Ο δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος μπορεί να αποτελέσει μάθημα για εμάς. Δεν εμφανίστηκε σε γαλήνιο ουρανό. Δεν ήταν αγώνας του Καλού εναντίον των Κακών. Απλά πυροδοτήθηκε από μια απροσδόκητη ανασύνταξη δυνάμεων ικανών να καταστρέφουν τα πάντα.
Μετά την οικονομική κρίση του 1929, όλος ο κόσμος είχε πειστεί, δικαίως, ότι ο καπιταλισμός τότε είχε τελειώσει. Μόνο η Σοβιετική Ένωση πρότεινε μια εναλλακτική λύση, τον μπολσεβικισμό. Σύντομα οι Ηνωμένες Πολιτείες φαντάστηκαν μια δεύτερη, ήτοι τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις του New Deal, στη συνέχεια η Ιταλία προώθησε μια τρίτη λύση, τον φασισμό. Οι μεγάλοι αγγλοσάξονες καπιταλιστές επέλεξαν να υποστηρίξουν ένα νέο καθεστώς, τον ναζισμό, εγγύς του φασισμού. Νόμιζαν ότι η Γερμανία θα επιτιθόταν στην ΕΣΣΔ, διατηρώντας έτσι τα συμφέροντά τους τόσο από τις μπολσεβίκικες κολεκτιβοποιήσεις όσο και από τις οικονομικές μεταρρυθμίσεις στις ΗΠΑ. Ωστόσο, τίποτα δεν λειτούργησε όπως είχαν προγραμματίσει καθώς η Ιταλία, η Γερμανία και η Ιαπωνία σχημάτισαν τον Άξονα με τη δική τους λογική και καθώς ο πόλεμος δεν ξεκίνησε εναντίον των Σοβιετικών, αλλά ενάντια στις μεγάλες περιουσίες που τον προετοίμασαν.
Στο συλλογικό φαντασιακό μας, δεν θεωρούμε υπεύθυνους τους μεγάλους αγγλοσάξονες καπιταλιστές που υποστήριζαν τον ναζισμό στις πρώτες μέρες του. Αντιθέτως θυμόμαστε ότι οι βρετανικός και αμερικανικός λαοί συμμετείχαν στη νίκη.
Από αυτή την εμπειρία, πρέπει να συγκρατήσουμε ότι τα πιο επιδέξια σχέδια μπορούν να ξεφύγουν από τους σχεδιαστές τους. Η ειρήνη απειλείται από τη συμμαχία μεταξύ τριών πολύ διαφορετικών καθεστώτων, του φασισμού, του ναζισμού και του Hakkō ichiu. Αυτή η ένωση δεν προβλεπόταν από κανέναν από τους ειδικούς των διεθνών σχέσεων και άλλων γεωπολιτικών της εποχής. Όλοι τους, ανεξαιρέτως, έκαναν λάθος.
Αυτές οι τρείς ιδεολογίες είχαν από κοινό ότι ήθελαν να αλλάξουν την παγκόσμια τάξη χωρίς να ανησυχήσουν για τις ανθρώπινες συνέπειες των πράξεών τους. Αυτό δεν σημαίνει ότι οι αντίπαλοί τους ήταν δημοκρατικοί και ειρηνικοί, κάθε άλλο, αλλά μόνο ότι απαγόρευαν στον εαυτό τους να εξοντώσουν ολόκληρους λαούς.
Ας μην κάνουμε λάθος για το ποιος είναι ο αντίπαλος. Πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί όχι για έναν ιδιαίτερο τύπο πολιτικού καθεστώτος, αλλά για το ποτέ να ενώνονται κράτη που κυβερνώνται από ανθρώπους ικανούς για τα χειρότερα. Ο σημερινός κίνδυνος δεν είναι ούτε ο φασισμός, ούτε ο ναζισμός ούτε το Hakkō ichiu, τρεις ιδεολογίες που χαρακτηρίζονται από την εποχή τους και που δεν απαντούν σε τίποτα σήμερα. Αυτό από το οποίο πρέπει να προστατευόμαστε με κάθε προτεραιότητα, είναι μια παγκόσμια συμμαχία μεταξύ ιδεολογιών που είναι ικανές για το χειρότερο.
Ωστόσο, αυτό ακριβώς είναι έτοιμο να συμβεί: οι σημερινοί υπεύθυνοι του υπουργείου Εξωτερικών των ΗΠΑ, της κυβέρνησης του Κιέβου και της επόμενης προσεχούς κυβέρνησης στο Τελ Αβίβ δεν έχουν κανένα όριο. Η ένωση των «Στράουσιστών», των «ριζοσπαστικών Ουκρανών» εθνικιστών και των Ισραηλινών «ρεβιζιονιστών σιωνιστών» μπορεί, χωρίς ενδοιασμούς, να βυθίσει τον κόσμο σε έναν Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Ευτυχώς, η CIA δεν συμμερίζεται τις ιδέες τους, η κυβέρνηση του Κιέβου περιορίζεται από την επέμβαση του ρωσικού στρατού και ο συνασπισμός του Ισραηλινού πρωθυπουργού δεν έχει ακόμη σχηματίσει την κυβέρνησή του.
Ο Αμερικανοί «Στράουσιστές»
Αυτή η μικρή ομάδα καμιάς εκατοντάδας ατόμων ελέγχει την εξωτερική πολιτική των Ηνωμένων Πολιτειών, και ιδίως ο υπουργός Εξωτερικών, Άντονι Τζον Μπλίνκεν, η αναπληρώτρια του, Βικτόρια Νούλαντ και ο Σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας Τζέικομπ Σάλιβαν.
Ενώνονται γύρω από τη σκέψη του εβραίου φιλοσόφου Λέο Στράους [1] για τον οποίο οι δημοκρατίες έδειξαν τις αδυναμίες τους κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ’30. Ο μόνος τρόπος για να εξασφαλιστούν ότι δεν θα σφαγιαστούν από το επόμενο αντισημιτικό καθεστώς είναι επομένως, για τους εβραίους, να συγκροτήσουν τη δική τους δικτατορία· να βρεθούν στη πλευρά της λαβής και όχι του ξίφους.
Οι «Στράουσιστές» έχουν ήδη δείξει για το τι είναι ικανοί να κάνουν καθώς οργάνωσαν τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου και ξεκίνησαν τους διαφόρους πολέμους για την καταστροφή της «Ευρύτερης Μέσης Ανατολής».
Είναι εκπληκτικό ότι, παρά τις αντιπαραθέσεις που δίχασαν την άρχουσα τάξη των ΗΠΑ. υπό την κυβέρνηση Μπους τζούνιορ, οι περισσότεροι σημερινοί πολιτικοί αγνοούν ποιοι είναι οι Στράουσιστές.
Ο Ουκρανοί «ριζοσπαστικοί εθνικιστές»
Είναι μια ομάδα εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων, ίσως εκατομμύριων. Έχει τις ρίζες της στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά στερεοποιήθηκε κατά τη διάρκεια του Μεσοπολέμου, του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου και του Ψυχρού Πολέμου [2].
Διεκδικούν ότι είναι κληρονόμοι των ιδεών του ποιητή και εγκληματία κατά της ανθρωπότητας Ντμίτρο Ντόντσοφ. Θεωρούν τον εαυτό τους ως Βάραγγους Βίκινγκς έτοιμους να δώσουν την τελευταία μάχη εναντίον του Κακού, δηλαδή, κατ’ αυτούς, εναντίον του ρωσικού πολιτισμού.
Η έκφραση «ριζοσπαστικός εθνικιστής» δεν πρέπει να είναι παραπλανητική. Την επέλεξε ο Ντόντσοφ σε αναφορά στη σκέψη του Γάλλου Σαρλ Μαουρράς. Ο Ντόντσοφ δεν ήταν ποτέ πατριώτης ούτε εθνικιστής με την κλασική έννοια του ότου. Ποτέ δεν υπερασπίστηκε ούτε τον ουκρανικό λαό ούτε την ουκρανική γη. Μάλιστα αντίθετα.
Οι Ουκρανοί «ριζοσπαστικοί εθνικιστές» έχουν δείξει, από το 1919, το τι είναι ικανοί να κάνουν. Δολοφόνησαν περισσότερα από 4 εκατομμύρια από τους συμπολίτες τους, συμπεριλαμβανομένων 1,6 εκατομμυρίων Εβραίων. Από το 2014 διεξάγουν έναν εμφύλιο πόλεμο που κόστισε τη ζωή σε περίπου 20.000 συμπολίτες τους. Επίσης, το 1921, ακρωτηρίασαν τη γη τους, από τη Γαλικία και τη Βολυνία, για να πληρώσουν προκαταβολικά τον πολωνικό στρατό εναντίον της ΕΣΣΔ.
Έκαναν συμμαχία με τους Στράουσιστές, το 2000, κατά τη διάρκεια ενός μεγάλου συνέδριου στην Ουάσιγκτον στο οποίο ο Στράουσιστής Πολ Γούλφοβιτς ήταν ο τιμώμενος προσκεκλημένος.
Είναι πολύ επικίνδυνο να ισχυρίζεται, όπως το κάνει το ΝΑΤΟ, ότι οι «ριζοσπαστικοί εθνικιστές» είναι περιθωριακοί στην Ουκρανία. Βέβαια, στο πνεύμα αυτού του οργανισμού δεν πρόκειται παρά μονό να απαξιωθεί ο λόγος της Ρωσίας και για κινητοποίηση για την Ουκρανία. Αλλά αυτοί οι άνθρωποι δολοφονούν σήμερα, χωρίς κρίση ούτε δίκη, όσους συμπολίτες τους έχουν ρωσική κουλτούρα.
Είναι ιδιαίτερα επικίνδυνο να συμμετάσχει κανείς στο παραλήρημα των «ριζοσπαστικών εθνικιστών» όπως μόλις έκανε το γερμανικό Bundestag, υιοθετώντας ένα Ψήφισμα για το «Χολοντόμορ», δηλαδή τη «γενοκτονία από το λιμό». Ο λιμός των ετών 1932-33 δεν προκλήθηκε σε καμία περίπτωση ούτε από τους Σοβιετικούς γενικά, ούτε από τον Ιωσήφ Στάλιν ειδικότερα. Επηρέασε πολλές άλλες περιοχές της ΕΣΣΔ και όχι μόνο την Ουκρανία. Πρόκειται για κλιματολογική καταστροφή. Επιπλέον, στην ίδια την Ουκρανία, δεν επηρέασε τις πόλεις, αλλά μόνο την ύπαιθρο επειδή οι Σοβιετικοί είχαν αποφασίσει να διαχειριστούν αυτή την έλλειψη τροφίμων ταΐζοντας πρώτα τους εργάτες παρά τους αγρότες. Δίνοντας πίστη στον μύθο μιας σχεδιασμένης γενοκτονίας αποτελεί απλά ενθάρρυνση στο αντιρωσικό μίσος ως παλιά οι Ναζί ενθάρρυναν το αντι-εβραϊκό μίσος.
Ο Ισραηλινοί «ρεβιζιονιστές σιωνιστές»
Οι «ρεβιζιονιστές σιωνιστές» αντιπροσωπεύουν περίπου 2 εκατομμύρια Ισραηλινούς. Κατάφεραν να σχηματίσουν κοινοβουλευτική πλειοψηφία συγκεντρώνοντας μερικά πολιτικά κόμματα πίσω από τον Μπενιαμίν Νετανιάχου.
Διεκδικούν την εφαρμογή της απαίτησης του Ουκρανό Βλαντιμίρ Γιαμποτίνσκι· του άνθρωπου που ισχυριζόταν ότι η Παλαιστίνη είναι «Μια γη χωρίς λαό, για έναν λαό χωρίς γη». Με άλλα λόγια, Παλαιστίνιοι Άραβες δεν υπάρχουν. Οι τελευταίοι δεν μπορούν να έχουν δικαιώματα και πρέπει να εκδιωχθούν από τη πατρίδα τους.
Τον Σεπτέμβριο του 1921, ο Γιαμποτίνσκι σύναψε μια μυστική συμμαχία με τους αντισημίτες Ουκρανούς «ριζοσπαστικούς εθνικιστές», ήταν ο πρώτος κρίκος του Άξονα στη διαδικασία της δημιουργίας του. Αυτή η ένωση προκάλεσε την αγανάκτηση όλης της εβραϊκής διασποράς και ο Γιαμποτίνσκι εκδιώχθηκε από την Παγκόσμια Σιωνιστική Οργάνωση. Τον Οκτώβριο του 1937, ο Γιαμποτίνσκι σύναψε μια νέα συμμαχία με τους αντισημίτες του στρατάρχη Rydz-Smigly, νούμερο 2 στην Πολωνία πίσω από τον Γιόζεφ Πιλσούντσκι. Πάλι απορρίφθηκε από τους Εβραίους της Διασποράς.
Στις πολύ αρχές του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ο Γιαμποτίνσκι επέλεξε τον Μπενσιόν Νετανιάχου, τον πατέρα του Μπένγιαμιν, ως ιδιαίτερο γραμματέα.
Είναι απαράδεκτο ότι, 75 χρόνια μετά την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ, οι περισσότεροι άνθρωποι συνεχίζουν να συγχέουν διαφορετικές, και συχνά αντίθετες, απόψεις με το μόνο κριτήριο της θρησκείας εκείνων που τις πρεσβεύουν.
Ο «ρεβιζιονιστικός σιωνισμός» είναι το αντίθετο του σιωνισμού του Ναούμ Γκόλντμαν και του Παγκόσμιου Εβραϊκού Συνέδριου. Δεν νοιάζεται καθόλου για τον εβραϊκό λαό και ως εκ τούτου δεν δίστασε να κάνει συμμαχία με αντισημιτικές ένοπλες δυνάμεις.
Ο «ρεβιζιονιστές σιωνιστές», συμπεριλαμβανομένων των Μεναχέμ Μπεγκέν και Αριέλ Σαρόν, έχουν δείξει το τι είναι ικανοί να κάνουν με τη Νάκμπα· ήτοι με την αναγκαστική έξωση της πλειοψηφίας του αραβικού πληθυσμού της Παλαιστίνης, το 1948. Αυτό είναι το έγκλημα, η μνήμη του οποίου στοιχειώνει τόσο τους Άραβες όσο και τους Ισραηλινούς, γεγονός για το οποίο είναι αδύνατη η ειρήνη στην Παλαιστίνη μέχρι σήμερα.
Ο Μπενιαμίν Νετανιάχου έκανε συμμαχία με τους Στράουσιστές το 2003 στη διάρκεια ενός μεγάλου συνέδριου κεκλεισμένων των θυρών στην Ιερουσαλήμ [3]. Μόλις εκλέχτηκε ο Βολοντίμιρ Ζελένσκι, έγινε προσωπικός φίλος του, Ο Νετανιάχου ανανέωσε επίσης τη συμμαχία του Γιαμποτίνσκι με τους «ριζοσπαστικούς εθνικιστές».
Ο Άξονας συγκροτήθηκε.
Η κοινή ιδεολογία του νέου Άξονα
Όπως ο ιταλικός φασισμός, ο γερμανικός ναζισμός και το ιαπωνικό Hakkō ichiu δεν έχουν πολύ σχέση μεταξύ τους, ομοίως οι Στράουσιστές, οι «ριζοσπαστικοί εθνικιστές» και οι «ρεβιζιονιστές σιωνιστές» σκέφτονται διαφορετικά και επιδιώκουν διακριτούς στόχους. Μόνο οι Ναζί ήταν αντισημιτικοί σε σημείο να επιδιώκουν να σκοτώσουν έναν ολόκληρο λαό. Οι φασίστες περιφρονούσαν τους εβραίους, αλλά δεν επεδίωκαν να τους εξοντώσουν. Οι Ιάπωνες δεν μπήκαν ποτέ σε αυτό το μίσος και μάλιστα προστάτευσαν τους Εβραίους στη πατρίδα τους. και στα εδάφη που κατέλαβαν. Με τον ίδιο τρόπο σήμερα αν οι «ριζοσπαστικοί εθνικιστές» είναι εμμονικά εναντίον της ρωσικής κουλτούρας και επιθυμούν να σκοτώσουν όλους τους Ρώσους, άνδρες, γυναίκες και παιδιά, οι Στράουσιστές τους περιφρονούν χωρίς όμως να επιθυμούν να τους εξοντώσουν και οι «ρεβιζιονιστές σιωνιστές» επιδιώκουν άλλους στόχους.
Κάθε μια απομονωμένη από αυτές οι τρεις ομάδες αποτελεί κίνδυνο για συγκεκριμένους πληθυσμούς, αλλά οι τρεις μαζί απειλούν όλη την ανθρωπότητα. Μοιράζονται την ίδια λατρεία για τη βία και την εξουσία. Έχουν δείξει ότι μπορούν να συμμετάσχουν σε πολέμους εξόντωσης. Και οι τρεις θεωρούν ότι ήρθε η ώρα τους. Ωστόσο, όχι μόνο πρέπει να ξεπεράσουν τις εσωτερικές αντιπολιτεύσεις τους, αλλά ο άξονας τους είναι ακόμα αβέβαιος. Για παράδειγμα, οι στράουσιστές μόλις προειδοποίησαν τους «ρεβιζιονιστές σιωνιστές» για τους κινδύνους μιας πιθανής επέκτασης των εβραϊκών οικισμών στα παλαιστινιακά εδάφη.
[1] “Η Ρωσία κηρύσσει τον πόλεμο στους Στραουσιανούς”, του Τιερί Μεϊσάν, Μετάφραση Κριστιάν Άκκυριά, Ινφογνώμων Πολιτικά (Ελλάδα) , Δίκτυο Βολταίρος, 5 mars 2022.
[2] “Ποιοι είναι οι Ουκρανοί ριζοσπαστικοί εθνικιστές;”, του Τιερί Μεϊσάν, Μετάφραση Κριστιάν Άκκυριά, Δίκτυο Βολταίρος, 15 novembre 2022.
