Ιοάν Ιανολίντε: Η παρακαταθήκη ενός «αββά» των κομμουνιστικών φυλακών

«Γνώρισα τον φίλο της ψυχής μας, Ιοάν Ιανολίντε (27 Ιανουαρίου 1919 – 5 Φεβρουαρίου 1986), στην αρχή του 1941, όταν ήταν φοιτητής της Νομικής Σχολής Βουκουρεστίου.

Τα γεγονότα που είχαν, τότε, καταβάλει την Ρουμανία, υπήρξαν τραγικά. Η αρπαγή της Βασαραβίας και της Μπουκοβίνας (σ. μτφρ. – περιοχές που σήμερα ανήκουν στη Μολδαβία και την Ουκρανία), η απώλεια της νότιας Ντόμπροτζεα (το Καντριλατέρο) και η εγκατάλειψη του Βορείου Αρντεάλ είχαν ακρωτηριάσει τη χώρα ενώ οι πόλεις και τα χωριά είχαν γεμίσει πρόσφυγες με καταλαβωμένες τις ψυχές εξαιτίας των όσων είχαν αφήσει πίσω τους, στις υπό κατοχής περιοχές. Η λύπη τους εξαπλωνότανε σε όλους τους ρουμάνους` είχε επικρατήσει μια πένθιμη ατμόσφαιρα για όσα είχαν συμβεί και μια ανησυχία για όσα θα ακολουθούσαν.

Για μας, ο κίνδυνος που είχε ήδη ανακοινωθεί, εδώ και χρόνια, από ευσυνείδητες πολιτικές προσωπικότητες της Ρουμανίας ήταν η δια της βίας κομμουνιστικοποίηση, η απόλυση της χριστιανικής πνευματικότητας, των παραδόσεων, του υλικού πλούτου και της δυνατότητας μελλοντικής ανάπτυξης ως ανεξάρτητο έθνος.

Οι νέοι – που δεν μπορούσαν να αποδεχτούν μια τέτοια προοπτική – σήκωσαν ανάστημα. Ανάμεσά τους, στις πρώτες γραμμές, βρισκόταν ο Ιονέλ Ιανολίντε, ο οποίος ήταν Αρχηγός ομάδας στις Σταυραδελφότητες.

Το φθινόπωρο του 1941, μετά από την είσοδο της Ρουμανίας στον πόλεμο, ο Ιανολίντε συνελήφθη, στο δάσος Μοντεσκιέ, πέριξ του Βουκουρεστίου, μαζί με ένα μεγάλο αριθμό νέων που διοικούσε. Εκεί είχαν συνάντηση μερικές εκατοντάδες νέων, εν όψη μιας μορφωτικής δράσης σχετικά με τα ιστορικά γεγονότα που διένυε η χώρα.

Η κρατική ασφάλεια είχε κατακλίσει το δάσος και την γειτονική περιοχή και προχώρησε στην σύλληψη όλων των νέων που εισχωρούσαν στην ακτίνα που επιτηρούσαν. Αιχμαλωτίστηκαν 67 νεαροί. Ανάμεσά αυτών και εμείς. Σύντομα φέρανε κοντά μας τον Ιονέλ Ιανολίντε, με δεμένα τα χέρια, χτυπημένος και κακοποιημένος από τους πράκτορες. Παρόλη την βιαιότητα που είχε υποστεί, έμενε όρθιος, με ψηλά το κεφάλι. Ήταν ένα παράδειγμα ανδρείας και θάρρους για τους υπόλοιπους.

(…) Έπειτα από μερικές εβδομάδες ανακρίσεων, παρέμειναν έγκλειστοι 16 άτομα.

Το διάστημα προ της δίκης, ο Ιονέλ ήταν πιο σιωπηρός. Προσευχόταν έντονα. Ούτε έδεινε εντολές στους συγκρατούμενους και ούτε τους πρότεινε κάτι, αφήνοντας τους πάντες να πράξουν κατά συνείδηση.

Στην τελική αγόρευση της δίκης, ο Ιονέλ Ιανολίντε ήταν ο μόνος που, χωρίς να εμπλέκει κάποιον άλλον, δήλωσε ότι δέχεται μετά χαράς να καταδικαστεί για την πίστη του και για τον αγώνα υπέρ της υπεράσπισης του ρουμανικού έθνους. Κατά συνέπεια έλαβε το μέγιστο της ποινής: 25 χρόνια καταναγκαστικά έργα. Τη στιγμή που του ανακοινώθηκε η ποινή, στάθηκε «προσοχή», κοίταξε τον ουρανό και φωτίστηκε όλος από μια εσωτερική χαρά που ξεχύθηκε στο πρόσωπό του, σε άπλετο χαμόγελο. Οι αρχές έμειναν εμβρόντητες. Δεν είχαν ξαναδεί κάτι τέτοιο.

Αποχωριστήκαμε από τον Ιονέλ, τον οποίον θα συναντούσαμε ξανά οχτώ χρόνια αργότερα, το 1949, στα κολαστήρια του Πιτέστι, όπου βρεθήκαμε και εμείς εξαιτίας της αντικομουνιστικής μας δράσης.

Εν τω μεταξύ είχα μάθει από φίλους ότι ο Ιονέλ είχε εμβαθύνει πολύ στον βιωματικό χριστιανισμό. Εκείνος έβλεπε την λύση των κοινωνικών και πολιτικών προβλημάτων μόνο δια της πλήρους επαναχριστιανικοποίησης των εθνών.

Μαζί με τον φίλο του, Βαλέριου Γκαφένκου (σ.μτφ. – ο ονομαζόμενος «άγιος των φυλακών»), ο Ιοάν Ιανολίντε και άλλοι ομοφρονούντες πολιτικοί κρατούμενοι, είχαν ως αφετηρία τον συναγερμό που είχε εκπέμπει ο κατ’ εξοχήν οραματιστής της μεσοπολεμικής περιόδου, Κορνέλιου Κοντρεάνου:

«Δεν είμαστε χριστιανοί. Είμαστε μακριά από το να είμαστε χριστιανοί. Πόσο μακριά! Δια των αιώνων η ανθρωπότητα ακολούθησε μια διαδικασία φαινομενικού εκχριστιανισμού και ουσιαστικού αποχριστιανισμού. Οι μεγάλοι ηγέτες των λαών ασχολήθηκαν πιο πολύ με τις μάχες μεταξύ των και άλλων ανθρώπων από ό, τι με τον αγώνα για την εφαρμογή των εντολών Του Αγίου Πνεύματος κατά των ορέξεων της γήινής μας φύσης. Στην πραγματικότητα ο πόλεμος γίνεται, σε όλο το κόσμο, μεταξύ των Δυνάμεων του «καλού», Του Αγίου Πνεύματος και εκείνες του «κακού». Σε αυτήν την μάχη είναι πρέπον να τοποθετηθούμε αποφασιστικά υπέρ της υπεράσπισης του καλού, με σκοπό την πραγματοποίηση της βουλής του Θεού». (…)

Η επιρροή που άσκησαν ο Ιονέλ και ο Βαλέριου στους συγκρατούμενος τους ήταν υπολογίσιμη. Πολλοί από αυτούς επωφελήθηκαν όχι μόνο όσον αφορούσε την σωματική τους υγεία αλλά και σχετικά με την ώθηση προς την, εν Χριστώ, ψυχική τελειοποίηση.

Ο Ιονέλ, ο οποίος είχε μια πολύπλοκη ιδιοσυγκρασία, όπου η καλή του πλευρά δεχόταν σφοδρές επιθέσεις από τους αρνητικούς λογισμούς, κέρδιζε μέρα με την ημέρα και από λίγη αρετή, αναγκαζόμενος να νικήσει τον ίδιο του τον εαυτό. Αυτός του ο μόχθος γινόταν αντιληπτός μονάχα στους κοντινούς του. Σε αυτόν, η Χάρις ερχόταν ως εκ Θεού αμοιβή για την ακατάπαυστη εσώψυχη μάχη του. Αρωγός σε αυτή τη διαχρονική μάχη είχε, από τα νιάτα του ακόμα, την προσευχή του Ιησού: «Κύριε, Ιησού Χριστέ, Υιέ Του Θεού, ελέησόν με τον αμαρτωλό.» Επαναλαμβάνοντας συνεχώς, δια των δεκαετιών, την καρδιακή προσευχή, ο Ιονέλ απέκτησε εκείνο τον εσωτερικό φωτισμό, που μαζί με την αρχική του κλίση, τον οδήγησε όλο και περισσότερο στην πνευματική του κατάρτιση.

Ο Ιοάν Ιανολίντε απελευθερώθηκε έπειτα από είκοσι τρία χρόνια βαριάς κάθειρξης, αγκυλωμένος από ρευματισμούς – ξεκαμωμένος από εκείνη την αρρώστια της φυλακής που οι κρατούμενοι την ονόμαζαν «κελίτιδα» -, κατά συνέπεια της παρατεταμένης παραμονής του σε υγρά και βρόμικα κελιά. Ο κατά φύσιν ρωμαλέος του οργανισμός του επέτρεψε να ανακάμψει σωματικά ενώ συνεχίστηκε και η ψυχική του ανάταση. Προσπάθησε να μπει σε μοναστήρι αλλά οι κατασταλτικές αρχές, που ήλεγχαν και την μοναστική ζωή, δεν του το επέτρεψαν αυτό.

Για να κερδίζει τα προς το ζην, εργάστηκε πρώτα ως υπάλληλος σε εργαστήριο του Ινστιτούτου Γεωλογικών Επιστημών και ύστερα, φιλοτεχνούσε, από το σπίτι, προϊόντα για έναν χειροτεχνικό καλλιτεχνικό συνεταιρισμό.

Προσπάθησε να επικοινωνήσει, διακριτικά, τις ιδέες που τον εμψύχωναν` μέσα, όμως, στην ατμόσφαιρα τρομοκρατίας που επικρατούσε και σε ένα κόσμο στον οποίο δέσποζε το αντιθρησκευτικό φρόνιμα που είχε διασπείρει ο κομμουνισμός, η απήχηση υπήρξε ελάχιστη. Ήταν τότε που προσπάθησε τα μετοικήσει ώστε να δώσει σάρκα και οστά στους λογισμούς του σε ένα πιο δεκτικό περιβάλλον. Δεν έλαβε ποτέ ούτε διαβατήριο και ούτε άδεια να βγει από τη χώρα.

Λίγο καιρό μετά την συνταξιοδότηση του διαγνώστηκε με κύρωση του ήπατος. Σε αυτό προστέθηκε ένα νεόπλασμα εσωτερικών οργάνων που και έβαλε τέλος στην επίγεια ζωή του. Τον φρόντισε υποδειγματικά, με αγάπη και αφοσίωση, η γυναίκα του, Κωνστάντσα Ιανολίντε, που τον ανακούφιζε στην διάρκεια αυτής της δοκιμασίας. Ο Ιοάν Ιανολίντε κοιμήθηκε εν Κυρίω στις 5 Φεβρουαρίου 1986.

(Ιον Ποπέσκου και Αλεξάνδρου Βιρτζίλ Ιοανίντ – «Η επιστροφή στον Χριστό» του Ιοαν Ιανολίντε, σελ. 524-527 …) πηγή

«ΟΙ ΙΟΥΔΑΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΗΣ

Ιοαν Ιανολίντε

Η τοποθέτησή μου είναι καθαρά χριστιανική. Η Αλήθεια πρέπει να ομολογηθεί προς σωτηρία` τώρα το κάνουμε εν αγάπη αλλά έπεται και η μέρα της τιμωρίας.

Δεν θεωρώ τον εαυτόν μου αντισημίτης` τουναντίον αγαπάω τον εβραϊκό λαό, όπως και Ο Ίδιος Ο Θεός τον αγαπάει. Επιθυμώ διακαώς την λύτρωση του εβραϊκού λαού.

Να είμαστε απόλυτα συνειδητοποιημένοι ως προς την δύναμη που έχουν αποκτήσει οι εβραίοι στο τέλος αυτού του αιώνος, ούτως ώστε η διαδικασία της παγκόσμιας ιουδαιοποίησης να διεξάγεται σήμερα τόσο δια του κομμουνισμού, όσο και δια του καπιταλισμού.

Είπα «ιουδαιοποίηση» και όχι «μωσαϊκοποίηση» της οικουμένης, διότι ο μωσαϊσμός είναι αναπόσπαστο μέρος της χριστιανικής πνευματικότητας και είναι ξένος προς τον σημερινό ιουδαϊσμό που έχει την αφετηρία του στην αμαρτία και την ανυπακοή, στο έγκλημα του Κάϊν, στο χρυσό μοσχάρι, στους δολοφόνους των προφητών, στον καταδότη Ιούδα, στους γραμματείς και τους φαρισαίους υποκριτές, στο έγκλημα του Καϊάφα. Είναι μια έξοδος των εβραίων από την Χάρη Του Θεού, κατάσταση που όλο και χειροτερεύει τις τελευταίες δυο χιλιετίες εξ αιτίας του πολέμου ενάντια Του Αγίου Πνεύματος, διότι ο ιουδαϊσμός για τον οποίο μιλάμε χαρακτηρίζεται από σατανισμό, ψέμα, μίσος, τυραννία, υλισμό, ερωτισμό, ρατσισμό, από το πάθος της παγκόσμιας επικράτησης.

Ο ιουδαϊσμός φυλάκισε τον κόσμο στην ύλη, στα γήινα, στο εφήμερο, στην σχετικότητα, στη σάρκα, διότι το κένωσε από τα κάλλη, τα πλούτη και τις δυνάμεις της μωσαϊκο-χριστιανικής πνευματικότητας. Οι εβραίοι εργάζονται εν πνεύματος κακού, εφόσον αποδέχτηκαν τον πειρασμό που είχε αποπέμψει Ο Χριστός και γι’ αυτό και Τον μισούν` επειδή εκείνοι δεν μπορούν να αντιληφθούν τον τρόπο της αγάπης, της ελευθερίας, της αλήθειας που τα χαρίζει Το Άγιο Πνεύμα αλλά προτιμάνε την δύναμη για την δύναμη, την ύλη για την ύλη, την ζωή για την επικράτησή των.

Με οικονομικά, πολιτικά και λογικά μέσα, οι εβραίοι έχουν φθάσει να κυριεύσουν τον κόσμο, διότι αυτοί κρατάνε το κλειδί των μέσων της παγκόσμιας μαζικής ενημέρωσης, το κλειδί της κομμουνιστικής επανάστασης, το κλειδί των δυτικών δημοκρατιών, τα κέντρα της σύγχρονης τεχνολογίας, ένα μεγάλο μέρος της παγκόσμιας παιδείας, τα νευραλγικά σημεία του πολιτισμού και της τέχνης, την τάξη στην μασονία, το πνεύμα στο διεθνιστικό σοσιαλισμό, μια επιρροή στον συνδικαλισμό, τον «χρωματισμό» του ανθρωπισμού και του προοδευτισμού, διατηρούν δε, και μια καλή εικόνα στον νέο-προτεσταντικό τύπο και αρκετή επιρροή στις Εκκλησίες. Όλα αυτά μπορούν να αποδειχτούν με ντοκουμέντα. Όλα αυτά αποδεικνύουν την έκτακτη αποστολή του εβραϊκού λαού.

Χάνοντας το κληρονομικό του δικαίωμα, χάνοντας την υπόσχεση του Αβραάμ, απολύοντας την Θεία Χάρη, αυτός [ο λαός] λαμβάνει μια αντίχριστη θέση, αντανθρωπιστική και σατανική, θέση από την οποία συνεχίζει να παίξει ένα αρνητικό ρόλο στην ιστορία και στην διαδικασία της τελειοποίησης του κόσμου.

Το θράσος τους αγγίζει την παραφροσύνη, διότι παίζουν με τον σατανά, αντιμάχονται Τον Θεό, όντας πωρωμένοι εχθροί του Χριστού, και πολεμούν όλους τους ανθρώπους.

Οι ενέργειες που αυτοί πυροδοτούν στην ιστορία έχουν τέτοιο αντίκτυπο, ώστε μπορούν να εξηγηθούν μόνο ως προερχόμενες από μια υπεράνθρωπη/μεταφυσική πηγή.

Από την μια πλευρά αυτοί είναι το προζύμι των επαναστάσεων που στοιχειώνουν τον σύγχρονο κόσμο και από την άλλη μεριά είναι οι πιο επίμονοι και ξεροκέφαλοι παραδοσιακιστές: για τους εαυτούς τους, παραδοσιακοί και για την οικουμένη, επαναστάτες.

Η νοημοσύνη τους είναι εντυπωσιακή και σπινθηροβόλα, έχει γεννήσει τον μαρξισμό και τον σχετικισμό, είναι όμως όλα περικλεισμένα σε κενό. Ο Θεός τους είναι ο θεός της εικασίας` της νοητής ή της πολιτικής εικασίας. Ο νους τους παρερμηνεύει τα πάντα, διότι αυτοί βλέπουν τις πολλές πτυχές ενός προβλήματος και έχουν την ευχέρεια να αξιοποιούν εκείνη που τους είναι πιο χρήσιμη. Γι’ αυτόν τον λόγο οι εβραίοι δεν εκφράζουν ποτέ την αλήθεια, διότι δεν έχουν πρόσβαση στην ουσία, παρά μόνο στους τύπους` δεν ανατρέχουν στο μοναδικό και Άγιο Πνεύμα αλλά μονάχα στις εμφανίσεις της ύλης, των γεγονότων, των ιδεών και των ανθρώπων, σε μια αναρχική ακαταστασία που όμως χρησιμοποιούν προς όφελος του μοναδικού θεού που πιστεύουν: τον εαυτόν τους.

Υπάρχει ακόμα και μια νοοτροπία φερεγγυότητας στις συναλλαγές, που την εξασκούν όμως, μόνο στο βαθμό που εξυπηρετεί τους ίδιους` για τω λόγω το αληθές, εγκαταλείπουν τις παρακμάζουσες εταιρίες και προσκολλούνται στις αναβαθμιζόμενες.

Οι σημερινοί εβραίοι προσκυνούν τον εαυτόν τους ή την ύλη` στην ουσία προσκυνούν τον σατανά, διότι μόνο ο σατανάς δύναται να διαφθείρει τόσο βαθιά έναν κόσμο. Η αλληλεγγύη μεταξύ τους είναι η δύναμη των εθνικών τους νικών. Το μίσος τους εναντίον των εχθρών είναι απαρηγόρητο, πότε λεπτό, πότε αιμοβόρο, ως άλλη μορφή αλληλεγγύης μεταξύ των.

Οι εβραίοι αποτελούν μια ενιαία αυτοκρατορία στην διαφορετικότητα του κόσμου και μανουβράρουν σύμφωνα με τους σκοπούς τους. Αυτοί θα είναι πάντα οι νικητές, λυτρώνοντας όλους τους όμοιούς τους, ανεξαρτήτως των ευθυνών που έχουν επωμιστεί.

Σήμερα μόνο οι εβραίοι μπορούν να επιβάλλουν την δική τους άποψη τόσο στον πρόεδρο των Η.Π.Α., όσο και στον πρόεδρο των Ε.Σ.Σ.Δ., πόσο μάλλον δε, στις δυνάμεις δεύτερης κατηγορίας. Και ο Ρούσβελτ και ο Στάλιν τους υπάκουσαν. Ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος είναι, σε μεγάλο ποσοστό, δικό τους έργο. Αφού είχαν πρώτα, επενδύσει σχεδόν τα πάντα στον κομμουνισμό, τώρα συμπλέουν προς τον καπιταλισμό.

Έφτιαξαν νόμους για τους εαυτούς τους, ώστε να είναι ταμπού για όλο τον κόσμο` όλα τους είναι επιτρεπτά και κανείς δεν μπορεί να πει την αλήθεια γι’ αυτούς δίχως να πάρει φωτιά η ανθρωπότητα ολόκληρη.

Οι εβραίοι είναι οι θεοί του σύγχρονου κόσμου. Βρίσκονται ένα βήμα πριν την απόλυτη, παγκόσμια κυριαρχία και εντυπωσιάζει η δύναμη ενός λαού που απαριθμεί 15 εκατομμύρια ανθρώπους.

Ο σύγχρονος κόσμος δε, είναι μια πνευματική, ηθική, πολιτική, κοινωνική, στρατιωτική, ανθρωπιστική και οικονομική καταστροφή. Είναι ένας κόσμος διεφθαρμένος, σάπιος, ένας κόσμος που αυτοκαταστρέφεται είτε δια της ειρηνευτικής οδού είτε δια της στρατιωτικής οδού` είναι ένας κόσμος-ζούγκλα, είναι ένας κόσμος-φυλακή, είναι ένας ανυπόφορος κόσμος, του χάους, του νιχιλισμού και της ματαιότητας – διότι είναι ένας κόσμος δίχως Θεό, χωρίς ψυχή, ενάντια στην πρωτοκαθεδρία του πνεύματος, δίχως τιμή, δίχως αισχύνη, ανήθικος` ένας κόσμος του ψεύδους, του μίσους, του αθεϊσμού, του υλισμού, της τυραννίας, της αισθησιολαγνείας, του ρατσισμού, της εμμονής για την παγκόσμια κυριαρχία, ένας κόσμος του σατανά – και με τέτοιο κόσμο κανείς δεν μπορεί να παινευτεί.

ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΟΜΩΣ ΟΤΙ Η ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ ΑΠΟ ΜΙΑ ΠΡΩΤΟΓΝΩΡΗ ΟΔΥΝΗ, ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΝΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ, ΠΟΥ ΣΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΘΑ ΠΛΗΜΜΥΡΙΣΕΙ ΑΠΟ ΜΙΑ ΒΕΛΤΙΩΜΕΝΗ ΧΡΙΣΤΙΑΝΚΗ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΜΙΑ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ, ΠΟΛΥ ΠΙΟ ΚΟΝΤΑ ΣΤΗΝ ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ.

«Οι Εθνοπατέρες» της Αμερικής είχαν εισάξει στο αμερικανικό Σύνταγμα μια απαγόρευση για την αμερικανική κυβέρνηση να διαθέτει δικά της μέσα μαζικής ενημέρωσης, έχοντας, τοιουτοτρόπως, την υποχρέωση να σεβαστεί την ελευθερία του λόγου των αμερικανών χριστιανών.

Συνέβη όμως ένα αναπάντεχο φαινόμενο: ολόκληρος ο τύπος και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης της Αμερικής και της Ευρώπης, εισήλθαν στην κατοχή μιας κυβέρνησης το ίδιο τυραννικής με εκείνες τις κυβερνήσεις που τρέμανε οι ίδιοι οι «εθνοπατέρες» της Αμερικής. Μια μικρή ομάδα ανθρώπων εξελίχτηκε σε οργανωμένη δύναμη, με δικό της νόμο, με πίστη δική της και με δικά της ιδανικά, και άρπαξε τον τύπο, την οικονομία και την πολιτική των Ηνωμένων Πολιτειών.

Έχοντας, εκ τον έσω, στα χέρια τους αυτά τα μέσα και άλλα παρόμοια παγκοσμίως, αυτή η μειονοτική ομάδα δύναται να επιβάλλει τις απόψεις της στην νόμιμη κυβέρνηση των Η.Π.Α., της Ευρώπης και των άλλων κρατών, μπορεί να δεσμεύσει πολιτικές δυνάμεις από τις Η.Π.Α., την Ευρώπη και από άλλες χώρες, μπορεί να διασπείρει ιδέες, κατά το δοκούν, στις Η.Π.Α., στην Ευρώπη και σε άλλες χώρες.

Αυτή η διεθνής δράση κυβερνάται από ένα κέντρο εξουσίας αλλά πέραν αυτού υπάρχει η καθολική πολιτική συνείδηση αυτής της μειονότητας η οποία, ανεξαρτήτως σε ποιο παράλληλο δραστηριοποιείται, ακολουθεί τον ίδιο σκοπό. Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΜΕΙΟΝΟΤΗΤΑΣ ΕΙΝΑΙ Η ΜΠΟΛΣΕΒΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΗΣ, με παντός τύπου δικαιολογίες, υποβολές και μέσα, από τον Ρούσβελτ μέχρι τον Κίσινγκερ. Μοχθούν προκειμένου να πείσουν τους αμερικανούς για αυτήν τους την πολιτική.

Πίσω από τις μάσκες των διαφόρων ειδών δημοκρατίας, φιλελευθερισμού, ανθρωπισμού, προοδευτισμού, επιχειρηματισμού, οικονομισμού, καταναλωτισμού, σχετικισμού, ακαδημαϊσμού, μοντερνισμού, αβαγκαρδισμού, ρεαλισμού, ειρηνευτισμού, υλισμού ή αθεϊσμού, οι εβραίοι κρύβουν, στην ουσία, την ίδια τους την ταυτότητα και πολεμάνε να διαλύσουν την κουλτούρα και την κοινωνία βασισμένη στις χριστιανικές αρχές και πνευματικότητα.

Κανείς δεν κατάφερε να καθοδηγήσει με καταστροφικότερο τρόπο τον αμερικανικό λαό. Παρόλο που στην Αμερική υπάρχει ένα μεγάλο αγγλο-σαξονικό πληθυσμό, οι αμερικανοί διεξήγαν πόλεμο κατά της Αγγλίας` παρόλο που στην Αμερική υπάρχει γερμανικής καταγωγής πληθυσμό, πολέμησαν δυο φορές την Γερμανία` στην Αμερική υπάρχουν επίσης εύποροι Έλληνες και Σκωτσέζοι λεβέντες, όμως αυτοί δεν κατευθύνουν την πολιτική της Αμερικής για εθνικιστικούς σκοπούς, ακόμα κι όταν στηρίζουν τα έθνη καταγωγής των, διότι εκείνοι είναι πια αμερικάνοι. Ενώ η μειονότητα για την οποία γίνεται λόγος δεν θέλει να είναι αμερικάνικη, δεν υποτάσσεται στην αμερικανική πνευματικότητα και κατευθύνει την αμερικανική πολιτική για καθαρόαιμους εθνικιστικούς σκοπούς` η αποτυχία της αμερικανικής πολιτικής στη Μέση Ανατολή και στα Ιεροσόλυμα, δεν μπορεί να εξηγηθεί αλλιώς.

Οι παγκόσμιες εβραϊκές δυνάμεις εφαρμόζουν την σοβινιστική πολιτική του Μπεγκίν. Η Αμερική και η Ευρώπη, όπως και όλος τον υπόλοιπο κόσμο, η Ε.Σ.Σ.Δ. συμπεριλαμβανομένης, αποβλέπουν σε μια τίμια ειρήνη στην Ανατολή, όμως οι εβραίοι αντιπαρατήθονται στον κόσμο όλο – και δεν μιλάμε για τα τρία εκατομμύρια από τη Παλαιστίνη αλλά για τα δεκαπέντε από τη διασπορά. Ξέρω ότι υπάρχουν εβραίοι που δεν συμφωνούν με τον Μπεγκίν όμως ο εβραϊκός λαός κρίνεται ανάλογα τους ηγέτες που τον εκπροσωπούν, εφόσον είναι γνωστό τοις πάσοι ότι ο κάθε λαός έχει τους ηγέτες που του αξίζουν.

Οι εβραίοι έχουν αποκτήσει μια υπολογίσιμη παγκόσμια δύναμη αλλά και βρίσκονται στα πρόθυρα μιας πρωτόγνωρης καταστροφής.

Η ιουδαιοποίηση της ανθρωπότητας οδήγησε στην πιο βαθιά πνευματική κρίση αλλά οι εβραίοι δεν μπορούν να εμποδίσουν την χριστιανική αναζωογόνηση, παρόλο που καταβάλουν απεγνωσμένες προσπάθειες να την αποτρέψουν.

Παρόλο που έχουν μεθύσει με εξουσία και είναι πολύ κοντά στην παγκόσμια αυτοκρατορία, τους ειδοποιούμε να αποβάλλουν την ιδέα ότι είναι οι εκλεκτοί Του Θεού για την κυρίευση της οικουμένης, να αποδεχθούν την απώλεια της Θεϊκής Χάριτος δια της δολοφονίας του Χριστού, να υποκύπτουν στην Αλήθεια και να εισέλθουν σε κοινωνία αγάπης με τον κόσμο. Αν δεν το πράττουν αυτό, να μην κατηγορούν κανέναν για τα δεινά που θα υποστούν. «Εσύ θα είσαι η αιτία της απώλειάς σου, Ισραήλ!»

Η λύτρωση για ολόκληρη την οικουμένη και για αυτούς μαζί είναι μόνο Ο Χριστός!» πηγή

Ληξουριώτισσα