Το κυβερνητικό μοντέλο λύσης, που προβλέπει εκπλειστηριασμό δυνητικής ιδιοκτησίας αλλά δυνατότητα στον δανειολήπτη να παραμένει στο μέλλον ως… ενοικιαστής στο ίδιο το σπίτι του, είναι ακόμη περισσότερο ανήθικο, γιατί καθιερώνει έναν νέο τύπο πολίτη: αυτόν που θα είναι εσαεί δούλος του ελεήμονος κράτους
Σήμερα θα επικεντρωθώ στο μείζον ζήτημα των πλειστηριασμών από θέση ιδεολογική. Οχι νομική. Τα νομικά τα διαβάσατε αυτές τις ημέρες και το συμπέρασμα είναι σαφές. Η απόφαση της Ολομέλειας του Αρείου Πάγου άλλαξε τα θεμέλια της πολιτικής δικονομίας στην πατρίδα μας, καθώς επεξέτεινε τα όρια της εκπροσώπησης υποκειμένου έννομης σχέσης και ενέκρινε την υποκατάστασή του στην άσκηση ένδικων μέσων από τρίτο πρόσωπο.
Με αγγλικούς όρους, το ανώτατο δικαστήριό μας ενέκρινε το delivery που θα κάνουν στο μέλλον οι λεγόμενοι servicers για λογαριασμό των funds. Οι servicers, ως υπεργολάβοι των πλειστηριασμών. Εκτός από τα νομικά υπάρχουν όμως τα ιδεολογικά και τα πολιτικά. Καμιά φορά, μάλιστα, όλα αυτά -θα εξηγήσω πώς- συμπλέκονται και διαπλέκονται.
700.000 πολίτες
Σήμερα, 700.000 ιδιοκτήτες ακινήτων αντιμετωπίζουν τον δυνητικό κίνδυνο εκπλειστηρίασης της περιουσίας τους, σε περίπτωση που δεν ρυθμίσουν χρέη τα οποία οι τράπεζες «ξεφορτώθηκαν» και μεταβίβασαν σε funds με το πρόγραμμα του υφυπουργού, νυν προέδρου της Αναπτυξιακής Τράπεζας, κυρίου Ζαβού: το πρόγραμμα «Ηρακλής».
Ερώτηση: Ηταν αυτοί οι άνθρωποι πάντα στρατηγικοί κακοπληρωτές, όπως λέγεται ότι απεκλήθησαν στους διαδρόμους του Αρείου Πάγου; Η αλήθεια είναι «όχι», κατηγορηματικά «όχι», δεν ήταν. Μέχρι το 2010, όταν ψηφίστηκε και εφαρμόστηκε το πρώτο Μνημόνιο, οι Ελληνες νοικοκυραίοι που δανείστηκαν από τις καταθέσεις των συμπολιτών τους κεφάλαια και αγόρασαν σπίτι ήταν εξαιρετικώς συνεπείς απέναντι στις υποχρεώσεις τους στην τράπεζα. Δεν χρωστούσαν ευρώ.
Πότε άρχισαν τα προβλήματά τους; Πρώτον, όταν άρχισε το πρώτο πρόγραμμα του ΔΝΤ, του οποίου οι πολλαπλασιαστές της λιτότητας ήταν, όπως παραδέχθηκε επισήμως το Ταμείο, λάθος! Πολλαπλασιαστές που οδήγησαν την ελληνική οικονομία σε ύφεση πολύ βαθύτερη του αναμενομένου, με συνέπεια να κλείσουν ή να συρρικνωθούν επιχειρήσεις, να καταργηθούν κοινωνικά δικαιώματα δεκαετιών (δώρα κ.λπ.). Πώς να πληρώνει κανείς το δάνειό του, όταν έχανε τη δουλειά του και εγγραφόταν στο ταμείο ανεργίας; Πώς να το εξυπηρετεί, όταν μειωνόταν ο μισθός του ή η σύνταξή του; Πώς να είναι συνεπής ο επιχειρηματίας της μεσαίας τάξης, όταν ο τζίρος του, ένεκα της μείωσης της κατανάλωσης, έπεφτε κατακόρυφα;
Η εμμονή Σόιμπλε και ΔΝΤ
Και, πλέον αυτών, εκτός από το δάνειο, οι πολίτες έπρεπε να πληρώνουν και τον κομμουνιστικό φόρο του ΕΕΤΗΔΕ και μετά ΕΝΦΙΑ επί μιας ιδιοκτησίας, την κυριότητα της οποίας δεν κατείχαν! Να πώς άρχισε να αυξάνεται και να γιγαντώνεται το κύμα των «κόκκινων» δανείων. Εξαιτίας των ιδεολογικών εμμονών του ΔΝΤ αλλά και του Σόιμπλε, ο οποίος θεωρούσε αφύσικο να υπάρχει 80% ποσοστό ιδιοκατοίκησης στην Ελλάδα, την ώρα που στη Γερμανία το αντίστοιχο ποσοστό ήταν ελαχιστότατο. Δέον δε να επισημανθεί ότι ούτε η Ε.Ε. ούτε το ΔΝΤ άλλαξαν θέση (άρα το έγκλημα ήταν εσκεμμένο) όταν ο Αντώνης Σαμαράς, ύστερα από εισήγηση του τότε συμβούλου του, Ιωάννη Μουρμούρα, προειδοποίησε τον Τόμσεν με την πρώτη συνέντευξη στο Ζάππειο το 2011 ότι οι πολλαπλασιαστές είναι λάθος.
Οι διαπιστώσεις αυτές δεν έχουν μόνο ιδεολογική και πολιτική σημασία. Εχουν και νομική. Μπορεί κανείς να θεμελιώσει την αδυναμία του στην αποπληρωμή δανείων σε πλήθος αυτοκριτικών δηλώσεων κορυφαίων ξένων αξιωματούχων, οι οποίοι «περίλυποι», κατόπιν εορτής, μοιράστηκαν τις ενοχές τους μαζί μας. Η Μέρκελ, η Λαγκάρντ, ο Γιούνκερ, ο Τόμσεν έχουν παραδεχθεί επισήμως και δημοσίως ότι τα υπολόγισαν λάθος. Επίσημη έκθεση του ΔΝΤ του 2013 επισημαίνει ότι «τα λάθη προέκυψαν από τις υπεραισιόδοξες προβλέψεις για τον δυνητικό ρυθμό ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας και από την υποεκτίμηση του δημοσιονομικού πολλαπλασιαστή». Ετσι ακριβώς αποκαλούν τεχνικά το γεγονός ότι, με την ασύλληπτη λιτότητα που επέβαλαν, έκλεισαν σπίτια στην Ελλάδα: υποεκτίμηση του δημοσιονομικού πολλαπλασιαστή.
Το 2017 ο Τόμσεν δήλωσε στην Εαρινή Σύνοδο του ΔΝΤ ότι «το Ταμείο έκανε μονίμως λάθος στις εκτιμήσεις του στα επτά χρόνια των Μνημονίων». Νομική σημασία έχει, τέλος, και η εκκρεμοδικία που αντιμετωπίζει ακόμη και σήμερα στην Ελλάδα ο πρώην διοικητής της ΕΛ.ΣΤΑΤ. Ανδρέας Γεωργίου για παράβαση καθήκοντος σχετικώς με τον τρόπο που έλαβε την απόφαση για την αναθεώρηση του ελλείμματος του 2009. Η οποία έδωσε την ευκαιρία στο Ταμείο και στους πολλαπλασιαστές του να… πολλαπλασιάσουν τα μέτρα.
Είναι τέτοιος ο πανικός των δανειστών για τις ευρύτερες νομικές συνέπειες της δίωξης του Γεωργίου, ώστε με άρθρα των «Financial Times» θέτουν (όπως έκαναν και στις αξιολογήσεις της τρόικας) ως προαπαιτούμενο για την απόδοση της επενδυτικής βαθμίδας την παύση της δίωξης! (Προτεκτοράτο κανονικό είμαστε, για ποια έξοδο από την εποπτεία ομιλούμε;)
Συμπέρασμα: Αν ελέχθη πράγματι στους διαδρόμους του ανωτάτου δικαστηρίου, όπου συνωστίζονταν κάθε μέρα συνταγματολόγοι, δικηγόροι των τραπεζών, η φράση «σιγά μην επιβραβεύσουμε τους κακοπληρωτές», αυτό είναι ύβρις για εκατομμύρια προκομμένων Ελλήνων που ήρθαν σε κατάσταση αδυναμίας των υποχρεώσεών τους εξαιτίας των πολλαπλασιαστών και του κομμουνιστικού φόρου κατά της ιδιοκτησίας.
Το να προπαγανδίζει μάλιστα η Πολιτεία και διλήμματα κοινωνικού αυτοματισμού, ήτοι «αποδεχθείτε την πιθανότητα να χάσουν το σπίτι τους εκατομμύρια Ελληνες συμπολίτες σας, διαφορετικά θα πληρώσετε όλοι σας ως φορολογούμενοι νέους φόρους με νέο Μνημόνιο» (παλαιότερα, πριν από τη μεταβίβαση των δανείων στα funds, η απειλή περιείχε και το κούρεμα καταθέσεων), είναι τουλάχιστον ανήθικο επίσης. Διότι λύση υπήρχε και εφαρμόστηκε τόσο στην Κύπρο όσο και στην Ιρλανδία: Ο δανειολήπτης να διαπραγματεύεται το κούρεμα του δανείου του απευθείας με την τράπεζά του, παρά η τράπεζα να πουλά σε εξευτελιστική τιμή δάνεια που έδωσε (σηκώνοντας τις καταθέσεις όλων των φορολογουμένων) σε άγνωστα funds.
Το κυβερνητικό μοντέλο λύσης
Το προωθούμενο κυβερνητικό μοντέλο λύσης, που προβλέπει εκπλειστηριασμό δυνητικής ιδιοκτησίας, αλλά δυνατότητα στον δανειολήπτη να παραμένει στο μέλλον ως… ενοικιαστής στο ίδιο το σπίτι του, είναι ακόμη περισσότερο ανήθικο, γιατί εισάγει και καθιερώνει έναν νέο τύπο πολίτη: αυτόν που θα είναι εσαεί δούλος του ελεήμονος κράτους. Τον διακονιαραίο πολίτη που, με την παλάμη αναπεπταμένη, θα εξαρτάται διαρκώς από το κράτος και θα το παρακαλά να του δίνει χαρτζιλίκι για να πάει σούπερ μάρκετ, επίδομα για να πάει βενζινάδικο, συνταξούλα για να πληρώσει ρεύμα, τηλέφωνο, κοινόχρηστα και ενοίκιο για να μην το πετάξουν έξω από την ιδιοκτησία του. Την οποία θα κληθεί να πληρώσει δεύτερη φορά. Δεν χρειάζεται να πούμε πολλά: Ο νέος τύπος πολίτη δούλου του ελεήμονος κράτους δεν ταιριάζει σε μια φιλελεύθερη δημοκρατία, και βεβαίως δεν ταιριάζει σε ένα φιλελεύθερο κόμμα που σταδιακά μετεξελίσσεται σε κόμμα του κρατικομονοπωλιακού παρεμβατισμού.
