Την φωτογραφία του άρθρου, με τον Λούλα να κρατάει τον κερατά «θεό» (μπαφομέτ), στο χέρι, οι «ελεγκτές» του διαδικτύου την έχουν βγάλει ψευδή. Μπορεί και να είναι όμως, στάθηκε αφορμή για την παρακάτω έρευνα της προσωπικότητας του νυν, αμφισβητούμενου, προέδρου της Βραζιλίας, ο οποίος είναι στο αριστερό κουρμπέτι από τα νιάτα του, όταν φορούσε σατανικό σύμβολο στο λαιμό….
Ονόματα και ονομασίες
Το επίθετο da Silva είναι ένα από τα πιο διαδεδομένα και παλαιά στην σφαίρα των λατινοφώνων λαών και σημαίνει «των δασών» – προερχόμενος από τα δάση, από δασική περιοχή ή κατέχοντας αυτά. Σύμφωνα με την μεταφραστική υπηρεσία της Google, “lula” σημαίνει, στα πορτουγκέζικα, «καλαμάρι» και “silva” σημαίνει «δάση» (λατινιστί: silva/silvae/silvarum, όντας συνώνυμο με τη λέξη «floresta»), οπότε, Lula da Silva, θα μπορούσε να μεταφραστεί ως «Καλαμάρι των δασών» (αγγλιστί, «forest squid”), το οποίο υπάρχει στη φύση ως ιδιαίτερο μανιτάρι που βρωμάει πολύ («Stinky squid»/Δυσώδες καλαμάρι [του δάσους]/ Pseudocolus fusiformis), προκειμένου να ελκύει μύγες και άλλα έντομα που βοηθάνε με την διασπορά του πολλαπλασιαστικού του υλικού.
A stinky squid (Pseudocolus fusiformis) at the Wells Reserve on September 14, 2019. https://www.wellsreserve.org/blog/stinky-squid-forest-floor
Η λέξη “Brazil” προέρχεται, πιθανόν, από την πορτουγκέζικη brazilwood (το εμβληματικό δένδρο Paubrasilia echinata, σήμερα προστατευμένο είδος), η οποία ερμηνεύεται «κόκκινο σαν χόβολη», επειδή παράγει μια βαθιά κόκκινη βαφή, πολύτιμη για την κλωστοϋφαντουργία που ήταν το πιο πρώιμο εμπορεύσιμο προϊόν της Βραζιλίας. [1]
Η Βραζιλία κατοικούνταν από τους ημινομαδικούς ιθαγενείς πληθυσμούς προ των πρώτων Πορτογάλων κατακτητών, που μπήκαν στη χώρα με επικεφαλής τον Πέδρο Άλβαρες Καμπράλ στις 22 Απριλίου 1500. Αρχικά υποδούλωσαν τους Ινδιάνους και εν συνεχεία, μετά το 1550 έφεραν στην χώρα αφρικανούς σκλάβους. Η δουλεία καταργήθηκε οριστικά το 1888, μέσω του «χρυσού νόμου», δημιουργημένου από την πριγκίπισσα Ιζαμπέλ. (Η Πορτουγκέζικη Βραζιλία είχε δεχτεί, μεταξύ 1500-1800, πάνω από 2,8 εκ. αφρικανούς σκλάβους)
Η σημαία της Βραζιλίας` ολόκληρη ιστορία!
“Η σύγχρονη σημαία της Βραζιλίας υιοθετήθηκε επίσημα στις 19 Νοεμβρίου 1889. Ωστόσο, η τρέχουσα έκδοση υιοθετήθηκε στις 12 Μαΐου 1992 (σ. μτφρ. – ένας μήνας πριν την ολοκλήρωση των εργασιών της περιβόητης συνάντησης κορυφής για την Γη!). Η σημαία έχει ορθογώνιο σχήμα και έχει πράσινο φόντο με μεγάλο κίτρινο ρόμβο στο κέντρο. Στο κέντρο του ρόμβου υπάρχει ένας μπλε κύκλος που περιέχει 27 λευκά πεντάκτινα αστέρια που αντιπροσωπεύουν διάφορους αστερισμούς. Ο μπλε κύκλος περιέχει επίσης ένα λευκό πανό με το εθνικό σύνθημα της Βραζιλίας, Ordem e Progresso (Τάξη και Πρόοδος), γραμμένο με πράσινα κεφαλαία γράμματα.
Ο καθηγητής Raimundo Teixeira Mendes, Πρόεδρος του Positivist Apostolate της Βραζιλίας, σχεδίασε τη βραζιλιάνικη σημαία, μαζί με τους Miguel Lemos και Manuel Pereira Reis.Τα πράσινα και κίτρινα χρώματα της βραζιλιάνικης σημαίας συμβολίζουν τον Βασιλικό Οίκο της Μπραγκάνκα, που κυβερνάται από τον αυτοκράτορα Πέδρο Α’, και τον Βασιλικό Οίκο των Αψβούργων, που κυβερνάται από την αυτοκράτειρα Λεοπολδίνα. Ο ίδιος ο αυτοκράτορας Πέδρο, ωστόσο, απέδωσε το πράσινο χρώμα για την άνοιξη και το κίτρινο για το πολύτιμο χρυσό μέταλλο. Ο μπλε κύκλος στο κέντρο της σημαίας, μαζί με τους αστερισμούς του, αντιπροσωπεύουν τον πρωινό ουρανό πάνω από το Ρίο ντε Τζανέιρο στις 15 Νοεμβρίου 1889, την ημέρα που η Βραζιλία κήρυξε την ανεξαρτησία της. Όπως η σημαία των Ηνωμένων Πολιτειών, έτσι και τα αστέρια αντιπροσώπευαν κάθε πολιτεία της Βραζιλίας. Ωστόσο, η Βραζιλία περιλαμβάνει επίσης ένα αστέρι για την ομοσπονδιακή της περιφέρεια, το Sigma Octantis.» [2]
«[Ο θετικισμός] Φιλοσοφικό και πολιτικό κίνημα
Στο Πόρτο Αλέγκρε (βλέπε: πιο κάτω, συνάντηση ΠΣΕ, 2006), θα βρείτε όλων των ειδών θρησκευτικών ναών, που εξυπηρετούν Ινδουιστές, Μορμόνους και πολλές άλλες θρησκείες. Όμως, ανάμεσα σε όλες αυτές τις πιο κυρίαρχες θρησκείες βρίσκεται ένας οίκος λατρείας μιας μικρής και μοναδικής θρησκείας για την οποία λίγοι έχουν ακούσει – ωστόσο μια που είχε επιρροή στη δημιουργία της σύγχρονης Βραζιλίας.Η Θρησκεία της Ανθρωπότητας ιδρύθηκε από τον Auguste Comte, μια σημαντική προσωπικότητα στη δημιουργία της ακαδημαϊκής κοινωνιολογίας. Ο Comte δημιούργησε μια μεθοδολογική προσέγγιση της κοινωνιολογίας που ονόμασε θετικισμό, η οποία ακολουθούσε αυστηρά την επιστημονική μέθοδο. Για να είναι έγκυρη η γνώση για έναν θετικιστή, πρέπει να παρατηρείται από τις αισθήσεις ή να φαίνεται λογικά. Ως εκ τούτου, οι θετικιστές απορρίπτουν τη μεταφυσική και τη θεολογία. Πώς λοιπόν κατέληξε να ιδρύει μια θρησκεία;Ο Comte ανησυχούσε βαθιά ότι η κοινωνία δεν ήταν ακόμη έτοιμη να απομακρυνθεί από τη θρησκεία. Ένιωθε ότι οι άνθρωποι έπρεπε ακόμη να συμμετέχουν στις υπηρεσίες και τις κοινότητες που πρόσφεραν οι θρησκείες. Έτσι ίδρυσε τη δική του θρησκεία βασισμένη σε μια πίστη αλτρουισμού και μια δέσμευση για επιστημονική πρόοδο.Η Θρησκεία της Ανθρωπότητας, επίσης απλά γνωστή ως Θετικισμός, προσέλκυσε ορισμένους οπαδούς, αν και πουθενά το δόγμα δεν είχε μεγαλύτερη επιρροή από τη Βραζιλία. Όταν ο αυτοκράτορας της Βραζιλίας ανατράπηκε στο πραξικόπημα του 1889, πολλοί από τους Ρεπουμπλικάνους που συμμετείχαν επηρεάστηκαν άμεσα από τον Κοντ και είχαν την πρόθεση να ενσωματώσουν τις ιδέες του στην Πρώτη Δημοκρατία της Βραζιλίας.Δύο ναοί που χτίστηκαν ρητά για τη Θρησκεία της Ανθρωπότητας ξεπήδησαν στη Βραζιλία στις αρχές του 1900. Το ένα στο Ρίο ντε Τζανέιρο, το άλλο, φυσικά, στο Πόρτο Αλέγκρε. Οι υπηρεσίες σε αυτόν τον ναό κορυφώθηκαν τη δεκαετία του ’30, αλλά η «Θρησκεία της Ανθρωπότητας» δεν έπιασε ποτέ και ο ναός μείωσε τις δραστηριότητες. (…) ο Θετικιστικός Ναός του Πόρτο Αλέγκρε είναι ο τελευταίος που έχει απομείνει σε λειτουργία.Δεκατρία σκαλοπάτια οδηγούν στον Θετικιστικό Ναό, ένα για κάθε μήνα του ημερολογιακού συστήματος που επινόησε ο Comte για τη «Θρησκεία της Ανθρωπότητας». Το εσωτερικό θυμίζει πολύ εκκλησία, με άμβωνα για κηρύγματα και όργανο αυλού για ύμνους.» [3]
Στο Ρίο, για τα «καρναβάλια»!
Εκτός από τα εξόφθαλμα σοδομο-γομορίτικα καρναβάλια για τα οποία φημίζεται η Ρίο ντε Τζανέιρο, τα οποία εξάγονται πλέον και στη πιο προσκολλημένη στις παραδόσεις γωνιά της Γης, διεξάγονται εκεί, κατά καιρούς, και άλλα «καρναβάλια»…
Το «τραίνο» της παγκοσμιοποίησης κινείται, παραδοσιακά, σε δύο ράγες: τη δεξιά και την αριστερή! Από το 1992, όταν στο Ρίο ντε Τζανέϊρο (σ.μτφρ. – επί λέξη: Ποτάμι του Ιανουαρίου), υιοθετήθηκε η Ατζέντα 21, όπου τη παλαιά εποχή άρχισε να τη παίρνει, κυριολεκτικά, το ποτάμι, αυτό το «τραίνο» ξεκίνησε, σιγά-σιγά, να ανακτά ταχύτητα και να αιωρείται έντονα – σαν τα σημερινά μαγνητικά τραίνα, της 4ης βιομηχανικής επανάστασης -, ενώ η «ράγες» χάνανε συνεχώς τη σημασία τους, όπως τη ξέραμε!
«Η Δεύτερη Βιομηχανική Επανάσταση συνεχίστηκε στον 20ο αιώνα με την ηλεκτροδότηση των εργοστασίων και τη γραμμή παραγωγής και τελείωσε στην αρχή του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Η Βιομηχανία 4.0 (Industry 4.0) είναι η ονομασία που δόθηκε στην τρέχουσα τάση της αυτοματοποίησης και της ανταλλαγής δεδομένων στις τεχνολογίες παραγωγής. Περιλαμβάνει τα κυβερνο-φυσικά συστήματα, το Διαδίκτυο των πραγμάτων, το cloud computing [16][17][18][19] και την γνωστική υπολογιστική. Η βιομηχανία 4.0 αναφέρεται συνήθως ως η τέταρτη βιομηχανική επανάσταση.» [4]
«Η πρώτη συνάντηση της διεθνούς κοινότητας για την από κοινού εξέταση των παγκόσμιων περιβαλλοντικών και αναπτυξιακών αναγκών πραγματοποιήθηκε στη Διάσκεψη των Ηνωμένων Εθνών για το Ανθρώπινο Περιβάλλον (Στοκχόλμη, 1972). Το Πρόγραμμα των Ηνωμένων Εθνών για το Περιβάλλον (UNEP) που γιορτάζει την 40ή επέτειο το 2012 ιδρύθηκε ύστερα από τη Διάσκεψη αυτή, όπως ιδρύθηκαν επίσης Υπουργεία Περιβάλλοντος σε πολλές χώρες του κόσμου. Πολλοί αποδίδουν διαφορετικές έννοιες στη βιώσιμη ανάπτυξη. Ωστόσο, υπάρχει ένας ορισμός-ορόσημο από το 1987 που την περιγράφει ως εξής: «Ανάπτυξη που ικανοποιεί τις ανάγκες του παρόντος χωρίς να διακυβεύεται η ικανότητα των μελλοντικών γενεών να ικανοποιήσουν τις δικές τους ανάγκες» [έκθεση της Επιτροπής Brundtland με τίτλο «Our Common Future» (Το κοινό μας μέλλον)]. Αυτές οι «ανάγκες» δεν αποτελούν απλώς οικονομικά συμφέροντα, αλλά τα περιβαλλοντικά και κοινωνικά θεμέλια που στηρίζουν την παγκόσμια ευημερία.
Τον Ιούνιο του 1992 συναντήθηκαν στο Ρίο ντε Τζανέιρο οι υπεύθυνοι λήψης αποφάσεων 172 χωρών για τη Διάσκεψη των Ηνωμένων Εθνών για το Περιβάλλον και την Ανάπτυξη. Το μήνυμά τους ήταν σαφές: «οι απαραίτητες αλλαγές δεν θα επέλθουν παρά μόνο με αλλαγή στάσης και συμπεριφοράς εκ μέρους μας». Η Διάσκεψη Κορυφής του 1992 υπήρξε η κρίσιμη καμπή που εισήγαγε αποφασιστικά τα θέματα του περιβάλλοντος και της ανάπτυξης στον δημόσιο διάλογο.
Η «Συνάντηση Κορυφής της Γης» έθεσε τις βάσεις για πολλές βασικές διεθνείς συμφωνίες σχετικά με το περιβάλλον:
- Ατζέντα 21 — Σχέδιο δράσης για τη βιώσιμη ανάπτυξη,
- Διακήρυξη του Ρίο για το Περιβάλλον και την Ανάπτυξη,
- Δήλωση Αρχών για τα Δάση,
- Σύμβαση-Πλαίσιο των Ηνωμένων Εθνών για τις Κλιματικές Μεταβολές,
- Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για τη Βιοποικιλότητα,
- Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για την Καταπολέμηση της Ερημοποίησης.
Ακριβώς 20 χρόνια μετά την ιστορική Διάσκεψη του Ρίο, ηγέτες
από όλο τον κόσμο συναντιούνται και πάλι για να συζητήσουν και να αποφασίσουν τις επόμενες κινήσεις τους. Η Συνάντηση Κορυφής της Γης του 2012 θα είναι η τέταρτη ανάλογη διάσκεψη και αποτελεί ακόμη ένα ορόσημο στις διεθνείς προσπάθειες για την επίτευξη της βιώσιμης ανάπτυξης. Η πράσινη οικονομία και η παγκόσμια περιβαλλοντική διακυβέρνηση βρίσκονται στην κορυφή της ημερήσιας διάταξης.» [5]
Εορτή μεγάλη για τα σαράντα χρόνια από τον σχεδιασμό της 4ης βιομηχανικής επανάστασης και για την όντως εισαγωγή σ’ αυτήν, στήσανε οι αόρατοι παγκόσμιοι άρχοντες, στην τελετή έναρξης των Ολυμπιακών αγώνων του Λονδίνου, το 2012, κι’ ας είχε κλέψει, τότε, την παράσταση, το συμβολικό προάγγελμα της παρούσας «long-κοβιντο-πλανδημίας»!
Άσε, που σε αυτούς τους Ολυμπιακούς εορτάστικε, πιθανότατα, και η τέταρτη φεμινιστική επανάσταση!
“Ο φεμινισμός του τέταρτου κύματος είναι ένα φεμινιστικό κίνημα που ξεκίνησε γύρω στο 2012 και εστιάζει στην ενδυνάμωση των γυναικών, τη χρήση εργαλείων διαδικτύου και διατομεακότητα. Το τέταρτο κύμα επιδιώκει μεγαλύτερη ισότητα των φύλων εστιάζοντας στους έμφυλους κανόνες και στην περιθωριοποίηση των γυναικών στην κοινωνία.
Ο φεμινισμός του τέταρτου κύματος έγινε ένα κίνημα για τις γυναίκες να μιλήσουν και να μοιραστούν τις εμπειρίες τους στο Διαδίκτυο σχετικά με τη σεξουαλική κακοποίηση, τη σεξουαλική παρενόχληση, τη σεξουαλική βία, την αντικειμενοποίηση των γυναικών και τον σεξισμό στο χώρο εργασίας.” [6]
(Παρεμπιπτόντως, μην ξεχνάμε ότι το έτος 2012 εορτάστηκαν και τα 60 χρόνια από την ενθρώνιση της βασίλισσας Ελισάβετη ΙΙ, στις 6/2/1952.)
Όταν δε, το 2016, ήρθε η σειρά της Βραζιλίας να οργανώσει τους Ολυμπιακούς Αγώνες, η τελετή έναρξης υπήρξε με μίας «πράσινη», με κύριο μοτίβο την κλιματική αλλαγή (γένους θηλυκού ή το πολύ ουδέτερου, μιας και η παρέα των «πρασίνων» είναι, στην ουσία… πολύχρωμη!). Ήταν τότε, που την Ολυμπιακή φλόγα άναψε η Μπεκατόρου μας…
“Αφιερωμένη στο περιβάλλον, ήταν η τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων του Ρίο. Δεν είχε την επιβλητικότητα της γιορτής του Πεκίνου και την άρτια τεχνολογία της Αθήνας. Ομως, η τελετή των Βραζιλιάνων ήταν αξιοπρεπής, φιλότιμη και συχνά συγκινητική. Συγκρατήθηκε γύρω από το μήνυμα της διάσωσης του περιβάλλοντος και της αναδάσωσης και απέφυγε το μεγάλο κόστος…” [7]
Αφιερωμένη, λοιπόν, στο περιβάλλον` αλλά και στον σατανά, καθώς στο στάδιο δεσπόζουν σωρία σατανικών συμβόλων, με κεντρικό εκείνο της “παγκόσμιας ειρίνης”!
Για την περίπτωση συγκροτήθηκε και η πρώτη ομάδα προσφύγων, δηλαδή παγκόσμιοι υπήκοοι/πολίτες του κόσμου…
«Οι αθλητές αυτοί θέτουν το παράδειγμα της ειρηνικής συνύπαρξης σε όλο τον κόσμο. Δείχνουν ότι είναι εφικτό να ανταγωνιστούν και να ζήσουν παράλληλα όλοι μαζί με ειρήνη. Αυτό είναι το αυθεντικό πνεύμα της Ολυμπιακής ενότητας και της πολυπολιτισμικότητας», ανέφερε και ευχαρίστησε την Υ.Α. που βοήθησε ώστε να δημιουργηθεί η ομάδα αυτή.
«Χωρίς τη βοήθειά της δεν θα ήταν εφικτό να επιλεχθούν, να προπονηθούν και να ταξιδέψουν οι πρόσφυγες, ώστε να είναι σήμερα εδώ. Η συμμετοχή τους στους Ολυμπιακούς Αγώνες είναι ένα μήνυμα ελπίδας προς όλους τους πρόσφυγες παγκοσμίως. Δεν είχαν μια χώρα ή μια σημαία για να αγωνιστούν. Αλλά τώρα έχουν», είπε.
Η συμπατριώτισσα της Rose, Yiech Pur Biel, 21 ετών, επίσης δρομέας, είναι πρόσφυγας σχεδόν τη μισή ζωή της. Είπε ότι θεωρεί τη ΔΟΕ και την Υ.Α. σαν τους γονείς της, τους οποίους γνώρισε ελάχιστα.
«Ο κόσμος νομίζει ότι δε κάνουμε τίποτα σε έναν προσφυγικό καταυλισμό, αλλά κάνουμε. Δε θα ξεχάσουμε ποτέ τι έκανε η ΔΟΕ και η Υ.Α. για εμάς, σαν μητέρα και σαν πατέρας μας. Νιώθουμε ότι ανήκουμε σε μια κοινότητα, σαν ίσοι άνθρωποι. Οι Αγώνες αυτοί είναι η αρχή της ζωής και θα αλλάξουν τη ζωή μας για πάντα. Σας ευχαριστούμε όλους και ο Θεός να σας έχει καλά».
Το έτος 2016 (θα μπορούσαμε να το ονομάσουμε έτος του «πράσινου Πατριάρχου», αν και λίγοι έχουν ακόμα καταλάβει τι πραγματικά σκέπαζαν τα αιματηρά γεγονότα του ’16 και προς τι τόσες ΑΝΘΡΩΠΟΘΥΣΙΕΣ!), ήταν φίσκα με κομβικά, για την ανθρωπότητα, γεγονότα, με το πιο σπουδαίο και κοσμογονικό μεν, υποβαθμισμένο ως και αγνοημένο δε, να είναι Η ΨΕΥΔΟΣΥΝΟΔΟΣ της Κρήτης (16-27/6/2016) – στην πραγματικότητα ένα εκκλησιαστικό πραξικόπημα -, ένας μήνας πριν το πραξικόπημα στη Τουρκία και δύο μήνες πριν την πανηγυρική φιέστα των Ολυμπιακών αγώνων, που δήλωνε «Νίκη, σε όλα τα μέτωπα!» για τους αόρατους, πλανητικούς, άρχοντες!
Πανθηρσκιακά, Χρισλαμιστικά, αποκυφιστικά σύμβολα στην “Ορθόδοξη” Ακαδημία Κρήτης, στο Κολυμπάρι, Χανιά, Κρήτης!
(Σε αυτή τη ψευδοσύνοδο, υιοθετήθηκαν, μεταξύ άλλων και ψηφίσματα από το «μακρινό» 2006, όταν είχε έρθει η σειρά της Βραζιλίας να φιλοξενήσει, στο Πόρτο Αλέγκρε, μια από τις προπαρασκευαστικές συναντήσεις του ΠΣΕ – «Παγκόσμιο Συμβούλιο των Εκκλησιών» -, εν όψη της μεγάλης επανεκκίνησης της πλανητικής πνευματικότητας – που έλαβε χώρα στη Κρήτη, το 2016 -, ως προϋπόθεση για την έλευση του αντιχρίστου! Μικρός ο κόσμος!
«Τό κείμενο τοῦ Πόρτο Ἀλέγκρε (ΠΣΕ, Βραζιλία, 2006) λέγει (παρ. §§6-7) ὅτι «Κάθε Ἐκκλησία [εἴτε ἡ Ὀρθόδοξη εἴτε οἱ προτεσταντικές κ.λπ. τοῦ ΠΣΕ] εἶναι ἡ Καθολική Ἐκκλησία, ἀλλά ὄχι ὁλόκληρη. Κάθε Ἐκκλησία ἐκπληρώνει τήν Καθολικότητά της, ὅταν εὑρίσκεται σέ κοινωνία μέ τίς ἄλλες Ἐκκλησίες […] Ὁ ἕνας χωρίς τόν ἄλλον εἴμαστε πτωχευμένοι» καί ὅτι (§5) «ἐνδέχεται νά ὑπάρχουν νόμιμα διαφορετικές διατυπώσεις τῆς πίστεως τῆς Ἐκκλησίας», δηλαδή δέν βλάπτει ἡ διαφοροποίηση τῶν δογμάτων!» Η αντίληψη αυτή υιοθετήθηκε ατόφια, μεταξύ άλλων αντιλήψεων που είχαν διατυπωθεί, κατά καιρούς, σε παρόμοιες συναντήσεις – βλέπε: «Δήλωση του Τορόντο» -, στις αποφάσεις της ψευδοσυνόδου Κρήτης` ασπάζονται δε, και εφαρμόζονται κατά γράμμα, κρυφά ή φανερά, από τους ψευδοποιμένες της κρατούσας εκκλησίας και από τους ψευδοαποτειχισμένους!) 
Σ.μτφρ. – Οι αφίσες λένε, η μεν: “Θεέ, με τη χάρη σου, μετάλλαξε/μετάβαλλε τον κόσμο” και η δέ: “Θεέ, με τη χάρη σου, μετάλλαξε/μετάβαλλε τις εκκλησίες μας”!
Η Βραζιλία είναι μια ειδολωλατρική χώρα-μπλέντερ, όπου ευχαρίστως, εύκολα και παραδοσιακά επιτυγχάνεται η σύγχυση στον τομέα της πνευματικότητας. Τα επιτεύματα είναι πολλά και ορατά. Ενδεικτικά:
- Χριστός Λητρωτής
“Από το 1850 είχε στο μυαλό της η θρησκευτική ηγεσία στο Ρίο την ιδέα να κατασκευαστεί ένα μεγάλο άγαλμα πάνω στο βουνό Κορκοβάντο. Μεταξύ του 1850 και 1860, ο καθολικός ιερέας Μαρία Μπος ζήτησε οικονομική βοήθεια από την πριγκίπισσα Ιζαμπέλ της Πορτογαλίας προκειμένου να ανεγείρει ένα θρησκευτικό μνημείο. Η πριγκίπισσα ωστόσο δεν πολυσκέφτηκε την ιδέα. Έτσι, τα σχέδια για θρησκευτικό μνημείο ακυρώθηκαν το 1889 όταν η Βραζιλία έγινε δημοκρατία και η Εκκλησία διαχωρίστηκε από την πολιτεία.
Η πρόταση για ένα αξιοθέατο πάνω στο βουνό επανήλθε το 1921. Τότε ο αρχιεπίσκοπος του Ρίο ντε Τζανέιρο οργάνωσε μία Εβδομάδα Μνημείων (Semana do Monumento) προκειμένου να προσελκύσει δωρεές κυρίως από καθολικούς της Βραζιλίας. Τα σχέδια για το άγαλμα του Χριστού περιελάμβαναν μεταξύ άλλων έναν σταυρό και ένα άγαλμα του Χριστού ο οποίος θα κρατούσε μια σφαίρα στα χέρια του. Τελικά επελέγη το άγαλμα του Χριστού Λυτρωτή με τα χέρια ανοιχτά. Αλλά και πάλι δεν ήταν όλα έτοιμα για την ανέγερσή του. Το 1922 πολίτες και κληρικοί συγκέντρωσαν 20.000 υπογραφές και με αυτόν τον τρόπο ζήτησαν από τον πρόεδρο Επιτάσιο Πεσόα την ανέγερση του αγάλματος.
Ο θεμέλιος λίθος για το μεγάλο οικοδόμημα μπήκε στο βουνό Κορκοβάντο στις 4 Απριλίου 1922. Ο Βραζιλιάνος μηχανικός Έτορ Ντα Σίλβα Κόστα ήταν αυτός που επελέγη για να επιβλέψει την κατασκευή του αγάλματος, ενώ τα σχέδια ήταν του Γάλλου γλύπτη Πολ Λαντοβσκί. Μάλιστα, ο μηχανικός ταξίδεψε στην Ευρώπη για να μελετήσει τα θέματα κατασκευής και εκεί επέλεξε τον γλύπτη Λαντοβσκί. Οι εργασίες για την ανέγερση του Χριστού Λυτρωτή διήρκεσαν συνολικά 5 χρόνια, από το 1926 έως το 1931. Σύμμαχος των εμπνευστών του έργου ήταν ο σιδηρόδρομος του Κορκοβάντο. Όπως αποδείχτηκε ήταν ιδανικός για να μεταφερθούν εύκολα και με ασφάλεια οι μεγάλοι ογκόλιθοι για την κατασκευή του αγάλματος πάνω στο βουνό. Η πέτρα για το μνημείο προέρχεται από την πόλη Λίμχαμ (προάστιο του Μάλμε) της Σουηδίας. Όταν ολοκληρώθηκε, ήταν το μεγαλύτερο γλυπτό αρτ ντεκό στον κόσμο.”
- Καθεδρικός Ναός της Βραζιλίας
“Ο ακρογωνιαίος λίθος τοποθετήθηκε στις 15 Σεπτεμβρίου 1958 και η κατασκευή ολοκληρώθηκε στις 21 Απριλίου 1960, με ορατή μόνο τη δομή της οροφής πάνω από το έδαφος. Μόλις τελείωσε η προεδρική θητεία του Juscelino Kubitschek, η μεγάλη ώθηση για την ολοκλήρωση πολλών δομών στη Μπραζίλια σταμάτησε. Αν και είναι πιθανό ότι ο Kubitschek σκόπευε τον καθεδρικό ναό ως «οικουμενικό καθεδρικό ναό» που θα πληρωνόταν από το κράτος και θα ήταν ανοιχτός σε όλες τις θρησκείες [αναφορά;], οι κυβερνήσεις μετά από αυτό δεν παρείχαν χρηματοδότηση και το κτίριο τελικά παραδόθηκε στον Καθολικό Εκκλησία για να ολοκληρωθεί. Ο καθεδρικός ναός καθαγιάστηκε στις 12 Οκτωβρίου 1968 (ακόμη χωρίς στέγη) και άνοιξε επίσημα από τον Καρδινάλιο D. Eugenio Salles στις 31 Μαΐου 1970. Το ωοειδές βαπτιστήριο αφιερώθηκε στις 5 Οκτωβρίου 1977 και ο καθεδρικός ναός ανακηρύχθηκε εθνικός ιστορικό και καλλιτεχνικό μνημείο στις 15 Ιουλίου 1990.”
- Ναός του Σολωμόντα
«Η Παγκόσμια Εκκλησία του Βασιλείου του Θεού ιδρύθηκε στη Βραζιλία το 1977. Ισχυρίζεται ότι έχει 8 εκατομμύρια κοινωνούς που ζουν σε 180 διαφορετικές χώρες. Ο Επίσκοπος Εντίρ Μακέντο, ο ιδρυτής και ηγέτης της νεο-πεντηκοστιανής εκκλησίας, την εποχή της ανέγερσης εξήγησε ότι «Ετοιμάζουμε τους εαυτούς μας να χτίσουμε τον ναό, στο ίδιο καλούπι με αυτόν του Σολομώντα. Ο Ναός του Σολομώντα … χρησιμοποιήθηκαν τόνοι χρυσού, καθαρός χρυσός… Δεν πρόκειται να χτίσουμε έναν ναό από χρυσό, αλλά θα ξοδέψουμε τόνους χρημάτων, χωρίς καμία αμφιβολία.” άγαλμα.[4] Μέσα στον ναό υπάρχει ένα αντίγραφο της Κιβωτού της Διαθήκης που κατασκευάστηκε σύμφωνα με “βιβλικούς προσανατολισμούς”
Πολιτικο-κοινωνικός δαλτονισμός: όταν το πράσινο, το κόκκινο, το μπλε συγχέονται!
Στα πλαίσια της προπαγάνδας και του προγραμματισμού του πράσινου αυτού (χρώμα της χλωρίδας, των φυτών, δηλαδή αλλά και των κεντρώων, σοσιάλ-δημοκρατών!), πλανητικού “reset”, την 28 Μαΐου, 2014, ένα άρθρο από το μπλόγκ της «Fabian Society” (σ. μτφρ. – βλέπε: το σλόγκαν της οργάνωσης: «The future of the left since 1884»/Το μέλλον της αριστεράς από το 1884!!!), με τίτλο «Democracy without Walls» (σ. μτφρ. – επί λέξη: Δημοκρατία χωρίς Τοίχους ή αλλιώς Ανεμπόδιστη/Ελεύθερη Δημοκρατία) συμπεράνει:
«Προκειμένου να βλέπαμε μια πιο εποικοδομητική αλληλεπίδραση μεταξύ των νεότερων κοινωνικών κινημάτων και των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων δια της Ευρώπης, θα έπρεπε πρώτα να βλέπαμε τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα να υιοθετούν μια πολύ πιο ρητά θετική στάση απέναντι στις σύγχρονες εκφράσεις διαφωνίας. Το ότι αυτό δεν διαφαίνεται, τουλάχιστον επί του παρόντος, να συμβεί, ενδεχομένως να αποτελεί και ένα από τα υπάρχοντα προβλήματα. Εν ολίγοις, τα κόμματα πρέπει να χαλαρώσουν και να αγκαλιάσουν τη δημοκρατική ενέργεια έξω από την επίσημη πολιτική, εάν θέλουν να επανασυνδεθούν και να νικήσουν τη λαϊκιστική πρόκληση.
Το ερώτημα παραμένει εάν οι σημερινοί ηγέτες των κομμάτων αισθάνονται είτε ικανοί είτε πρόθυμοι να μπουν σε μια διαδικασία που και πιο επικίνδυνη είναι (καθώς θα επέφερε μια έκπτωση ελέγχου της κομματικής μηχανής), και την διασπορά της εξουσίας μακριά από την ηγεσία του κόμματος αντιπροσωπεύει (δηλαδή, την σκόπιμη εκχώρηση της εξουσίας από εκείνους που είχαν για καριέρα ακριβώς την συγκέντρωση αυτής). Εναλλακτικά, θα ήταν ίσως πιο ρεαλιστικό να εστιάσουμε σε προσπάθειες άμεσης οικοδόμησης αυτής της δημοκρατικής ενέργειας, καθώς αναπτύσσεται έξω από την ίδια την επίσημη πολιτική. (σ. μτφρ. – βλέπε: όλα τα εγχώρια και παγκόσμια ΔΙΚΤΥΑ και συμμαχίες, ακέφαλες, αυτό-οργανούμενες ομάδες και άλλα «κομματάκια» της ενορχηστρωμένης ΕΛΕΓΧΟΜΕΝΗΣ «αντίστασης»!)»
Στο μικροσκόπιο του αρθρογράφου μπαίνουν, επί ολόκληρων παραγράφων, και οι τάσεις που εξέφραζαν, τότε, οι ταραχές στην ελληνική κοινωνία` κατόπιν, γίνεται επαινετική αναφορά στα «ροζ παλίρροια» της Λατινική Αμερικής:
«Οπότε, το πιο διαπεραστικό ερώτημα σχετικά για το πως θα μπορούσαν να ανταποκριθούν τα πολιτικά κόμματα, ίσως να είναι: πως θα μπορούσαν αυτά να ανταποκρίνονται με έναν πιο προοδευτικό τρόπο;
Πως θα μπορούσαν να ανταποκρίνονται με έναν τρόπο που δεν αποτελεί, εκ των πραγμάτων, μια απόπειρα σιωπής και απόρριψης;
Τα σοσιάλ-δημοκρατικά κόμματα θα μπορούσαν να κοιτάξουν στη Λατινική Αμερική για παραδείγματα πειραματισμών από τα κόμματα της αριστεράς. Εδώ, οι πιο φανερές διαφορές με τα σοσιάλ-δημοκρατικά κόμματα της Ευρώπης εντοπίζονται στην δυναμική των συνδέσεων μεταξύ των ενδοβουλευτικών κομμάτων της αριστεράς και των ριζοσπαστικών κοινωνικών κινημάτων. Ενώ, τα σοσιάλ-δημοκρατικά κόμματα της Ευρώπης όχι μόνο στερούνται όποιας αξιόλογης αλληλεπίδρασης με πολλά από τα νέα κοινωνικά κινήματα αλλά ακόμα και υιοθέτησαν μια στάση καθαρά αντιπολιτευτική απέναντι από τους φυσικούς τους συμμάχους όπως οι συνδικαλιστικές οργανώσεις, τα ονομαζόμενα «ροζ παλίρροια» της Λατινικής Αμερικής, φέρανε την επανασύνδεση της πολιτικής ελίτ με τις ριζοσπαστικές πρωτοβουλίες.» (Σ.σ. – Μεσ’ στο κλίμα, λοιπόν, η Εύα, η Καϊλή: Και πράσινη, και κόκκινη, και μπλε,/ Ευρωβουλή, Chrislam και COP,/Φανάρι, Βατικανό και Μέκκα, / σάμαλι, παστέλι,… cock!)
Τα συνθηματικά «ραβασάκια» της Καμπάλα
Πασίγνωστη είναι η τακτική των μυστικιστών/αποκρυφιστών, να χρησιμοποιούν εικονικούς και αριθμητικούς συμβολισμούς προκειμένου να επικοινωνούν μεταξύ τους σχετικά με την έκβαση της ατζέντας τους και την εκπλήρωση διαφόρων φάσεων αυτής.
Το ίδιο συμβαίνει και στην περίπτωση των πρόσφατων, σημαδιακών εκλογών της Βραζιλίας όπου ο Λούλα είχε τον αριθμό 13 και ο Μπολσονάρος τον αριθμό 22, στις λίστες των υποψηφίων. Όπου:
«13 – Δεκατρία είναι ταυτόχρονα ένας τυχερός και άτυχος αριθμός. Θεωρείται κακός, επειδή οι Ναΐτες των Ιπποτών συνελήφθησαν στις 13 Οκτωβρίου του 1307. Ωστόσο, είναι και ο αριθμός της μετενσάρκωσης και της αιώνιας ζωής. Υπάρχουν 13 μέλη σε σατανικές λατρείες – 12 τακτικά μέλη και ένας αρχιερέας. Αυτό είναι ένας καθρέφτης 12 δικαστών + 1 δικαστής = 13. Υπάρχουν 13 υψηλές μυστικές οικογένειες που τρέχουν τον κόσμο. (Fritz Springmeier Illuminati Bloodlines)»
«22 – Ο αριθμός 22 είναι διπλός 11. Είναι επίσης 2. Είναι ο αριθμός των Master Builder.»
και:
«11 – Ο αριθμός της καταστροφής και της κρίσης και ο θάνατος του ανθρώπου. Οποιαδήποτε εκδήλωση ή πράγμα που έχει ανατεθεί με 11 είναι να βοηθήσει στην άνοδο του Dajjal /Αντιχριστου. Στη λατινική γλώσσα το όνομα του διαβόλου είναι LVX που μεταφράζεται ως (50 + 5 + 10 = 65 = 6 + 5 = 1
Ακριβώς ως σημείο ενδιαφέροντος, Ημέρα της Ειρήνης / Ημέρα Μνήμης 11 Νοεμβρίου στις 11:11 (Τριπλό 11)»
Μα, και η ίδια η ημερομηνία των εκλογών, 30/10/2022, όταν το καλοσκεφτείς, κάτι έχει να μας πει:
«3 – Αυτός είναι ο αριθμός των δικαιωμάτων. Συμβολίζει το μαγικό σχήμα του τριγώνου. Συμβολίζει την Αγία Τριάδα που είναι ο Nimrod Semiramis Tamus … ή ο Osiris, η Isis, ο Horus … ή ο Σατανάς, η Εύα και ο Κάιν» και «0 – Για τους Illuminati ο αριθμός μηδέν είναι συμβολικός της λατρείας του ήλιου. Συμβολίζει τον άνθρωπο που ξαναγεννιέται με απόκρυφα τελετουργικά.»
0 – Για τους Illuminati ο αριθμός μηδέν είναι συμβολικός της λατρείας του ήλιου. Συμβολίζει τον άνθρωπο που ξαναγεννιέται με απόκρυφα τελετουργικά.
Ως γνωστόν και επιθυμητό, το προφίλ ενός αξιόλογου αγωνιστή – κι’ ας είναι φαύλος! -, κάλλιστο είναι να εμπεριέχει διωγμούς, ακόμα και φυλάκιση, οπότε τα πλήθη έλκονται, συμπονούν και συμμετέχουν. Πόσο μάλλον όταν το είδωλο των μαζών, «σαπίζει» στη φυλακή επί 13 έτη! Το θρίλερ κορυφώνεται όταν ο υποψήφιος αφήνεται ελεύθερος εν όψη των εκλογών, κερδίζοντας με 1,3% διαφορά, σύμφωνα με τα αποτελέσματα που κατεγράφησαν ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ από τα «παλαιά» μηχανήματα καταμέτρησης ψήφων, μοντέλου του 2020!
(Άκου και βλέπε: 20:28 λεπτό και 31:15 λεπτό https://ellas21.com/%ce%b7-%ce%b2%cf%81%ce%b1%ce%b6%ce%b9%ce%bb%ce%af%ce%b1-%ce%ba%ce%bb%ce%ac%cf%80%ce%b7%ce%ba%ce%b5-%ce%b2%ce%b9%ce%bd%cf%84%ce%b5%ce%bf/)
(Βέβαια, η ιστορία μας διδάσκει ότι ο πολιτικά ή θρησκευτικά δεδιωγμένος/φυλακισμένος δεν είναι πάντα ήρωας ή ομολογητής` ενίοτε ενδέχεται να συντηρεί, απλά, ένα αφήγημα ή να μπει «στο ράφι», ακόμα και για λόγους ασφαλείας ή… επιμόρφωσης, προκειμένου το αφήγημα να γίνει πιο πιασάρικο! Πως ο Χίτλερ, κάποτε, που έγγραφε και βιβλία όσο ήταν μέσα; Όχι πως δεν έχουμε κι’ εμείς τους φυλακισμένους πολιτικούς/συγγραφείς μας…)
Ο υποψήφιος «13» επέλεξε, λοιπόν, για την προεκλογική του εκστρατεία τις υγειονομικά ορθές πράξεις:
Ο δε, υποψήφιος «22» επέλεξε τις δηλώσεις συμβιβασμού: «Ο Μπολσονάρο, ο οποίος είχε πει ότι δεν θα κάνει το «μπόλι», υπέγραψε την προηγούμενη εβδομάδα ένα διάταγμα για να επισπεύσει την αγορά εμβολίων.»
Δεν μπορούμε να μην αναφερθούμε εδώ και στους έλληνες της Βραζιλίας που ψήφισαν, ως φαίνεται, Λούλα, δαγωτό!
«Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις του, οι Έλληνες της Βραζιλίας σήμερα φτάνουν τις 50 χιλιάδες άτομα, από τους οποίους οι 20 χιλιάδες ζουν στο Σάο Πάολο, τη μεγαλύτερη ελληνική κοινότητα της Λατινικής Αμερικής. Μιλάει για μια κοινότητα πολύ στενά δεμένη που τροφοδοτήθηκε κυρίως από το μεταναστευτικό κύμα μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, απλωμένη σε δύο γειτονιές στο κέντρο της πόλης, γύρω από τις εκκλησίες της.
Όπως σημειώνει, τα χρόνια που πέρασαν έφεραν μεγάλες αλλαγές, κυρίως με γάμους έξω από την ελληνική κοινότητα, που είχαν σαν αποτέλεσμα την απομάκρυνση από ήθη και έθιμα, αλλά και την εξάπλωση των ομογενών σε όλο τον ιστό της πόλης. Ωστόσο, η Κοινότητα συνεχίζει να υπάρχει και να διοργανώνει εκδηλώσεις, συγκεντρώνοντας γύρω τους ομογενείς, ενώ εξακολουθεί να λειτουργεί ελληνικό απογευματινό σχολείο όπου φοιτούν 80 μαθητές.»
«Ο Μπολσονάρου μας οδήγησε να ζούμε μια σουρεαλιστική κατάσταση, δημιουργώντας ένα πραγματικό πανδαιμόνιο μέσα στην πανδημία. Σχεδόν μισό εκατομμύριο κόσμος χάθηκαν και περίπου 16,4 εκατομμύρια αρρώστησαν. Ο Λούλα είναι η μόνη μας ελπίδα για τις εκλογές του 2022 και ο Μπολσονάρου τον φοβάται» τόνισε στην ΑΥΓΗ η δημοσιογράφος Βασιλική Θωμά Κωνσταντινίδου, που ζει εδώ και επτά δεκαετίες στο Σάο Πάολο της Βραζιλίας. «Στη Βραζιλία ζούμε περίπου 40.000 Έλληνες και αναζητούμε την ιστορική μας μνήμη μετά από σχεδόν δύο αιώνες παρουσίας μας στη χώρα αυτή» συμπλήρωσε η Β.Θ. Κωνσταντινίδου, που διευθύνει το Ελληνικό Πολιτιστικό Κέντρο «Αρετή» στο Σάο Πάολο.»
[…]
«Όλοι αντιμετωπίζουν προβλήματα με την πανδημία, αλλά τα περισσότερα κράτη ακολουθούσαν τις οδηγίες του ΠΟΥ και των επιστημόνων, ενώ εμείς είχαμε τον Μπολσονάρου που μας οδήγησε στην ακριβώς διαφορετική κατεύθυνση.»
«Τους φτωχούς, που είναι αυτοί που αρρωσταίνουν και πεθαίνουν περισσότερο. Η κατάσταση είναι τρομερή στις φαβέλες και στις παραγκουπόλεις. Η κυβέρνηση ήξερε σίγουρα ότι ο κορωνοϊός θα σκότωνε περισσότερο τους φτωχούς και όχι εμάς μου ζούμε σε σπίτια με τρεχούμενο νερό και υπηρεσίες, σωστές συνθήκες υγιεινής και προστασίας. Η πανδημία πάντως στη Βραζιλία άρχισε από τις πλούσιες περιοχές και συνοικίες, από τον κόσμο δηλαδή που ταξιδεύει στο εξωτερικό ή αυτούς που ήρθαν από το εξωτερικό.»
Κατά τα άλλα:
Ξέρατε ό, τι;
- Η μεγαλύτερη ιαπωνική κοινότητα εκτός Ιαπωνίας βρίσκεται στη Βραζιλία;
Ο λαός της Βραζιλίας είναι ένα μείγμα πολλών φυλετικών και εθνικών ομάδων. Οι περισσότεροι Βραζιλιάνοι έχουν απώτερη καταγωγή από τους ιθαγενείς κατοίκους της χώρας, τους πρώτους Πορτογάλους αποίκους και σκλάβους από την Αφρική. Η χώρα έχει το μεγαλύτερο αριθμό ατόμων αφρικανικής καταγωγής εκτός Αφρικής ενώ ταυτόχρονα υπάρχουν 70 διαφορετικές φυλές στον Αμαζόνιο.
Το πιο εντυπωσιακό βέβαια απ’ όλα είναι ότι στη Βραζιλία βρίσκεται η μεγαλύτερη ιαπωνική κοινότητα εκτός Ιαπωνίας! Το “Liberdade” ή το リ ベ ル ダ ー ジ (προφέρεται Riberudāji) κοντά στο Σάο Πάολο, είναι η βραζιλιάνικη Τζαπάνταουν.
https://en.wikipedia.org/wiki/Liberdade_%28district_of_S%C3%A3o_Paulo%29
Για κάποιο λόγο, η Λατινική Αμερική καλλιεργεί έντονα την παρουσία των ιαπώνων στις χώρες τους, με την Περού να έχει την πρωτιά:
«Ο Αλμπέρτο Φουχιμόρι, ιαπωνικής καταγωγής, που κυβέρνησε το Περού με σιδηρά πυγμή, δεν έπαψε ποτέ να διχάζει τη χώρα των Άνδεων: για κάποιους, παραμένει ο ηγέτης που κατάφερε να κατατροπώσει τους μαοϊστές αντάρτες του Φωτεινού Μονοπατιού και να τονώσει την οικονομική ανάπτυξη. Άλλοι υπενθυμίζουν τις αυταρχικές μεθόδους του και τις φρικαλεότητες των ταγμάτων θανάτου—ένα από αυτά είχε εκτελέσει υπό τις διαταγές του σφαγές η μία από τις οποίες οδήγησε, ακριβώς, στην καταδίκη του.»
Και μια παρατήρηση: Ο βωμός της ολυμπιακής φλόγας στους περσινούς, ετεροχρονισμένους Ολυμπιακούς αγώνες (2021), έμοιαζε πολύ με τον Καθεδρικό Ναό της Βραζιλίας (βλέπε: πιο πάνω, στο άρθρο) και με άλλες πυραμίδες, επίσης!
- Στη Βραζιλία τρώνε μυρμήγκια;”Αν επισκεφτείτε ένα εστιατόριο στο βόρειο τμήμα της Βραζιλίας, τολμήστε να ζητήσετε το πιάτο Farofa Iça. Ένα νόστιμο πιάτο που αποτελείται από αλεύρι μανιόκας και ιπτάμενα μυρμήγκια!” https://www.geografikoi.gr/brazil/
- “Το 1958, ένας ρινόκερος ονόματι Cacareco ήταν υποψήφιος στις εκλογές του δημοτικού συμβουλίου στο Σάο Πάολο και έλαβε τις περισσότερες ψήφους.”; https://www.geografikoi.gr/brazil/Το περίεργο είναι ότι “Ο Ρινόκερος” είναι θεατρικό έργο γραμμένο από τον Ευγένιο Ιονέσκο το 1959. Το έργο ανήκει στη θεατρική σχολή γνωστή ως Θέατρο του Παραλόγου!
- Υπάρχουν θεωρίες που θέλουν τον Χίτλερ να είχε πεθάνει στα βαθειά γεράματα, στην Βραζιλία όπου είχε διαφύγει;
«Η Simoni Renee Guerreiro Dias διατυπώνει αυτήν την εξωφρενική θεωρία, σύμφωνα με την οποία ο Φύρερ απεβίωσε το 1985, σε ηλικία 95 ετών, στο βιβλίο της “Ο Χίτλερ στη Βραζιλία – Η ζωή και ο θάνατός του” και ανατρέπει τη μέχρι σήμερα δεδομένη ιστορική άποψη.
Σύμφωνα με τη συγγραφέα, ο Αδόλφος Χίτλερ είχε μετονομαστεί σε Αδόλφο Λάιπζιγκ και ζούσε στη μικρή πόλη Νόσα Σενιόρα ντο Λιβραμέντο, 30 μίλια από την πρωτεύουσα της περιφέρειας Μάτο Γκρόσο, Κουιάμπα.
Η ίδια η συγγραφέας, Βραζιλιάνα που κατάγεται από την Κουιάμπα, λέει ότι ο Λέιπζιγκ ήταν γνωστός στους ντόπιους ως ο “γερο-Γερμανός”
Αυτά…
Παραπομπές:
[1] https://en.wikipedia.org/wiki/Name_of_Brazil
[2] https://blog.united-states-flag.com/2010/07/08/flag-of-brazil/
[3] http://positivists.org/blog/brazil
[6] https://en.wikipedia.org/wiki/Fourth-wave_feminism
Related posts:
Λάβρος ο Πούτιν κατά Δύσης: Παίζετε βρώμικο παιχνίδι, δεν θα κάνουμε αυτό που μας λέτε-Vid
Ο κοσμο-καλόγερος: Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης (+3.1.1911). (Πολιτικές & Κοινωνικές, θέσεις & αντιθέσεις)
Γιατί απεκρύβη η καταγωγή της Τατιάνας απο την WIKI;;;Ποιος θέλει να κοροιδέψει τον λαό;;;
Απ’ αυτούς που ερωτεύτηκαν την Ελλάδα, ΔΕΝ θα μας χωρίσει κανένας Μιζοτακένσκι, κανένα τουρκοχαζαρικό γουρούνι
