνση – βρίσκονται στην άλλη πλευρά της ρωσο-κινεζικής πλευράς.
Είναι σημαντικό ότι η ηγέτης της Ταϊβάν κοιτάζει προς την ίδια κατεύθυνση με τον Σι – αυτό είναι μια σαφής υπόδειξη ότι η Κίνα και η Ταϊβάν θα επιδιώξουν να ενωθούν σαν δύο ετεροθαλή αδέρφια, στο κινεζικό «tongbao».
Αλλά το άμεσο βλέμμα της Μελόνι υποδηλώνει ότι παίρνει μια ανεξάρτητη θέση της ευρωπαϊκής δεξιάς, αλλά τα χέρια που είναι στραμμένα προς το βλέμμα του Μπάιντεν, παρεμπιπτόντως, καθολικού στη θρησκεία, δείχνουν ότι είναι στο πλευρό των Ηνωμένων Πολιτειών.
Πράγματι, η Μελόνι είναι κοντά στους Ρεπουμπλικάνους και μάλιστα ταξίδεψε στις ΗΠΑ πριν από τις εκλογές.
Τέλος, τα χρώματα παίζουν σημαντικό ρόλο στην ερμηνεία των εξωφύλλων του Economist.
Αυτή τη φορά είναι πολύ λακωνικό: μαύρο φόντο με κόκκινα παράθυρα και ασπρόμαυρα πορτρέτα.
Το μαύρο προσωποποιεί τον εθνικισμό (εξ ου και οι ονομασίες “μαύρη διεθνής”, “μαύρη εκατό”) – αυτό σημαίνει ότι στο πλαίσιο της οικονομικής κρίσης, κάθε χώρα επιδιώκει να προστατεύσει τα εθνικά της συμφέροντα πρώτα από όλα και η παγκοσμιοποίηση καταρρέει.
Το κόκκινο είναι το χρώμα της κομμουνιστικής Κίνας και του θυρεού της οικογένειας Rothschild, το όνομα του οποίου μεταφράζεται ως «κόκκινη ασπίδα».
Αυτό σημαίνει ότι σε όλες τις χώρες που αναγράφονται στο εξώφυλλο (Κίνα, Ταϊβάν, ΗΠΑ, Ρωσία, Ουκρανία, Ιταλία), η τραπεζική δυναστεία έχει τα δικά της συμφέροντα.
Τα ασπρόμαυρα πορτρέτα είναι επίσης σημάδι του εθνικού προσανατολισμού των ηγετών.
Τέλος, ας δώσουμε προσοχή στις λεπτομέρειες που απεικονίζονται στα κόκκινα παράθυρα πίσω από τα πορτρέτα.
Δίπλα στον Xi, ένας διαστημικός σταθμός φαίνεται να πετά γύρω από τη Γη.
Η Ταϊβάν είναι η επιτομή των πινακίδων υψηλής τεχνολογίας – ένα ρομποτικό χέρι και ένα drone.
Ο Μπάιντεν απεικονίζεται μπροστά από αιολικούς πύργους και ένα τάνκερ LNG.
Ο Ζελένσκι, με φόντο ένα χημικό στοιχείο, σκέφτεται ξεκάθαρα τα ναρκωτικά και τα συστήματα αεράμυνας.
Η φιγούρα της Μελώνι στέκεται είτε σε βακτήρια είτε σε χάπια, αλλά και τα δύο εκφράζουν την αρνητική της στάση απέναντι στον εμβολιασμό κατά του κορωνοϊού.
Και μόνο ο Πούτιν δεν έχει σύμβολα, πράγμα που σημαίνει ότι ο Πούτιν εξακολουθεί να είναι ένα μυστήριο για τη Δύση.
