ΤΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΦΙΛΟΥΜΕΝΟΥ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΑ ΣΥΓΚΡΗΤΙΣΤΙΚΑ ΔΙΑΘΡΗΣΚΕΙΑΚΑ ΑΤΟΠΗΜΑΤΑ
«Μη γίνεσθε ετεροζυγούντες απίστοις· τις γαρ μετοχή δικαιοσύνη και ανομία, ή τις κοινωνία φωτί προς σκότος; τις δε συμφώνησις Χριστού προς Βελίαρ, ή τις μερίς πιστών μετά απίστου; τις δε συγκατάθεσις ναώ Θεού μετά ειδώλων; ημείς γαρ ναός Θεού εσμέν ζώντος» (Β΄Κορ. στ’ 14-16), μας διδάσκει ο Απόστολος των Εθνών Παύλος. Ο λόγος τούτος αποτελεί απάντηση σε όσους εκπίπτουν των λόγων της αληθείας, με την ανθρωπάρεσκη και μη «εν αληθεία» αγάπη των προς τους αλλοθρήσκους.
Ο Άγιος Φιλούμενος, ο μάρτυρας και ομολογητής, ζώντας ανάμεσα σε Εβραίους και Μουσουλμάνους «πήγαινε με τον Σταυρό στο χέρι». Δεν έδωσε μάθημα διαθρησκειακής συνύπαρξης, αλλά μάθημα της εν αληθεία αγάπης. Το «καύσις καρδίας προς πάντα άνθρωπον», υπεδείκνυε την εν αληθεία αγάπη και ομολογία της αλήθειας. Η συγκρητιστική συνύπαρξη θρησκειών ήταν ξένη προς αυτόν τον μεγάλο μάρτυρα και ομολογητή.
Ο Άγιος Φιλούμενος ζώντας στους Αγίου Τόπους, είχε ένα καθημερινό συναπάντημα με Εβραίους και Μουσουλμάνους, κυρίως στην αγορά. Σε τέτοια συναπαντήματα είναι πολύ εύκολο να πρυτανεύσει η ανθρωπάρεσκη και ιδεολογική αγάπη. Ο Άγιος Φιλούμενος, ο Ιερομάρτυς και Ομολογητής όμως υπέδειξε την κατά Θεό συνύπαρξη με τους Εβραίους και τους Μουσουλμάνους.
Ο Άγιος υπέδειξε την πραγματική συνύπαρξη, που δεν περιθωριοιποιεί την αλήθεια της Πίστης, προς χάρη της ανθρωπάρεσκης και ιδεολογικής αγάπης. Υπέδειξε την πραγματικήν εν αληθεία αγάπη. Ήταν παντελώς ξένο γι’ αυτόν το συγκρητιστικό ιδεολόγημα της «συνύπαρξης θρησκειών». Ο Άγιος Φιλούμενος «πήγαινε με τον Σταυρό στο χέρι». Το ευφάνταστο ‘’συνύπαρξη σημαίνει ύπαρξη’’, δεν μπορεί να αποτελεί οδηγό της εν αληθεία αγάπης.
Το απάνθρωπο συγκρητιστικό ιδεολόγημα της «συνύπαρξης θρησκειών», που επιμένει προς χάρη της ανθρωπάρεσκης αγάπης, στην παράλληλη βιοτή ήταν ξένο στον Άγιο. Η ανθρωπάρεσκη αγάπη αναπαύει μόνο «όλα τα κοσμικά παιδιά, που αγαπούν τον κόσμον», κατά τον Όσιο Παΐσιο. Φυσικά αυτά φαντάζουν ακρότητες για τους διαθρησκειακούς οικουμενιστές.
Ο Άγιος Φιλούμενος «πήγαινε με τον Σταυρό στο χέρι», όπως μου διηγήθηκε κάποιος που ως ιερομόναχος στους Αγίου Τόπους συλλειτούργησε μαζί του. Κατέβαινε, μου διηγήθηκε, στην αγορά και καθημερινά ομολογούσε την Πίστη του στον Χριστό. Η ησυχαστική ζωή του Αγίου μας και η κατά Χριστόν σιωπή, έβρισκε τη συνέχειά της στην Ομολογία της Αληθινής Πίστης. Δεν φοβόταν. Η ομολογία της Πίστης του στον Χριστό, ήταν το βασικό χαρακτηριστικό της συνύπαρξης με ανθρώπους που βρίσκονται σε πλάνη. ‘’Πήγαινε με το Σταυρό στο χέρι’’, γιατί γνώριζε ότι η τελεία εν Χριστώ αγάπη είναι η εν αληθεία αγάπη.
Δεν ήταν ελλειματική η αγάπη του Αγίου Φιλουμένου προς τους αρνητές του Χριστού, αλλά απεναντίας φανέρωνε το κάλλος της κατά Χριστόν αγάπης. Γνώριζε ο Άγιος Φιλούμενος ότι μπορούμε να ομιλούμε για ειρηνική συνύπαρξη λαών, όχι όμως για συνύπαρξη θρησκειών. Αυτό το παράδειγμα του Αγίου Φιλουμένου, ας έχουμε κατά νου, κάθε φορά που ανθρωπάρεσκη ιδεολογική αγάπη, θα μας υποβάλλει συγκρητιστικά ολισθήματα. Άγιε του Θεού πρέσβευε υπέρ ημών.
