της Ειρήνης Ιωαννίδου
Επιμέλεια σύνταξης: katanixi.gr
Παρατηρώντας κανείς εκ του σύνεγγυς την εκκλησιαστική επικαιρότητα, διαπιστώνει ότι οι ειδήσεις επαναλαμβάνονται. Ξανά και ξανά τα συλλείτουργα και οι συμπροσευχές βρίσκονται στο πρώτο θέμα.
Ξανά και ξανά εκφωνούνται λόγοι αγαπητικοί προς τις αιρέσεις. Ξανά και ξανά επανέρχεται το ζήτημα της ένωσης. Όλα τα σύγχρονα οικουμενιστικά ζητήματα που προκύπτουν, καθιστούν την Αποτείχιση επιτακτική ανάγκη.
Αυτή τη φορά, την προσοχή μας τράβηξε το οικουμενιστικό συνέδριο που πραγματοποιήθηκε στο Regensburg της Βαυαρίας συνέδριο με θέμα «Η χριστιανική μαρτυρία στον σημερινό κόσμο: Όψεις της σύγχρονης Ορθόδοξης θεολογίας στην Ελλάδα», το οποίο συνδιοργανώθηκε από το Ινστιτούτο Ανατολικών Εκκλησιών της Ρωμαιοκαθολικής Επισκοπής του Regensburg και την Ακαδημία Θεολογικών Σπουδών Βόλου.
Εκτός από τους αιρετικούς ομιλητές, στο συνέδριο απηύθυναν χαιρετισμό οι Μητροπολίτες Δημητριάδος κ.Ιγνάτιος και Περιστερίου κ.Γρηγόριος. Συγκεκριμένα ο κ.Ιγνάτιος επεσήμανε ότι στόχος του συνεδρίου είναι «είναι να παράσχει μια επικαιροποιημένη αξιολόγηση αυτών των εξελίξεων εστιάζοντας σε ένα ευρύ φάσμα θεμάτων που κυμαίνονται από το κανονικό δίκαιο, την πολιτική θεολογία, την πατερική σκέψη, τις βιβλικές σπουδές έως τον οικουμενικό διάλογο και την ανάδειξη των προοπτικών της σύγχρονης ελληνικής θεολογίας στο πλαίσιο της ύστερης νεωτερικότητας για την αντιμετώπιση των προκλήσεων της εποχής μας».
Ενώ ο κ.Γρηγόριος εισηγήθηκε το θέμα «Σύγχρονες (1872-2022) συμβολές του Κανονικού Δικαίου της Ορθόδοξης Εκκλησίας στη μετανεωτερική εποχή».
Τόσο οι όροι που χρησιμοποιούν οι δύο Μητροπολίτες όσο και το περιεχόμενο που πραγματεύονται, συμπυκνώνεται είτε στην ιδέα της κατά το δοκούν ερμηνείας της ορθόδοξης γραμματείας, είτε στην επαναξιολόγηση και στην επαναδιαπραγμάτευση αυτής. Η θεολογία που αναπτύσσουν στα συνέδρια και στις διαθρησκειακές συναντήσεις τους δεν είναι η θεολογία και θεογνωσία που μας παρέδωσαν οι Άγιοι Πατέρες. Άλλος ο Χριστός μας και άλλος ο Αντίχριστος. Άλλο το Ευαγγέλιο μας και άλλο το «ευαγγέλιο» που εγκολπώνονται όλες οι αιρέσεις. Άλλη Παναγία τιμούμε και προσκυνάμε εμείς και άλλη οι Φράγκοι.
Αλήθεια, οι δύο Μητροπολίτες που οικειοποιήθηκαν τις πλάνες θεωρίες της ψευδοσυνόδου του Κολυμπαρίου και νομιμοποίησαν Ουκρανικό Σχίσμα, πώς θα αντιδράσουν σε ένα ενδεχόμενο κοινό Πάσχα με τους παπικούς; Σε ένα ενδεχόμενο κοινό ποτήριο;
Φυσικά, τα ερωτήματα είναι ρητορικά. Αμφότεροι έχουν δώσει τα διαπιστευτήρια πως ελαφρά τη καρδία θα υπέγραφαν την πνευματική καταδίκη του ποιμνίου, πετώντας το επί της ουσίας στην αδηφάγα Κόλαση του Πάπα.
Από την άλλη πλευρά, οι Άγιοι που έζησαν σε καιρό Αιρέσεως και διαχώρισαν τη θέση τους από την Αίρεση διακόπτοντας την πνευματική κοινωνία με τους αιρετίζοντες Πατριάρχες της εποχής τους, τους δυνατούς των ημερών εκείνων.
Αντλήσαμε μερικές πληροφορίες από την ομιλία του γραμματέα του Συλλόγου Άγιος Ιωσήφ ο Ησυχαστής, κ.Δήμο Σερκελίδη, με τίτλο «Η διακοπή μνημοσύνου στα συναξάρια των Αγίων μας», για να αποδείξουμε ότι οι Μητροπολίτες κ.Ιγνάτιος και κ.Γρηγόριος υπηρετούν μία αλλότρια πίστη, πολύ διαφορετική από αυτή που πρέσβευαν οι πατερες της Εκκλησίας μας ανά τους αιώνες. Φαίνεται ότι γι’ αυτούς δεν ισχύει το: «Ἰησοῦς Χριστός χθές καί σήμερον ὁ αὐτός εἰς τούς αἰῶνας», αλλά στο χθες αντικρίζουν τον αιρετικό Πατριάρχη Βέκκο, τον μασόνο Πατριάρχη Αθηναγόρα, τον Μελέτιο Μεταξάκη και στο σήμερον βλέπουν μέσα από τα μάτια του Πατριάρχη Βαρθολομαίου την επισκοσκοπική καρέκλα.
Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος
Όταν ο πατέρας του ο Γρηγόριος, Επίσκοπος Ναζιανζού, παρασύρθηκε και από άγνοια υπέγραψε ένα φιλοαρειανικό ενωτικό κείμενο, μοναχοί και λαϊκοί της επαρχίας του, ξεσηκώθηκαν και έκοψαν κάθε κοινωνία μαζί του. Ο Άγιος τότε επενέβη ώστε ο πατέρας του να αποκηρύξει την αιρετική του πράξη και να επέλθει ειρήνη στην τοπική Εκκλησία. Κατά την περίοδο αυτή, η πολιτική εξουσία προωθούσε τον αρειανισμό, με αποτέλεσμα η Κωνσταντινούπολη να έχει επισκόπους αρειανούς κατά τα περισσότερα χρόνια. Ο Άγιος Γρηγόριος σύναξε κοντά του όλους τους ορθοδόξους, οι οποίοι ήταν τα απόλυτο παράδειγμα αποτειχισμένου. Δεν είχαν καμία εκκλησία, ήταν ελάχιστοι και ασύνταχτοι. Εκκλησιάζονταν σε βουνά, σε σπηλιές ή και καθόλου. Ο Άγιος Γρηγόριος έκανε εκκλησία ένα σπίτι, όπου λειτουργούσε. Δεν μνημόνευε τον αρειανό, αλλά τον κανονικό κατά τ’ άλλα Πατριάρχη Κωνσταντινούπολης Δημόφιλο. Χρειάστηκε να συγκληθεί η Β’ Οικουμενική Σύνοδος η οποία επισφράγισε την κατάρρευση του Αρειανισμού στην Ανατολή. Τα πράγμα ηρέμησαν προσωρινά.
Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος τα επόμενα χρόνια δεν παρέλειπε σε κάθε του λόγο να μιλάει για την Αίρεση και τους αιρετικούς. Και δεν είχε άδικο. Το ποίμνιό του κατάλληλα προετοιμασμένο από τον ίδιο, αντέδρασε άμεσα όταν είκοσι χρόνια μετά την κοίμηση του Αγίου, ο Πατριάρχης Νεστόριος μέσα στη Μεγάλη Εκκλησία κήρυξε την αίρεση ότι η Παναγία δεν είναι Θεοτόκος αλλά μόνο Χριστοτόκος. Άδειασαν οι Εκκλησίες της Πόλης. Ο Νεστόριος καθαιρέθηκε από την Γ’ Οικουμενική Σύνοδο. Η Εκκλησία δεν πρόλαβε να ηρεμήσει από τις αιρέσεις του και εμφανίστηκε μία νέα αίρεση σε απάντηση της αίρεσης τους Νεστορίου. Ήταν η αίρεση του μονοφυσιτισμού ή ευτυχιανισμού από τον ιδρυτή της, ιερομόναχο Ευτυχή. Ο Ευτυχής δίδαξε αντίθετα από τον Νεστόριο ότι η θεία φύση του Χριστού απορρόφησε την ανθρώπινη. Η Δ’ Οικουμενική Σύνοδος καταδίκασε τον μονοφυσιτισμό. Όμως αυτή η αίρεση παρά την καταδίκη της από Οικουμενική Σύνοδο, γιγαντώθηκε. Φανατικοί μονοφυσίτες υπέβαλαν σε φοβερούς διωγμούς τους ορθοδόξους. Διερωτάται κανείς, υπήρχε κοινωνία μεταξύ των Μεγάλων Αγίων της περιόδου εκείνης που ζούσαν στις περιοχές που κυριαρχούσε ο μονοφυσιτισμός με τους εν λόγω Ιεράρχες; Ο όσιος μοναχός Ευθύμιος ο Μέγας, ο Σάββας ο Ηγιασμένος, ο όσιος Ιωάννης ο Σιναΐτης και ο αββάς Δωρόθεος είναι μερικοί μόνο από τους αγίους που έδρασαν και αγίασαν σε περιοχές που κυριαρχούσαν οι μονοφυσίτες. Μήπως καθησύχαζαν τον λαό ότι δεν κινδυνεύει από την αίρεση του μονοφυσιτισμού; Μήπως κοινώνησαν μαζί τους; Μήπως τους αναγνώρισαν εκκλησιαστικότητα;
Η στάση της κρατικής εξουσίας απέναντι στο πρόβλημα του μονοφυσιτισμού, το οποίο επηρέαζε ολόκληρες επαρχίες, ήταν να βρεθεί μία συμβιβαστική λύση. Έτσι ο αυτοκράτορας προσπάθησε να ενώσει του ορθοδόξους και τους μονοφυσίτες με διάταγμα, το γνωστό ενωτικό, το οποίο δεν είχε απήχηση δεν και εφαρμόστηκε από τον λαό.
Αργότερα, εμφανίστηκε η αίρεση του μονοθελητισμού με σκοπό να συμβιβαστούν τα πράγματα μεταξύ της ορθοδοξίας και των μονοφυσιτών και να επέλθει η ένωση. Κατά την περίοδο αυτή στύλος της Ορθοδοξίας αναδείχθηκε ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής. Ο Άγιος Μάξιμος με τη στάση του απέναντι στους αιρετικούς Πατριάρχες της εποχής του, μας παρέδωσε τον τύπο της Ιερής Αποτείχισης. Εκείνη την εποχή ένα διάταγμα απαγόρευσε τη συζήτηση πάνω στα επίμαχα θεολογικά θέματα που προκαλούσαν χωρισμό και διάσταση ανάμεσα στους ορθοδόξους και τους μονοφυσίτες. Παρατηρούμε ότι κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και σήμερα. Κινδυνεύουν με σοβαρές κυρώσεις οι ορθόδοξοι ιερείς που κηρύττουν ορθόδοξα, ενώ οι φιλενωτικοί ρασοφόροι μπορούν να διατρανώνουν απ’ άμβωνος τις αιρετικές διδασκαλίες τους και να τις διαφημίζουν μάλιστα και σε συνέδρια. Ο μόνος που συνέχισε να μιλάει ήταν ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής, ο οποίος κατέφυγε στη Ρώμη, προκάλεσε τη συγκρότηση Συνόδου που καταδίκασε τον Μονοθελητισμό. Ο αυτοκράτορας έστειλε αντιπροσωπεία στο εξόριστο άγιο Μάξιμο και του ζητούσε τον λόγο γιατί δεν έχει κοινωνία με τον Πατριάρχη. Ο διάλογος του Αγίου Μαξίμου με τους συγκλητικούς άρχοντες και με τους Επισκόπους της Κωνσταντινούπολης φανερώνει τις γνήσια ορθόδοξες και εκκλησιαστικές προϋποθέσεις του Αγίου και τις αιρετικές και κοσμικές προϋποθέσεις των συνομιλητών του. Μετά την απάντηση που έδωσε στον αυτοκράτορα, ο Άγιος συνελήφθη, υπέστη φρικτά βασανιστήρια, μαστίγωση, κόψιμο της γλώσσας και του δεξιού χεριού και εξορίστηκε στη Λαζική, όπου κοιμήθηκε το 662.
Με αυτή τη μικρή αναδρομή στα γεγονότα και στον τρόπο με τον οποίο διαμορφώθηκε η εκκλησιαστική ιστορία απέναντι στις Αιρέσεις, θέλουμε προτάξουμε -για άλλη μία φορά- το ιεροκανονικό μέτρο διακοπής μνημοσύνου του αιρετίζοντος Επισκόπου.
Αγρυπνείτε και ομολογείτε κατ’ αλήθειαν, αδελφοί. Ο διάβολος του Οικουμενισμού δεν αστειεύεται.
