Του Peter F. Mayer
Τα δικαστήρια φαίνεται ότι αρχίζουν πλέον να εφαρμόζουν νομικές αρχές στα μέτρα Corona των κυβερνήσεων. Στην Ελλάδα, για παράδειγμα, ένα ανώτατο δικαστήριο ανέτρεψε πρόσφατα τον υποχρεωτικό εμβολιασμό των εργαζομένων στον τομέα της υγείας. Και στην Ιταλία, η οποία, όπως και η Ελλάδα(στην οποία ο ίδιος ο υπουργός Υγείας παραβιάζει την απόφαση του δικαστηρίου), έχει προσελκύσει την προσοχή για τα εν μέρει φασιστικά της μέτρα, οι θέσεις εργασίας επρόκειτο να εξαρτηθούν από τα πιστοποιητικά εμβολιασμού. Ένα δικαστήριο φαίνεται τώρα να διαφωνεί με αυτό.
Όπως αναφέρει η Indipendente, δικαστήριο της Φλωρεντίας διέταξε την επαναφορά ενός ψυχολόγου που τέθηκε σε διαθεσιμότητα λόγω έλλειψης εμβολιασμού. Ένα νέο διάταγμα συνδέει τη διατήρηση θέσεων εργασίας με την αποδοχή των εμβολιασμών Covid μέσω της απαίτησης εμβολιασμού που θεσπίστηκε με το “πράσινο superpass”. Το δεύτερο αστικό τμήμα του δικαστηρίου της Φλωρεντίας έκρινε με προσωρινή ισχύ ότι η απαίτηση εμβολιασμού κατά της νόσου Covid παραβιάζει όχι μόνο το Σύνταγμα αλλά και τον Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Ο δικαστής διαβίβασε επίσης τα έγγραφα στο γραφείο του εισαγγελέα στη Ρώμη, ώστε ο εισαγγελέας να ξεκινήσει έρευνα. Η τελική απόφαση για την υπόθεση ανήκει στο δικαστήριο με την ολομέλεια της Γερουσίας.
Στην απόφαση, η δικαστής Susanna Zanda γράφει σχετικά με τις αντιφάσεις μεταξύ της ιταλικής νομοθεσίας και του ευρωπαϊκού δικαίου: “Όσον αφορά το άρθρο 3 και άρθρο 21 της συνθήκης (ΕΚ) της Νίκαιας (από την οποία προέκυψε ο Χάρτης των Θεμελιωδών δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης), υπάρχει κανονισμός της ΕΕ για τον εμβολιασμό κατά της νόσου Covid 19, καθώς η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει θεσπίσει διάφορα νομοθετήματα στα οποία εκφράζονται πάντα αυτές οι αρχές της μη διάκρισης και του σεβασμού της ελεύθερης και ενημερωμένης συναίνεσης, από τους κανονισμούς για τον προγραμματισμό των εμβολιασμών έως τον κανονισμό 953/21 για την ελεύθερη κυκλοφορία των ευρωπαίων πολιτών, ο οποίος προστατεύει όσους όχι μόνο δεν μπορούν, αλλά και δεν “θέλουν” να εμβολιαστούν. Το ευρωπαϊκό ψήφισμα αριθ. 2361/21 […] συνιστά επίσης στα κράτη να αναλάβουν μια κατάλληλη εκστρατεία ενημέρωσης, ιδίως σχετικά με τον μη υποχρεωτικό χαρακτήρα του εμβολίου, την ασφάλειά του και τις πιθανές ανεπιθύμητες ενέργειες, προκειμένου να διασφαλιστεί μια ενημερωμένη και ελεύθερη επιλογή χωρίς καμία διάκριση ή αδικία για όσους επιλέγουν να μην εμβολιαστούν, τονίζοντας ότι όλα τα πιστοποιητικά εμβολιασμού πρέπει να έχουν ως μοναδικό σκοπό τους την καταπολέμηση”.
Όσον αφορά τη νομιμότητα του υποχρεωτικού εμβολιασμού υπό το πρίσμα του ιταλικού Συντάγματος, η απόφαση του δικαστηρίου της Φλωρεντίας αναδεικνύει δύο σαφείς αποκλίσεις μεταξύ των διαθέσιμων εμβολίων κατά της δαμαλίτιδας και των συνταγματικών απαιτήσεων για τον υποχρεωτικό εμβολιασμό. Η διαταγή υπογραμμίζει ότι τα διαθέσιμα εμβόλια κατά του SARS-CoV-2 δεν έχει αποδειχθεί ότι προλαμβάνουν τη μετάδοση, επικαλούμενη έγγραφα του Istituto Superiore di Sanità (ISS) και του AIFA (Ιταλικός Οργανισμός Φαρμάκων) που τονίζουν ότι “τα εμβόλια δεν προλαμβάνουν τη μετάδοση- επομένως, εμβολιασμένα και μη εμβολιασμένα άτομα είναι αδιακρίτως φορείς του ιού” και ότι έχουν υπάρξει περιπτώσεις ανεπιθύμητων αντιδράσεων, ακόμη και θανατηφόρων, σε υγιή άτομα, όπως σημειώνει επίσης ο Ιταλικός Οργανισμός Φαρμάκων (AIFA) στην ετήσια έκθεσή του: “Αναγνωρίζεται ότι υπήρξαν θάνατοι και σοβαρές ανεπιθύμητες ενέργειες σε υγιή άτομα μετά τη χρήση των προϊόντων κατά της Covid“.
Πρόκειται για παράγοντες που, σύμφωνα με τη δικαστή Susanna Zanda, καθιστούν τον υποχρεωτικό χαρακτήρα του εμβολιασμού κατά της Covid ασυμβίβαστο με τις απαιτήσεις μιας απόφασης του Συνταγματικού Δικαστηρίου του 1990, η οποία αναφέρει: “Ο νόμος που προβλέπει θεραπευτική αγωγή δεν είναι ασύμβατος με το άρθρο 32 του Συντάγματος, εάν η θεραπεία δεν αποσκοπεί μόνο στη βελτίωση ή τη διατήρηση της κατάστασης της υγείας του ενδιαφερομένου, αλλά και στη διατήρηση της κατάστασης της υγείας των άλλων, δεδομένου ότι ακριβώς αυτός ο περαιτέρω σκοπός δικαιολογεί την εδραίωση της αυτοδιάθεσης του ατόμου, η οποία είναι συνυφασμένη με το δικαίωμα του καθενός στην υγεία ως θεμελιώδες δικαίωμα. Πάνω απ’ όλα, η ιατρική περίθαλψη μπορεί να επιβληθεί μόνο με την προσδοκία ότι δεν θα επηρεάσει δυσμενώς την κατάσταση της υγείας του προσώπου που υποβάλλεται σε αυτήν, εκτός από τις συνέπειες που, λόγω του προσωρινού χαρακτήρα και της περιορισμένης έκτασής τους, φαίνονται φυσιολογικές και επομένως ανεκτές για κάθε ιατρική παρέμβαση.”
Το πλήρες κείμενο της απόφασης του δικαστηρίου της Φλωρεντίας μπορείτε να διαβάσετε παρακάτω αλλά και σε αυτόν τον σύνδεσμο.
Ημερομηνία δημοσίευσης: 29.11.2022
