Είναι πρόδηλο ότι, την 26η -1-2023 ενώπιον της πλήρους Ολομελείας του Αρείου Πάγου, η Πρόσθετη Παρέμβαση που άσκησε κατ ́ άρθρο 90 παρ.ζ ΚωδΔικ, ο Δικηγορικός Σύλλογος Αθηνών (ΔΣΑ), υπέρ των δανειοληπτών και κατά των Εταιρειών Διαχείρισης Απαιτήσεων (funds), προς υποστήριξη της 822/2022 απόφασης του Α2 Τμήματος του Αρείου Πάγου, για το ζήτημα που έχει ανακύψει αναφορικά με τη νομιμοποίηση των συγκεκριμένων εταιρειών, για τη διενέργεια δικονομικών πράξεων σε βάρος των δανειοληπτών.
Γράφει ο Χαράλαμπος Β. Κατσιβαρδάς – Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω
Συγκεκριμένα, όπως τεκμηριωμένα αναπτύχθηκε από τον Δικηγορικό Σύλλογο Αθηνών ενώπιον του Ανωτάτου Δικαστηρίου, αντίθετα από τη μέχρι τώρα πρακτική των Εταιριών Διαχείρισης Απαιτήσεων από Δάνεια και Πιστώσεις (Ε.Δ.Α.Δ.Π.), οι τελευταίες δεν διαθέτουν κατά νόμο κατ’ εξαίρεση νομιμοποίηση για την άσκηση διαδικαστικών εν γένει πράξεων (έκδοση διαταγής πληρωμής, επίσπευση αναγκαστικής εκτέλεσης κλπ), στις περιπτώσεις που η μεταβίβαση των απαιτήσεων και η αντίστοιχη ανάθεση της διαχείρισης προς αυτές γίνεται με βάση τις διατάξεις για την τιτλοποίηση των απαιτήσεων του Ν. 3156/2003, όπως ανέφερε ο ΔΣΑ σε ανακοίνωσή του.
Ο καταιγισμός των πλειστηριασμών, ιδίως εις μία κρίσιμη χρονική συγκυρία προς τον Ελληνικό λαό, ιδίως, μετά την Πανδημία, εισέτι και κατά της πρώτης κατοικίας, άνευ ουδεμίας κρατικής προστασίας και παρέμβασης, αποδεικνύει, ως διάδοχος κατάσταση των μνημονίων, ότι η Ελλάδα πνέει τα λοίσθια και κυβερνάται από πρόσωπα τα οποία εν τη κυριολεξία και ουχί κατ’ εφημισμόν, υποστηρίζουν εν προκειμένω τα θεμελιώδη συμφέροντα των Τραπεζών.
Ασφαλώς τούτο κατέστη απόλυτα σαφές εκ της περιόδου των αλλεπάλληλων μνημονίων, όπου υποθηκεύθηκε ανέκκλητα το μέλλον της Ελλάδας αφότου ένα μεγάλο μέρος της Κρατικής Περιουσίας κατέστη υπέγγυο δια λόγους εμπράγματης ασφάλειας ως προς τους δανειστές μας, προκειμένου να ρυθμιστεί το «δημόσιο χρέος» παρά τα όσα κατά την περίοδο εκείνη είχαν αποκαλυφθεί δια την μετακύλιση του ιδιωτικού εις το δημόσιο χρέος και τις θεωρίες τις οποίες εκ παραλλήλου είχαν αναπυχθεί.
Εκ παραλλήλου, υπομημνίσκω ότι, η ζοφερά εκείνη ιδιαίτερα δυσχερής περίοδος δια την Ελλάδα, επί κυβερνήσεως του κ. Τσίπρα, ότι, κατά το διαβόητο δημοψήφισμα, όπου το ηχηρό «όχι» του Ελληνικού λαού, υπό της ευαισθητοποιημένης κυβερνήσεως της πολύφερνης ή φερόμενης κατά το μάλλον ή ήττον Αριστεράς, μετετράπη εν μία νυκτί εις «Ναι», καταλύοντας παν ψήγμα νομιμότητας και Συνταγματικής ορθότητας, πλην όμως ουδείς ευρέθη να στηλιτεύσει ή να παρέμβει έστω και δια της Εισαγγελικής Αρχής.
Τούτο δε αποδεικνύει την εν τοις πράγμασι την έλλειψη δημοκρατίας και το γεγογονός ότι είμεθα δέσμιοι έτερων συμφερόντων, υποκύπτοντας το γόνυ υποτελώς, ως μη ανεξάρτητο κράτος, εις τις υπερεθνικές εντολές αλλότριων διευθυντηρίων, δηλονότι αυτών των κοσμο- εξουσιαστών, ενώ κατά τα άλλα αλλάζουμε εκ του ασφαλούς, με παρωπίδες και φανατισμό συνθήματα, διαρρηγνύοντας δήθεν τα ιμάτιά μας περί δημοκρατικής ευαισθησίας.
Μετά ταύτα τον μήνα τότε Ιούλιο εν έτει 2015, μετά την διεξαγωγή εκ νέου εκλογών τον Σεπτέμβριο, κατά το πέρας του επιγενόμενου μηνός Οκτωβρίου του αυτού έτους καταργείται η προστασία της κύριας κατοικίας, δια νόμου, και προστατεύεται μόνον, δια όσους πολίτες έχουν προσφύγει προς την σωσίβια λέμβο του Ν. 3869/2010, (Νόμος Κατσέλη), υπό την σαφή αίρεση ότι, η αίτηση υπαγωγής έχει κριθεί και έχει καταστεί τελεσίδικα δεκτή, διερχομένη υπό την βάσανον των δικαστηρίων, (εις τον πρώτο και δεύτερο βαθμό).
Η στάση της τότε κυβερνήσεως αλλά και της νυν η οποία επακολούθησε, ουδέν έθιξε περί της προνομίας, των Τραπεζών, ίσα ίσα, ένθα, διαρκούσης της ανθρωποβόρας πανδημίας, τον Δεκέμβριο του έτους 2020, θέσπισε, ασφυκτικές προθεσμίες, επανακαταθέσεως των πρωτοδίκων αποφάσεων του «Νόμου Κατσέλη», δια ηλεκτρονικής πλατφόρμας, ούτως ώστε οι υποθέσεις να δικάζονται άρον άρον, με αμιγώς έγγραφη διαδικασία, στερώντας δηλαδή εις τους διαδίκους το δικαίωμα της κατ’ αντιμωλίαν και δια ζώσης ακροάσεως, αποψιλώνοντας τοιουτοτρόπως το Συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα του άρθρου 20 παρ. 1 του Συντάγματος αμελλητί και άνευ ετέρου τινός.
Μόλα ταύτα, ουδείς αντέδρασε θεσμικά, παρά ορισμένες μεμενομένες αντιδράσεις υπό ορισμένων Δικηγόρων ή Πολιτών, πλην όμως η παγιωθείσα κατάσταση, προχώρησε, με την αυτοματοποιημένη αναδιανομή της περιουσίας προς τρίτους υπό των Τραπεζών, άνευ της Κρατικής παρεμβάσεως, έως τις τελευταίες ευμενείς Δικαστικές αποφάσεις Εφετείων αλλά και του Αρείου Πάγου, αναχαιτίζοντας αρχής γενομένης εκ του θέρους του έτους 2022 ορισμένους πλειστηριασμούς, με το αιτητικό, ότι δεν νομιμοποιούνται ενεργητικά, βάσει του Ν 3156/2003, τα «funds» να προβαίνουν δια λογαριασμού των αλλοδαπών εταιριών, οι οποίες αγόρασαν τα δάνεια υπό τις ημεδαπές συστημικές τράπεζες, να προβαίνουν καθοιονδήποτε τρόπο εις λήψη καταδιωκτικών μέτρων καθότι, η εντολή και πληρεξουσιότητα, δυνάμει των οικείων διατάξεων του Α.Κ, εξαντλούνται αποκλειστικά και μόνον εις το μέτρο, εισπράξεως των απαιτήσεων.
Το εριζόμενο αυτό ζήτημα παραπέμφθηκε ως ανέφερα ανωτέρω εις τον Άρειο Πάγο, προκειμένου να αποφανθεί αμετακλήτως, πλην όμως ήδη υπήρξε θετική εισήγηση υπέρ των «Fund», υπό της Αεροπαγίτου Δικαστού κ. Τζαβέλλα.
Ως εκ τούτου, αναμένουμε την απόφαση της διασκέψεως η οποία πιθανολογώ ότι θα εκδοθεί μετά την διεξαγωγή των εκλογών, άλλως προ αυτής.
Εν κατακλείδι, το καίριο ερώτημα το οποίο τίθεται καθίσταται το εξής : ενώ η κυβέρνηση είχε την δυνατότητα να το επιλύσει δια του Νόμο, γιατί τεχνηέντως το παρέπεμψε εις την Ολομέλεια, φοβούμενη το πολιτικό κόστος, διότι άραγε θα λάμβανε εν λευκώ, θέση υπέρ των τραπεζών; -Κομίζω τροφή προς σκέψη.
