Θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε πως στη φετινή Χριστουγεννιάτικη εγκύκλιό του ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος, για άλλη μία φορά επιχειρεί να θολώσει τα νερά.
Όλως παραδόξως ευθυγραμμίζεται με τις θέσεις του Σέρβου ομολογητή Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς, που κατακεραυνώνει τον άνθρωπο-Θεό του Νίτσε και των ομοίων του, διατρανώνοντας τη μόνη αλήθεια του Θεανθρώπου Ιησού:
«Γνώσεσθε την αλήθειαν, και η αλήθεια ελευθερώσει υμάς» (Ιωάν. η’, 32). Ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός είναι «η οδός και η αλήθεια και η ζωή» (Ιωάν ιδ’ 6), είναι ο ελευθερωτής του ανθρώπου «εκ της δουλείας του αλλοτρίου». Δεν υπάρχει ζωή και ελευθερία χωρίς την Αλήθειαν ή εκτός της Αληθείας. Το να δίδωμεν εις την ζωήν μας ο,τι νόημα επιθυμούμεν δεν είναι ελευθερία, αλλά η σύγχρονος εκδοχή του προπατορικού αμαρτήματος, ο αυτοεγκλεισμός του ανθρώπου εις μίαν αυτάρκη και αυτάρεσκον αυτονομίαν, χωρίς αισθητήριον διά την αλήθειαν ως σχέσιν με τον Θεόν και με τον συνάνθρωπον. Τα Χριστούγεννα είναι καιρός αυτογνωσίας, κατανοήσεως της διαφοράς μεταξύ «Θεανθρώπου» και «ανθρωποθεού», συνειδητοποιήσεως της σωτηριώδους χριστιανικής διδασκαλίας: «Ουκ άνθρωπον αποθεωθέντα λέγομεν, αλλά Θεόν ενανθρωπήσαντα».
Όμως μετά τον υψηλό θεολογικό πρόλογο νιώθει την ανάγκη να δικαιολογήσει τον άγονο διαχριστιανικό και διαθρησκειακό διάλογο που διεξάγεται στη Γενεύη, στο δόλιο ΠΣΕ, με τους παπικούς αλλά και στα διεθνή φόρα τα οποία “συχνάζει”, με το επιχείρημα της ειρήνης:
“(..) Ποτέ εις την ιστορίαν της ανθρωπότητος, η ειρήνη μεταξύ των λαών δεν υπήρξεν αυτονόητος κατάστασις, αλλά ήτο πανταχού και πάντοτε αποτέλεσμα εμπνευσμένων πρωτοβουλιών, γενναιότητος και αυτοθυσίας, αντιστάσεως εις την βίαν και απορρίψεως του πολέμου ως μέσου λύσεως διαφορών, διαρκής αγών διά την δικαιοσύνην και την προστασίαν της ανθρωπίνης αξιοπρεπείας. Η συμβολή των εις την ειρήνην και την καταλλαγήν αποτελεί πρώτιστον κριτήριον της αξιοπιστίας των θρησκειών. Η πίστις εις Θεόν ενισχύει τον αγώνα δι’ ένα κόσμον ειρήνης και δικαιοσύνης, ακόμη και όταν η προσπάθεια αυτή ευρίσκεται ενώπιον ανυπερβλήτων, κατ’ άνθρωπον, εμποδίων.”.
Φωνάζει ο “κλέφτης”
Συνεχίζει την εγκύκλιό του ο Οικ. Πατριάρχης εξαπολύοντας δριμεία επίθεση προς το Πατριαρχείο Μόσχας για να καλύψει το ρεζιλίκι που έπαθε με τη δική του “σκασίλα” (μια έκφραση που θα χαρακτηρίζει την Πατριαρχία του για πάντα):
“….Το ευάγγελον μήνυμα των Χριστουγέννων συνηχεί εφέτος με τα τύμπανα του πολέμου και την κλαγγήν των όπλων εις την Ουκρανίαν, η οποία υφίσταται τας δεινάς συνεπείας μιάς ιταμής και αδίκου εισβολής(….) Πάντως, είναι άπαράδεκτον, εκπρόσωποι θρησκειών να κηρύσσουν φανατισμόν και να αναρριπίζουν την φλόγα του μίσους.(…) Ημείς, οι οποίοι παρελάβομεν παρά του Θεού τα πάντα, οφείλομεν, ως εξόχως ευεργετηθέντες, να αγωνιζώμεθα διά την ειρήνην περισσότερον από τους λοιπούς ανθρώπους, κατά το Βιβλικόν: «Παντί δε ω εδόθη πολύ, πολύ και ζητηθήσεται παρ’ αυτού» (Λουκ. ιβ’, 48). Εν τη εννοία ταύτη, όσα, αντιθέτως προς την αρχήν αυτήν, πράττονται υπό Χριστιανών δεν βαρύνουν τον Χριστιανισμόν, αλλά εκείνους οι οποίοι δρούν κατά παράβασιν των θείων προσταγμάτων….”
Το να καταγγέλλει ο Πατριάρχης εκείνους που “δρουν κατά παράβασιν των θείων προσταγμάτων”, αυτός που θεωρεί τους Ιερούς Κανόνες τείχη του αίσχους, επιδίδεται σε συμπροσευχές με αιρετικούς και αλλοπίστους, θεοποιεί το περιβάλλον, εισάγει νέα εκκλησιολογία και αναγνωρίζει ως Εκκλησίες τους αιρετικούς στην ψευδοσύνοδο του Κολυμπαρίου, εναγκαλίζεται με τον αμετανόητο αιρεσιάρχη Πάπα Ρώμης και δωρίζει Κοράνια, συνιστά εμπαιγμό του πιστού λαού.
Πως εννοεί την συμβολή των θρησκειών ο Οικουμενικός Πατριάρχης;
Ειδικότερα, όσον αφορά την πατριαρχική μεσολάβηση στην Ουκρανία και τις συνέπειές της στην “ειρηνη”, την απάντηση δίδει ο οσιολογιώτατος μοναχός Σεραφείμ Ζήσης:
Νομίζω, πώς ὅσοι παρακολουθήσαμε τά δραματικά καί αἱματηρά γεγονότα τῆς Πλατείας Μαϊντάν τοῦ Κιέβου στην Ουκρανία κατά τήν μετάβαση ἀπό τό ἔτος 2013 στό 2014 δέν μποροῦμε νά λησμονήσουμε μεταξύ ἄλλων καί τόν ἐμπρηστικό ρόλο τῆς ἀμερικανικῆς πολιτικῆς ἐκεῖ· τήν συχνή παρουσία στίς διαδηλώσεις (μιᾶς κυριάρχου ξένης χώρας…) ὑψηλοβάθμων Ἀμερικανῶν πολιτικῶν, ὅπως τοῦ Τζών Μακέην καί τῆς Βικτώρια Νούλαντ, πού μοίραζαν λόγια ὑποστήριξης καί κεράσματα στούς ἐξεγερμένους[1].
Ἡ ἔνοπλη ἀνατροπή τῆς νομίμως ἐκλεγμένης Κυβερνήσεως, τοῦ Προέδρου Βίκτωρος Γιαννουκόβιτς, ὑπῆρξε ἄκρως βολική γιά τά συμφέροντα τῶν ΗΠΑ. Ἡ πολιτική «ἁμαρτία» τοῦ Προέδρου τῆς Οὐκρανίας, ὁ ὁποῖος μόλις καί διέσωσε τήν ζωή του, συνοψίζεται στό ὅτι ὁ ἀνατραπείς Πρόεδρος εἶχε ἀναστείλει τήν ἔνταξη τῆς Οὐκρανίας στήν Εὐρωπαϊκή Ἕνωση γιά τεχνικούς λόγους. Ἀντικαταστάθηκε ἀπό δυτικόφιλους πολιτικούς καί ἀκροδεξιούς φιλο-ναζί πραξικοπηματίες τῶν κινημάτων «Σβαμπόντα» καί «Δεξιοῦ Τομέως», γιά τούς ὁποίους οἱ ΗΠΑ ὄχι μόνον οὐδέποτε ἐνοχλήθηκαν, ἀλλά καί τούς ἐνέταξαν στίς διαδικασίες τῆς δυτικοστρόφου πολιτικῆς μεταβάσεως.
Ἐνθυμούμαστε, ἀκόμη, ὅτι τήν ἀρκετά ἠπιότερη καί προσεκτικότερη, διαμεσολαβητική εὐρωπαϊκή περί Οὐκρανίας τότε πολιτική, ἡ τιμία ἐκείνη γυνή, ἡ Ἀμερικανή ὑψηλή διπλωμάτις Βικτώρια Νούλαντ, τήν χαρακτήρισε στόν τότε Ἀμερικανό Πρέσβυ στήν Οὐκρανία (καί γκαουλάιτερ τώρα τοῦ καθ’ Ἑλλάδα προτεκτοράτου) Τζέφφρυ Πάιατ, μέ λέξη πού δέν μπορεί νά γράψει (οὔτε καί ἀκρωνυμικῶς) ἕνας Μοναχός [2]. (..)
Λοιπόν, στούς λεγομένους «χρησίμους ἠλιθίους» (πού δυστυχῶς δέν εἶναι ἠλίθιοι) ἤ πονηρούς ὑποστηρικτές τῆς αὐτοκεφαλίας τῶν σχισματικῶν τῆς Οὐκρανίας (ρασοφόρους καί μή, «ἀριστερούς» τό πάλαι … ἤ «δεξιούς») καί σέ ὅσους ἄλλους συμμετέχουν σέ κοινά συνέδρια καί fora μέ τόν ἐπόπτη τοῦ αἱματηροῦ πραξικοπήματος τοῦ Maidan Ἀμερικανό Πρέσβυ Geoffrey Pyatt, τά τεκμήρια βοοῦν, γιά τίς ἀπό 30ετίας τοὐλάχιστον σκοπιμότητες τῆς ἀμερικανικῆς πολιτικῆς στήν Οὐκρανία. Ἐπιδίωξη ρ η τ ή τῶν Ἀμερικανῶν δέν εἶναι οὔτε τό «δικαίωμα αὐτοκεφαλίας» τῶν Οὐκρανῶν (πού ἄλλωστε δέν ἐπιτρέπεται νά ἀποκτήσουν ἀπό τό Φανάρι λ.χ. οἱ Ὀρθόδοξοι Ἀμερικανοί ἤ Αὐστραλοί ἤ Βρεττανοί ἤ Γερμανοί, ἄν καί συνιστοῦν ἰσχυρά ἔθνη καί κράτη), οὔτε νά καταπολεμήσουν τόν «ἐπεκτατισμό τῆς Μόσχας», ἡ ὁποία στήν δεκαετία τοῦ 1990 – ὅταν ἔγραφε ὁ Μπρζεζίνσκι – ἀγωνιζόταν νά σώσει τήν ρωσσική πολιτική ὀντότητα καί τήν συνοχή τῶν ρωσσικῶν πληθυσμῶν. Ἀμερικανική ἐπιδίωξη εἶναι ἡ ἀ π ο σ ύ ν θ ε σ η τοῦ εὐρασιατικοῦ χαρακτῆρος τῆς ρωσσικῆς παρουσίας καί τελικῶς ἡ τριχοτόμηση τῆς Ρωσσικῆς Ὁμοσπονδίας, ὡς δυνητικῶς ἐπικίνδυνου ἀντιπάλου. (..)
Ἰδιαιτέρας σημασίας κρίνουμε τήν παρατήρηση τοῦ Μπρζεζίνσκι – σέ σχέση καί μέ τήν 2η ἑνότητα – ὅτι γιά πρώτη φορά ὁ οὐκρανικός ἐθνικισμός στίς ἀρχές τῆς δεκαετίας τοῦ 1990 λαμβάνει ἀντιρωσσικό προσανατολισμό σέ ἀντίθεση μέ τόν παραδοσιακό, ἀντιπαπικό καί ἀντιπολωνικό. Ἄρα, γίνονται καί πάλιν εὐχερέστατα συνειδητά, ἀφ’ ἑνός ἡ παραδοσιακή ἑνότητα Ρώσσων καί Οὐκρανῶν, ἀφ’ ἑτέρου ὁ σημαντικός ρόλος πού ἡ οὐκρανική Οὐνία ἀναμένεται νά διαδραματίσει στόν δυτικότροπο «ἐκδημοκρατισμό» καί τήν «ἀπορωσσοποίηση» τῆς Οὐκρανίας. Οἱ ἁρμονικώτατες, συνεπῶς, ἐκκλησιαστικές σχέσεις μέ τήν Οὐνία τῶν νέων σχισματικῶν τῆς «κακοκεφάλου» Αὐτοκεφαλίας τοῦ κ. Βαρθολομαίου, δέν εἶναι διόλου τυχαῖες.
Αφελής θιασώτης ή πανούργος πρωταγωνιστής του Οικουμενισμού;
Συνεπώς, η συμβολή του Οικουμενικού Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίου για την ειρήνη σε αυτό το πολιτικό περιβάλλον ήταν να παίξει το παιχνίδι της Δύσης και να απονείμει αντικανονικώς την αυτοκεφαλία σε σχισματικούς και αχειροτόνητους Ουκρανούς.
Εν κατακλείδι, η σύγκριση των λόγων του Πατριάρχη με την πραγματική πραγματικότητα αποκαλύπτει έναν ανάποδο εκκλησιαστικό κόσμο όπου οι έννοιες της αλήθειας, της ειρήνης και της ενότητας που χρησιμοποιεί κατά κόρον ο κ. Βαρθολομαίος λαμβάνουν το ακριβώς αντίθετο νόημα:
– Η αλήθεια σημαίνει αποδοχή των αιρέσεων στην Ψευδοσύνοδο του Κολυμπαρίου.
– Η ειρήνη σημαίνει να ευλογεί τα όπλα των Τούρκων στην Αφρίν.
– Η ενότητα σημαίνει να δημιουργεί σχίσματα επί σχισμάτων τα οποία επισφράγισε με την περίφημη “Σκασίλα” του.
Η ενανθρώπιση του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού αποτελεί πέρα και πάνω από όλα μήνυμα ελπίδας και ευκαιρία μετανοίας και επιστροφής. Καλή μετάνοια λοιπόν, ευλογημένα Χριστούγεννα στο άυλο, δι’ ευχών του μακαριστού ομολογητού γέροντά μας π. Νικολάου Μανώλη.
