Γκουγκλ: “Ο Bernard-Henri Lévy είναι Γάλλος φιλόσοφος και ένας από τους πιο αξιόλογους και ευπώλητους συγγραφείς στην Ευρώπη. Είναι συγγραφέας περισσότερων από 30 βιβλίων, συμπεριλαμβανομένων έργων φιλοσοφίας, μυθοπλασίας και βιογραφίας.”
Αναπαράγουμε αποσπάσματα από άρθρο του «λευίτου» φιλοσόφου, από την αρχή της «ειδικής επιχείρησης» στην Ουκρανία, το Φεβρουάριο του 2022:
«Ο Ζ., ο Ήρωας Πρόεδρος της Ουκρανίας.
Ο γελωτοποιός που έγινε πολεμιστής και ίδρυσε μια νέα Ευρώπη
Δεν ξέρω αν, μέχρι να δημοσιευτεί αυτό το άρθρο, ο Volodymyr Zelensky θα είναι ακόμα ζωντανός.Γνωρίζουμε ότι βρίσκεται στο Κίεβο, περικυκλωμένος από τους στρατηγούς του, σε ένα καταφύγιο που αναζητούν τα μαχητικά αεροσκάφη Sukhoi.
Και μόλις τον είδαμε σε ένα βίντεο όπου εμφανίζεται χωρίς κράνος, έξω, σαν νεαρός Τσόρτσιλ που περπατά στις φτωχές γειτονιές του Λονδίνου κατά τη διάρκεια του ναζιστικού Blitz του Σεπτεμβρίου 1940.
Ξέρω όμως επίσης ότι βρίσκεται στην κορυφή της λίστας δολοφονιών του Κρεμλίνου, σύμφωνα με τον αγγλόφωνο Τύπο.Οι πρόσφατοι αποχαιρετισμοί του έρχονται στο μυαλό—την Παρασκευή, 25 Φεβρουαρίου, στους ομολόγους του μέσω του Zoom κατά τη διάρκεια μιας ειδικής συνάντησης της Ευρωπαϊκής Ένωσης: «Αυτή είναι ίσως η τελευταία φορά που θα με δείτε ζωντανό».
Τι είναι το μεγαλείο;
Αληθινό μεγαλείο, όπως το διδάσκει ο ευρωπαϊκός ιπποτισμός;
Ίσως είναι αυτό.Αυτός ο ηρωισμός, ήρεμος και περήφανος.
Ένα άγγιγμα του Αλιέντε τη νύχτα πριν από την επίθεση των τμημάτων θανάτου του Πινοσέτ στους Moneda.
Ο τρόπος που είπε στον Πρόεδρο Μπάιντεν, ο οποίος πρότεινε μια διήθηση —«Χρειάζομαι όπλα, όχι ταξί»— και στον Πούτιν, στον σημερινό Πινοσέτ: «Μπορείς να προσπαθήσεις να με σκοτώσεις, είμαι έτοιμος για αυτό, αφού ξέρω ότι η ιδέα ζει μέσα μου και θα επιβιώσει».
[…] (σ.μτφρ. – Περίληψη του μη αναφερόμενου αποσπάσματος: ο αρθρογράφος αναπολεί την πρώτη του γνωριμία με των νυν «ήρωα», περιγράφει και δικαιολογεί την αμορφωσιά του.)
«Μιλήσαμε επίσης για τον Πούτιν, τον άλλο Βλαντιμίρ, για τον οποίο δεν είχε καμία αμφιβολία: Αν ερχόταν πρόσωπο με πρόσωπο, θα έκανε τον Πούτιν να γελάσει, όπως είχε κάνει όλους τους Ρώσους να γελάσουν. «Εγώ παίζω [και] στη ρωσική γλώσσα, ξέρετε. Τα παιδιά με αγαπούν, στη Μόσχα. Διπλώνονται από τα γέλια στα σκίτσα μου. Το μόνο είναι…» Δίστασε… Στη συνέχεια, πάνω από το τραπέζι, με χαμηλή φωνή: «Υπάρχει ένα πράγμα… αυτός ο άνθρωπος δεν βλέπει. Έχει μάτια, αλλά δεν βλέπει. Η, αν κοιτάζει, είναι με ένα παγωμένο βλέμμα, ανέκφραστο».
Το άλλο θέμα της συζήτησής μας ήταν ο Ιουδαϊσμός του. Πώς θα μπορούσε ένας νεαρός Εβραίος, γεννημένος σε μια οικογένεια που αποδεκατίστηκε στο Ολοκαύτωμα, στην περιφέρεια του Ντνιπροπετρόβσκ, να γίνει πρόεδρος της χώρας του Μπάμπι Γιαρ (σ.μτφρ. – τοποθεσία συνδεδεμένη με εκτελέσεις, κυρίως Εβραίων Σοβιετικών πολιτών, κατά τη διάρκεια της Ναζιστικής κατοχής της Ουκρανίας.);
Είναι απλό, απάντησε, με ένα βραχνό γέλιο: «Υπάρχει λιγότερος αντισημιτισμός στην Ουκρανία από ό,τι στη Γαλλία. και, πάνω απ’ όλα, λιγότερο απ’ ό,τι στη Ρωσία, όπου, κυνηγώντας το ναζιστικό σκουπιδάκι στο μάτι του αδερφού, καταλήγουν να μη δουν το δοκάρι στο δικό τους μάτι. Εξ άλλου, δεν ήταν, τελικά, οι ουκρανικές μονάδες του Κόκκινου Στρατού που απελευθέρωσαν το Άουσβιτς;»
Η δεύτερη συνάντησή μας πραγματοποιήθηκε στο ετήσιο συνέδριο για την Ευρωπαϊκή Στρατηγική της Γιάλτας, το ουκρανικό μίνι-Νταβός που δημιουργήθηκε από τον φιλάνθρωπο Victor Pinchuk.
Όπως κάθε χρόνο, συμμετείχαν διακεκριμένοι γεωπολιτικοί, Αμερικανοί αξιωματούχοι, εκπρόσωποι του ΝΑΤΟ, εν ενεργεία ή πρώην αρχηγοί ευρωπαϊκών κρατών και διανοούμενοι.
Ο Ζελένσκι, τώρα πρόεδρος, έδωσε μια έντονη ομιλία στην οποία παρουσίασε το σχέδιό του για την καταπολέμηση της διαφθοράς, τη μάστιγα της οικονομίας της χώρας του.»
[…] (σ.σ. – Ο αρθρογράφος περιγράφει μια σκηνή όπου, στην διάρκεια της πανηγυρικής δεξίωσης που ακολούθησε τις εργασίες του μίνι-Νταβός, περιλαμβάνεται στην διασκεδαστική παράσταση, από τους πρώην συναδέλφους τους και ο ίδιος ο πρώην γελωτοποιός στον ρόλο του εαυτού του ως πρόεδρος.)
«Όταν τελείωσε η παράσταση, πήγα να τον ρωτήσω τι θα μπορούσε να σκεφτεί ο Πούτιν, στη Μόσχα, για αυτόν τον εχθρό που εξαφανίστηκε πίσω από τη μάσκα του και επέτρεπε στον εαυτό του να μείνει σιωπηλός μέσα από αυτή τη μίμηση του εαυτού του. Μου είπε αυτό: «Είναι αλήθεια! Η στάση είναι σίγουρα πρωτόγνωρη στο κύριο ρεπερτόριο της FSB! Αλλά το γέλιο είναι ένα όπλο που είναι μοιραίο για τους παγερούς! Θα δεις.
Συναντηθήκαμε ξανά, για άλλη μια φορά, πέρυσι.Γύριζα από το ρεπορτάζ στο Ντονμπάς, (…) στο δωμάτιο όπου μας υποδέχονταν, ένας άλλος Zelensky αποκαλύφθηκε.»
[…] (σ.σ. – Εντύπωση κάνει στον Λευί ότι, βλέποντας τις φωτογραφίες από το μέτωπο, ο Ζ. γνώριζε τους απεικονισμένους αξιωματικούς, ακόμα και τους μαχητές, με το όνομά τους.)
«Κατάλαβε, άρα γε, ότι δεν θα γελούσε ποτέ, τελικά, με τον ψυχρόφθαλμο άντρα με την ψυχή δολοφόνου;
Εκείνη τη στιγμή τα πράγματα έγιναν ξεκάθαρα. Κατάλαβα ότι αυτός ο πρώην καλλιτέχνης του LOL και του stand-up, του οποίου την αληθινή φύση νόμιζα ότι είχα βρει στο εορταστικό δείπνο στο Κίεβο, είχε μεταμορφωθεί σε πολεμιστή.
Τον είδα να συμμετέχει στην υποδειγματική παρέα των ανδρών και των γυναικών που σεβόμουν σε όλη μου τη ζωή – από τη δημοκρατική Ισπανία μέχρι το Σαράγεβο και το Κουρδιστάν -, που δεν είναι φτιαγμένοι για αυτό που τους βρήκε, αλλά που το αντιμετωπίζουν με θάρρος και μαθαίνουν να κάνουν πόλεμο κι’ ας μη τον αγαπούν.
Και στη σιλουέτα του που έχει γίνει, πλέον, στιβαρότερη σε σχέση με όταν ήταν νέος – όπου θύμιζε τον Γάλλο Ρεπουμπλικανό ντράμερ Φρανσουά Ζοζέφ Μπάρα -, που τον κάνει να μοιάζει τώρα με τον Γάλλο επαναστάτη Ζορζ Νταντόν, είδα τον αντιστασιακό που το θάρρος του εκπλήσσει τον κόσμο σήμερα.
Ο Ζελένσκι μπορεί να κερδίσει. Αυτός ο άνθρωπος που προτιμά να πεθάνει πολεμώντας παρά να υποστεί την ατίμωση της αναγκαστικής παράδοσης, αυτός ο κωμικός που χθες φαινόταν να λέει «όλα χάθηκαν εκτός από την τιμή», αλλά που σήμερα το πρωί, μετά από άλλη μια νύχτα βομβαρδισμών, βρίσκει την εσωτερική δύναμη να εμπνεύσει τον λαό του, και να πει στους ανθρώπους ότι είναι ακόμα ελεύθεροι, είναι ο εφιάλτης του Πούτιν.
Εκείνος μπορεί —αν αποφασίσουμε να τον βοηθήσουμε, δηλαδή να του στείλουμε “τις σφαίρες και τη μπαρούτη» που ζητούσε ο Βίκτορ Ουγκώ για το «Ελληνόπαιδο» και που τόσο έχει ανάγκη—, να προκαλεί την πτώση του Πούτιν.
Στο ξενυχτισμένο, χαρούμενο πρόσωπό του, γεμάτο αυτοπεποίθηση παρά το μαρτύριο, στο χιούμορ που δεν έχει αποχωριστεί παρά τη βροχή των πυραύλων, υπάρχει κάτι από τις θρυλικές φιγούρες του γκέτο της Βαρσοβίας. Είθε οι θεοί να είναι μαζί του: Ο ελεύθερος κόσμος, το οποίο επίσης διακυβεύεται στη μάχη για το Κίεβο, και η Ευρώπη των αρχών έχουν βρει έναν νέο, νέο και υπέροχο ιδρυτή πατέρα.»
Παρακάτω είναι το βιβλίο του Συνταγματολόγου Θανάση Ξηρού που αφορά το άρθρο 53 του Συντάγματος https://ellas21.com/wp-content/uploads/2024/04/Άρθρο-53-me-cover-7580828.pdf