Ο δεύτερος μεγαλύτερος ποταμός της Νότιας Αμερικής, ο Paraná, που έχει μήκος 4.880 χιλιόμετρα, διασχίζει τρεις χώρες: τη Βραζιλία, την Παραγουάη και την Αργεντινή. Τα 4.880 χιλιόμετρα δεν είναι μικρή απόσταση – δίνουν πολλές ευκαιρίες για να ανακαλύψετε εκπληκτικά πράγματα. Στην περίπτωση του Paraná, μια από τις πιο συναρπαστικές ανακαλύψεις έγινε στο δέλτα του: ένα νησί διαμέτρου 120 μέτρων, σχεδόν εντελώς κυκλικό σε σχήμα και που επιπλέει ελεύθερα στον άξονά του.
Τα λεγόμενα πλωτά νησιά βρίσκονται σε πολλά μέρη του κόσμου, όπως η Φινλανδία, η Τουρκία, η Ιταλία, η Σερβία, το Δέλτα του Δούναβη στη Ρουμανία και η Ουκρανία, η λίμνη Titicaca στα σύνορα μεταξύ Βολιβίας και Περού, η λίμνη Loktak στην Ινδία και πολλά άλλα μέρη . Ωστόσο, αυτό το νησί της Αργεντινής ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα λόγω του σχήματός του και της συνεχούς περιστροφής του.
Τα πλωτά νησιά βασίζονται συνήθως σε μεγάλες ρίζες που έχουν καταλήξει στο νερό και στις οποίες αρχίζει να αναπτύσσεται κάποιο άλλο υδρόβιο φυτό. Τα φυτά που βρίσκονται κατά μήκος της ακτογραμμής των υγροτόπων συχνά εξαπλώνονται προς τα μέσα από την ακτή, όπου οι ρίζες τους δεν φτάνουν πλέον στα βαθύτερα μέρη της λίμνης ή του ποταμού. Όταν συμβεί αυτό, χρησιμοποιούν το οξυγόνο στη μάζα των ριζών τους ως άνωση και τη γύρω βλάστηση ως στήριγμα για να επιβιώσουν στο νερό.
Ωστόσο, περιστασιακές σφοδρές καταιγίδες μπορούν να απομακρύνουν αυτά τα πλωτά νησιά βλάστησης, τα οποία στη συνέχεια μπορούν να μεταφερθούν πέρα δώθε στη λίμνη από τον άνεμο. Συνήθως, ξαναβρίσκουν ηρεμία κάπου κατά μήκος της ακτογραμμής ή διαλύονται εντελώς λόγω ισχυρότερων ανέμων.
Σε ορισμένες περιπτώσεις, ωστόσο, τα πλωτά νησιά μπορεί να διατηρηθούν για μεγαλύτερες περιόδους. Στην προαναφερθείσα λίμνη Titicaca, για παράδειγμα, μια ομάδα 120 νησιών έχει καταληφθεί από μια ιθαγενή φυλή, τους Uru, αλλά αυτά τα νησιά χρειάζονται συνεχή συντήρηση για να επιβιώσουν.
Το ασυνήθιστο κομμάτι γης που είναι γνωστό μόνο ως «El Ojo» (Νησί των ματιών) σχηματίστηκε από κάποια πολύ ιδιαίτερα ρεύματα που κρατούν το κυκλικό νησί σε συνεχή κίνηση. Καθώς συγκρούεται με το περιβάλλον του, αποσπά επανειλημμένα τα λασπωμένα κομμάτια που μπορεί να του έδιναν ανάπαυση.
Το ίδιο το νησί ανακαλύφθηκε πρόσφατα από τον Αργεντινό σκηνοθέτη Sergio Neuspiller, ο οποίος έψαχνε για μια τοποθεσία για μια από τις ταινίες του σχετικά με τα παραφυσικά φαινόμενα όταν συνάντησε το νησί στο δέλτα. Εκείνη τη στιγμή δεν ήξερε ότι το κομμάτι γης στριφογύριζε αργά – το έμαθε μόνο όταν επέστρεψε στην τοποθεσία λίγο αργότερα και με έκπληξη είδε ότι το νησί είχε μετακινηθεί αλλού στο μεταξύ. Η κίνηση μπορεί επίσης να φανεί σε δορυφορικές εικόνες της Google που λαμβάνονται σε διαφορετικές χρονικές στιγμές.
Οι ηχογραφήσεις αποδεικνύουν επίσης ότι το νησί βρίσκεται στο δέλτα της Paraná για σχεδόν 20 χρόνια, από το 2003. Ο Neuspiller απασχολήθηκε με το ζήτημα του περιστρεφόμενου νησιού αργότερα, γύρω στο 2016, όταν, μαζί με έναν μηχανικό από τη Νέα Υόρκη, άρχισε να συγκεντρώνει κεφάλαια για να μάθετε τι κρύβεται πίσω από το φαινόμενο. Ήθελαν να μαζέψουν 50.000 δολάρια για να λύσουν το μυστήριο, αλλά αφού δεν συγκεντρώθηκε ούτε το ένα πέμπτο του ποσού, η έρευνά τους, που θα κάλυπτε και το υπερφυσικό, δεν ολοκληρώθηκε. Τι κρίμα.
