Αφού αυτό ήταν εφικτό, όλα είναι εφικτά

Η δημοκρατία έχει υποστεί ζημιά. Η χώρα εμφανίζει όλο και περισσότερο τα χαρακτηριστικά ενός διεφθαρμένου κράτους-κομματικού καρτέλ με καθεστώς καταστολής της κοινής γνώμης. Και τι κάνουμε τώρα;

Με δυσκολία μπορούσα να επεξεργαστώ τα σοκ των τελευταίων ετών. Υπήρχαν πάρα πολλά που έπρεπε να κάνω: να προστατεύσω την οικογένειά μου από την κακοποίηση του κράτους, να κερδίσω χρήματα για τα προς το ζην, να ερευνήσω και να συγκρίνω με δυσπιστία τα αποτελέσματα με τις κυρίαρχες αναφορές, να παλέψω με το θυμό και την αδυναμία, να μην υποκύψω στην περιφρόνηση των “αλληλέγγυων” (που μου έλεγαν ότι εμπιστεύομαι τους λάθος ανθρώπους!) – και να δημοσιεύσω στοιχεία, αναλύσεις, άρθρα και δεδομένα.

Τα γεγονότα ήταν για μένα μια σειρά από σοκ και συναισθήματα που με συγκλόνισαν. Μέχρι σήμερα, υπάρχει μια αμηχανία και ένα άγχος που παραμονεύουν ακριβώς κάτω από την καθημερινή μου συνείδηση, ανατριχιαστικά και καθημερινά, που αναδύεται ξανά όταν κοιτάζω τις 500 δημοσιεύσεις του 2020-2022 στο eyewideopen.org .

Με τρομάζει η διαπίστωση ότι η οικογένειά μου, οι φίλοι μου και εγώ έχουμε πέσει θύματα της πολιτικής αυθαιρεσίας. Το Σύνταγμα έχει προδοθεί από όλο το κρατικό προσωπικό, όχι μόνο από τους πολιτικούς. Η χρήση της εξουσίας προβαλλόταν από τα μέσα ενημέρωσης, η κατάχρηση της εξουσίας αγνοούνταν – σαν να ζούσαν οι πρωταγωνιστές μαζί σε ένα είδος κοινοβίου κρατικών λόγων πολιτικών μαγείρων και υπαλλήλων που καθόριζαν τι θα βρισκόταν μπροστά στον πολίτη.

Αν αυτό ήταν δυνατό, όλα είναι δυνατά. Αν μπορούσαμε να αντιμετωπιστούμε με αυτόν τον τρόπο, μπορούμε να αντιμετωπιστούμε με οποιονδήποτε τρόπο. Αν η τρομολαγνεία, η προπαγάνδα της υπακοής και οι κρατικές διακρίσεις μπορούν να οργανωθούν με τόσο μικρή αντίσταση σε ένα θέμα, τότε είναι δυνατές σε οποιοδήποτε θέμα.

Αν τα παιδιά, οι ηλικιωμένοι, οι “ανεμβολίαστοι” και οι αντιπολιτευόμενοι μπορούν να εκφοβίζονται, να φυλακίζονται ουσιαστικά, να αποκλείονται από τη δημόσια ζωή, τότε αυτό έχει ήδη συμβεί σε όλους μας. Επειδή όλοι ήμασταν παιδιά και όλοι θα γεράσουμε, και όλοι μπορεί να έχουμε εντελώς διαφορετική γνώμη από τους περισσότερους άλλους.

Και τότε τι γίνεται με εμάς; Είσαι εσύ ή είμαι εγώ ο επόμενος που θα υποτιμηθεί και θα αποκλειστεί από τη ζωή λόγω μιας κρατικής απόφασης; Χθες οι “ανεμβολίαστοι”, σήμερα οι “ειρηνιστές” και όσοι δεν θέλουν έναν πόλεμο (δηλαδή άνθρωποι με γνώση της ιστορίας); Και αύριο, όλοι όσοι δεν συμμετέχουν στη “σωτηρία του πλανήτη”;

Με τον τρόπο που λειτουργούν τώρα οι θεσμοί μας, το κράτος δικαίου δεν μας προστατεύει αξιόπιστα από την αυθαιρεσία. Το καρτέλ των πολιτικών κομμάτων και των οπαδών τους στα ΜΜΕ που συνδέονται με το κράτος και οι πολιτικοποιημένες αρχές εξουσίας (βλέπε σκάνδαλο παρακολουθήσεων) είναι πολύ ισχυρό και το θάρρος της δικαιοσύνης να υπερασπιστεί με συνέπεια τα θεμελιώδη δικαιώματα είναι πολύ αδύναμο.

Απόδειξη αυτού είναι ο απερίγραπτος υποχρεωτικός εμβολιασμός. Η αδικαιολόγητη ψυχολογική τρομοκρατία εξακολουθεί να ασκείται εναντίον εργαζομένων. Άνθρωποι αναγκάζονται να υποβληθούν σε “θεραπεία” που μπορεί να οδηγήσει στο θάνατό τους. Οι δημοσιογράφοι των οποίων οι εργοδότες αποκαλούνται “ποιοτικά μέσα ενημέρωσης”, σε ένδειξη ευγνωμοσύνης για την αδιάσπαστη αλληλεγγύη τους προς τους ισχυρούς, δύσκολα δημιουργούν πίεση. Οι αρχές εφαρμόζουν παραβίαση των θεμελιωδών δικαιωμάτων σαν να επρόκειτο για έλεγχο παράνομης στάθμευσης, τα δικαστήρια την επικυρώνουν.

Και τώρα τι; Η πρόεδρος της Δημοκρατίας και ο πρωθυπουργός πρέπει επιτέλους να ζητήσουν ειλικρινά συγγνώμη από τους πολίτες, ειδικά δε συγνώμη από εκείνους που απομόνωσαν και απέκλεισαν εδώ και 2 χρόνια. Οι Πλεύρης και Γκάγκα πρέπει να παραιτηθούν αμέσως. Θα πρέπει να συσταθεί άμεσα εξεταστική επιτροπή για την πολιτική της “πανδημίας”, ζωντανά στην τηλεόραση.

Εμείς οι πολίτες πρέπει πρώτα να μάθουμε ξανά να συζητάμε τα θέματα χωρίς φόβο και με ανοιχτό μυαλό. Τότε οι ιδέες για το πώς μπορούμε να κάνουμε την κοινότητά μας και πάλι πιο όμορφη θα έρθουν από μόνες τους.

Ε.Ν.

ΠΗΓΗ